ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΗ: Πατρική οργή

Η παλιά κι η νέα γενιά των ηρώων δράσης.

 

 

ΕΝΑΣ ΟΡΓΙΣΜΕΝΟΣ ΑΝΤΡΑΣ ΕΚΔΙΚΕΙΤΑΙ // WRATH OF MAN

Σκην.: Γκάι Ρίτσι

Πρωτ.: Τζέισον Στέιθαμ, Χολτ Μακάλανι, Σκοτ Ίστγουντ, Τζος Χάρτνετ

Ο καινούριος υπάλληλος σε μια εταιρεία χρηματαποστολών αποδεικνύεται πολύ ικανότερος απ’ ό,τι φαίνεται αρχικά, κρύβοντας έναν πολύ προσωπικό λόγο που τον οδηγεί να εργαστεί στη συγκεκριμένη εταιρεία.

Περιπέτεια εκδίκησης που αποτελεί ριμέικ της γαλλικής «Χρηματαποστολής» («Le Convoyeur», Νικολά Μπουκριέφ, 2004). Πρόκειται επίσης για την επανένωση του σκηνοθέτη Ρίτσι με τον πρωταγωνιστή Στέιθαμ δεκαεφτά χρόνια μετά το «Revolver» (2005), κι αφού είχαν προηγηθεί τα «Δύο καπνισμένες κάνες» («Lock, Stock and Two Smoking Barrels», 1998) κι «Η αρπαχτή» («Snatch», 2000), ενώ φέτος θ’ ακολουθήσει η πέμπτη τους συνεργασία στο «Operation Fortune: Ruse de guerre».

Όχι η καλύτερη ταινία του σκηνοθέτη- αντιθέτως μια συνηθισμένη ιστορία εκδίκησης, απ’ αυτές με τις οποίες έχει κυρίως ταυτιστεί ο πρωταγωνιστής του, γυρισμένη όμως αρκετά στιβαρά και μεθοδικά, ώστε να προσφέρει απολαυστική διασκέδαση. Εκτός από τη στερεότυπη, αλλά επαρκώς φορτισμένη λακωνικότητα του Στέιθαμ, βοηθούν επίσης το στοιχειωτικό έγχορδο μοτίβο του συνθέτη Κρις Μπένστεντ που διατρέχει την πλοκή, η λιτή φωτογραφία του Άλαν Στούαρτ, με ξεκάθαρη και τονισμένη κιτρινόμαυρη παλέτα που διαμορφώνει περιβάλλον κρισιμότητας, και το μοντάζ του Τζέιμς Χέρμπερτ, που με πλήρη αυτοπεποίθηση διαρθρώνει την ιστορία σε σαφή, πρωθύστερη δομή, ζωηρεύει με έξυπνα ταιριάσματα κίνησης διαδικαστικά σημεία όπως η εκπαίδευση του Η, και δεν παρασύρεται σε άσκοπα κοψίματα στις σκηνές δράσης.

Παραπλεύρως, το σενάριο προσφέρει πολυάριθμα ερείσματα για μια συζήτηση σχετικά με την αρρενωπότητα: τα σχεδόν αυτο-παρωδιακά, γεμάτα λανθάνουσα ομοφυλοφιλία πειράγματα μεταξύ των υπαλλήλων της εταιρείας, ο πνευματώδης γιος σε αντίθεση με τον Άλφα αρσενικό πατέρα του, η ανδροπρεπής Ντέινα που θα μπορούσε να είναι λεσβία κι αποδεικνύεται τουλάχιστον bi όταν υποκύπτει στη γοητεία του ήρωα με τον ίδιο σκηνοθετικά απότομο κι άκομψο τρόπο που παραγκωνίζεται η σύζυγος του Η, η οποία τυπικά εμφανίζεται σε μία μόνο σκηνή κι ουσιαστικά παραμένει αφανής, ημιφωτισμένη σε σε γενικό πλάνο, να εκφράζει τη θλίψη της σύντομα και διεκπεραιωτικά.

UNCHARTED

Σκην.: Ρούμπεν Φλάισερ

Πρωτ.: Τομ Χόλαντ, Μαρκ Γουόλμπεργκ, Σοφία Άλι, Τάτι Γκάμπριελ, Αντόνιο Μπαντέρας

Ο μπάρμαν και κλεφτρόνι Νέιθαν Ντρέικ αποδέχεται την πρόταση του τυχοδιώκτη Βίκτορ Σάλιβαν να τον ακολουθήσει στην αναζήτηση του αμύθητου θησαυρού του Φερδινάνδου Μαγγελάνου, με την ελπίδα ότι στην πορεία θ’ ανακαλύψει τα χνάρια του χαμένου του αδελφού.

Ταινία δράσης βασισμένη στην ομώνυμη σειρά βίντεο- γκέιμ που ξεκίνησε το 2007 και συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Περισσότερο «National Treasure» (Τζον Τάρτελταουμπ, 2004, 2007) παρά «Ιντιάνα Τζόουνς» (Στίβεν Σπίλμπεργκ, 1981, 1984, 1989, 2008), η ταινία  παραπέμπει ακόμα και στους «Πειρατές της Καραϊβικής» (2003, 2006, 2007 Γκορ Βερμπίνσκι, 2011 Ρομπ Μάρσαλ, 2017 Έσπεν Σάντμπεργκ και Γιόακιμ Ρόνινγκ), χωρίς να διαθέτει τους αξιομνημόνευτους χαρακτήρες και την καλογυρισμένη δράση που έκαναν τις δύο τελευταίες σειρές να ξεχωρίζουν.

Εκτός από ένα ταλαντούχο καστ που ικανοποιεί επαρκώς κι ανανεώνει με φεμινιστικό δυναμισμό τις χαρακτηρολογικές συμβάσεις του είδους, οι σκηνές δράσης υπονομεύονται από την ψηφιακή ευκολία τους, όπως στη σκηνή του αεροπλάνου, παραλλαγή της οποίας έχουμε δει προηγουμένως γυρισμένη σε πραγματικές συνθήκες στο τζεϊμσμποντικό «Με το δάχτυλο στη σκανδάλη» («The Living Daylights», Τζον Γκλεν, 1987), αλλά και στη σκηνή κλιμάκωσης που όσο ευφάνταστη μοιάζει ως ιδέα τόσο αναληθοφανής αποδεικνύεται στην εκτέλεση.