ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗ ΑΞΙΑ
SENTIMENTAL VALUE
Σκην.: Γιοακίμ Τρίερ
Πρωτ.: Ρενάτε Ράινσβε, Στέλαν Σκάρσγκορ, Ίνγκα Ιμπσντότερ Λίλεας, Ελ Φάνινγκ
Με αφορμή την κηδεία της συζύγου του, ένας σκηνοθέτης επιστρέφει στο σπίτι του και προσπαθεί να πείσει τη μία από τις δύο αποξενωμένες κόρες του, η οποία είναι ηθοποιός, να πρωταγωνιστήσει στην καινούρια του ταινία.
Ψυχολογικό δράμα που τιμήθηκε με το Μεγάλο Βραβείο στο φετινό Φεστιβάλ Καννών. Πλοκή και γενικότερο αίσθημα μπεργκμανικής στόφας στην ελαφριά εκδοχή της, που (ανα-) συνθέτει τις ρημαγμένες σχέσεις πατέρα και παιδιών με την ιδιότυπη σκανδιναβική εγκράτεια, λεπτότητα κι ευαισθησία.
Επίσης χαρακτηριστικά σκανδιναβικός ο κεντρικός ρόλος του σπιτιού, όχι μόνο ως κρίκος διαγενεακής σύνδεσης (όπως επίσης είδαμε πέρυσι στο εξαιρετικό και πολιτισμικά διαφορετικό «Here» του Ρόμπερτ Ζεμέκις), αλλά κι ως χώρος εξωτερίκευσης, αντανάκλασης του εαυτού μέσα από τη λιτότητα της διακόσμησης και του design.
Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΤΣΑΚ
THE LIFE OF CHUCK
Σκην.: Μάικ Φλάναγκαν
Πρωτ.: Τομ Χίντλστοουν, Τσούετελ Έτζοφορ, Μπέντζαμιν Πέιτζακ, Μαρκ Χάμιλ, Νικ Όφερμαν (αφήγηση)
Ο Τσαρλς Κραντς είναι ένας λογιστής που πεθαίνει από καρκίνο. Τη μέρα του θανάτου του συμβαίνουν παράξενα γεγονότα σε όλο τον πλανήτη, ο οποίος σταδιακά φτάνει στο τέλος του μαζί με ολόκληρο το σύμπαν. Ωστόσο, η παιδική ηλικία του Τσαρλς κρύβει χαρές, λύπες κι ένα συναρπαστικό μυστικό.
Φιλοσοφική κομεντί βασισμένη στο ομώνυμο διήγημα του Στίβεν Κινγκ από τη συλλογή «If It Bleeds», που εκδόθηκε το 2020. Ο χειρισμός της πλοκής και των χαρακτήρων είναι άνισος κι αποσπασματικός, αλλά η πρωθύστερη δομή, η υπαρξιακή αλλοκοτιά, οι πολύ καλές ερμηνείες (χορευτικό ρεσιτάλ από τον Χίντλστοουν, χαμαιλεοντικά αγνώριστος ο Χάμιλ), το πολυθεματικό σενάριο κι η διάχυτη τρυφερότητα καταφέρνουν να μεταδώσουν ένα αίσθημα που γιορτάζει συγκινητικά τη ζωή και το οποίο υπογραμμίζει τη σημασία να την αξιοποιεί κανείς όσο το δυνατόν περισσότερο. Ένα θέμα που υπό τον ίδιο σεναριακό μηχανισμό του προδιαγεγραμμένου θανάτου επαναλαμβάνεται στις ιστορίες του συγγραφέα Κινγκ, όπως φαίνεται και στην επόμενη ταινία της σημερινής στήλης, επίσης από βιβλίο του.
Ας σημειωθεί ότι η ταινία έχει άδικα φύγει ήδη από τις τοπικές αίθουσες, μετά από μόλις μια εβδομάδα προβολής, οπότε αναζητήστε τη σύντομα στις πλατφόρμες.
Η ΜΑΚΡΙΑ ΠΟΡΕΙΑ
THE LONG WALK
Σκην.: Φράνσις Λώρενς
Πρωτ.: Κούπερ Χόφμαν, Ντέιβιντ Τζόνσον, Γκάρετ Γουέρινγκ, Μπεν Γουάνγκ, Μαρκ Χάμιλ
Στις οικονομικά κατεστραμμένες Η.Π.Α. που διοικούνται από μια στρατιωτική δικτατορία, πενήντα νέοι άντρες συμμετέχουν στη Μακριά Πορεία, μια δοκιμασία κατά την οποία πρέπει να περπατήσουν ασταμάτητα με σταθερό βηματισμό μέχρι να εξαντληθούν, που σημαίνει να εγκαταλείψουν τον αγώνα και να θανατωθούν, ώσπου να μείνει μόνο ένας τελικός νικητής.
Δυστοπικό δράμα βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Στιβεν Κινγκ, που κυκλοφόρησε το 1979. Το σκηνοθετεί ο Φράνσις Λώρενς, που διαθέτει μεγάλη κι επιτυχημένη προϋπηρεσία στο είδος της μετα-Αποκαλυπτικής φαντασίας με τίτλους όπως «Ζωντανός θρύλος» («I Am Legend», 2007) και τις ταινίες των «Αγώνων Πείνας» («The Hunger Games», 2013, 2014, 2015, 2023, 2026).
Ομολογουμένως αναρωτιέται κανείς πώς μπορεί ν’ αξιοποιηθεί κινηματογραφικά μια ιστορία όπου οι ήρωες δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να περπατάνε σε ευθεία γραμμή; Η απάντηση της ταινίας είναι ότι δε μπορεί και πολύ. Δεν υπάρχουν δηλαδή πολλές αποκλίσεις ή εκπλήξεις που μπορεί να εκμεταλλευτεί το σενάριο, κι όσες υπάρχουν προσπερνιούνται γρήγορα λόγω και των ίδιων των κανόνων της πλοκής.
Αυτό που μένει είναι η ανάπτυξη των χαρακτήρων κι η διάδραση μεταξύ τους, ώστε όταν κάποιος απ’ αυτούς πεθαίνει, η απώλειά του να έχει μια κάποια σημασία. Ο Λώρενς καταφέρνει να δέσει εξαιρετικά το καστ του, που προσφέρει ισχυρές ερμηνείες κι αποτελεί το μεγαλύτερο θέλγητρο της ταινίας, ενσαρκώνοντας τη θεματολογία για μια κοινωνία πολυφυλετική, πλουραλιστική κι αλληλέγγυα, έστω κι αν ζητήματα αρρενωπότητας και σεξουαλικότητας που θίγονται, αφήνονται πιο αμφίσημα απ’ ό,τι απαιτεί η σημερινή εποχή.
Όπως στην επίσης προερχόμενη από βιβλίο του Κινγκ, «Ζωή του Τσακ» που είδαμε παραπάνω, το επιμύθιο κι εδώ είναι η αξία του να ζει κανείς το παρόν και το πώς αυτό αποκτά τη σημασία του μέσα από τις ανθρώπινες σχέσεις. Επίσης, όπως παραπάνω κι εδώ ο Μαρκ Χάμιλ είναι επίσης αγνώριστος, αυτή τη φορά απολαυστικά κακός ως Ταγματάρχης.
Ο ΠΥΡΓΟΣ ΤΟΥ DOWNTON: ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΦΙΝΑΛΕ
DOWNTON ABBEY: THE GRAND FINALE
Σκην.: Σάιμον Κέρτις
Πρωτ.: Χιού Μπόνεβιλ, Μισέλ Ντόκερι, Ελίζαμπεθ Μαγκόβερν
Η οικογένεια Κρόλι περνάει σε μια καινούρια εποχή, καθώς η μεγάλη κόρη, Μαίρη, ετοιμάζεται ν’ αναλάβει τη διαχείριση του Πύργου του Ντάουντον εν μέσω οικονομικών δυσκολιών.
Κομεντί εποχής που ολοκληρώνει την κινηματογραφική τριλογία, αποτελούμενη επίσης από τα «Ο Πύργος του Downton» («Downton Abbey», Μάικλ Ένγκλερ, 2019) και «Ο Πύργος του Downton 2: Μια νέα εποχή» («Downton Abbey: A New Era», Σάιμον Κέρτις, 2022), τα οποία βεβαίως βασίζονται στην ομώνυμη βρετανική σειρά που προβαλλόταν στο ITV από το 2010 ως το 2015.
Αυτό το κλείσιμο της τριλογίας συνεχίζει να προσφέρει το ανώδυνο κι αφελές θέαμα που διακρίνει τις δύο προηγούμενες ταινίες και τη σειρά που προηγήθηκε. Η φεμινιστική πλευρά του σεναρίου είναι η μόνη που υπηρετείται με σχετική συνέπεια, ενώ τα υπόλοιπα ζητήματα, όπως η θέση της αριστοκρατίας στον σύγχρονο κόσμο και τα ενδοοικογενειακά θέματα επιλύονται εύκολα και γρήγορα, χωρίς ποτέ ν’ αποκτούν ιδιαίτερη κρισιμότητα.
ΤΟ ΚΑΛΕΣΜΑ 4: ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΑ
THE CONJURING: LAST RITES
Σκην.: Μάικλ Τσαβς
Πρωτ.: Βέρα Φαρμίγκα, Πάτρικ Γουίλσον
Οι ερευνητές παραφυσικών φαινομένων Εντ και Λωρέιν Γουόρεν φτάνουν στο σπίτι μιας οικογένειας στην Πενσιλβάνια, που είναι στοιχειωμένο από κακόβουλα πνεύματα.
Ταινία τρόμου που είναι όσο κοινότοπη ακούγεται η περίληψή της. Η πλοκή επιχειρεί να φτιάξει ένα πιο προσωπικό διακύβευμα για τους Γουόρεν εμπλέκοντας την κόρη τους, αλλά το αποτέλεσμα είναι τόσο μηχανικά κι απλοϊκά στημένο, ώστε όχι μόνο δεν υψώνεται ο πήχης, αλλά χαμηλώνει απογοητευτικά.