Κανείς δεν συμπαθεί τους γκρινιάρηδες. Όταν λοιπόν επιμένει κάποιος να μιλά για τα στραβά που βλέπει, ρισκάρει να γίνει δυσάρεστος, αν όχι απεχθής. Αλλά, από την άλλη μεριά, κάποια πράγματα πρέπει να λέγονται.
Πέρασε κι αυτό το Πάσχα, και του χρόνου να είμαστε καλά… Τι αφήνει πίσω του όμως, από πλευράς υλικών υπολειμμάτων; Αφήνει καταρχάς σκουπίδια, πολλά σκουπίδια. Τόσα που αν δεν είχε αδειάσει σε μεγάλο βαθμό η πόλη, οι πόλεις συνολικά, πολύ δύσκολα θα μπορούσε να φανταστεί κάποιος αυτό τον όγκο σκουπιδιών στους κάδους και γύρω από αυτούς.
Γιατί δεν μπορούμε να κρατήσουμε τα σκουπίδια μας μια ή δυο μέρες μέσα στο σπίτι, όπως μας ζητούν. Για να κάνουν Πάσχα και οι εργαζόμενοι στην καθαριότητα. Πρέπει σώνει και καλά να τα βγάλουμε κι ας μαζευτούν βουνά. Έξω από την πόρτα μας κι ό,τι θέλει ας γίνει…
Ταυτόχρονα, πλάι στα σκουπίδια της Λαμπρής που μαζεύτηκαν ήδη σωροί μέσα και συχνά έξω από τους κάδους, έρχονται τα αδέσποτα. Τα δικά μας αδέσποτα, αυτά που πετάμε εμείς έξω απ’ το σπίτι όταν μεγαλώνουν, όταν δεν τα θέλουμε. Που δεν είναι φυσικά στειρωμένα και αναπαράγονται με ρυθμούς εκθετικούς. Αυτά που προχτές τρομοκρατούσαμε με τα δυναμιτάκια.
Τα αδέσποτα θα πάνε στα σκουπίδια. Θα τα τραβήξουν τα αποφάγια που επίσης πετάνε συνήθως δήθεν φιλόζωοι ακατάσχετα γύρω από τους κάδους. Και μετά θα στραφούν στις σακούλες που θα τις σκίσουν για να βρουν τα υπολείμματα των κρεάτων που έχουμε πετάξει. Άσχημες οι εικόνες που περιγράφω. Δικές μας είναι όμως, εμείς τις φτιάχνουμε.
Πλάι σε μια φύση που στολίζεται τέτοιο καιρό με τα πιο όμορφα ρούχα της, εμείς συνθέτουμε στον αστικό καμβά εικόνες αθλιότητας που θα έδιναν έμπνευση σε ένα Πήτερ Μπρύγκελ. Κι όμως, δεν είναι νομοτελειακά όλα αυτά, είναι φαινόμενα που εξαρτώνται αποκλειστικά από τη δική μας συμπεριφορά.
Εννοείται ότι υπάρχει ένα υπόστρωμα αδυναμίας ή ανεπάρκειας των δήμων, των κρατικών υποδομών, όπως και να το πούμε. Και δεν είναι λίγο αυτό. Η δική όμως παραλυσία έρχεται να προστεθεί πάνω σε αυτό, χωρίς συναίσθηση. Χωρίς να καταλαβαίνουμε καλά καλά ότι είμαστε όλοι μέρος ενός συνόλου, ότι καθετί που κάνουμε ή αμελούμε έχει συνέπειες για το σύνολο και τελικά επιστρέφει σε μας πολλαπλάσια, γιατί αθροίζεται σε μια συλλογική αφασία.
Έχουμε έλλειμμα κοινωνικής ευθύνης, πρέπει να το παραδεχτούμε. Δεν έχουμε καταλάβει πολλοί τι προϋποθέσεις και συνέπειες έχει ο οργανωμένος βίος, η κοινωνική ζωή. Και κοινωνική ζωή είναι πρωτίστως αυτό, ο σεβασμός του άλλου, όχι το πώς θα φανούμε και τι θα πει ο κόσμος… Αυτά τα βασικά είναι τα πιο δύσκολα τελικά.
Από αυτά φτιάχνει και χαλάει πρώτα και κύρια η καθημερινή ζωή μας, από το τι πετάμε, πότε και πού, από το πώς κινούμαστε, κυκλοφορούμε και σταθμεύουμε, από το πώς διαχειριζόμαστε τα ζώα, από το πόσο σκεφτόμαστε την όχληση που παράγουμε για τους ανθρώπους γύρω μας. Μπορούμε να κάνουμε όλοι κάτι καλύτερο; Να ένα καλό στοίχημα για αυτή την εβδομάδα, την διακαινήσιμο, δηλαδή την εβδομάδα που όλα γίνονται καινούργια…
Φωτογραφία αρχείου