Ο Γιώργος Γεραπετρίτης συμπληρώνει αυτό τον καιρό δύο χρόνια στη θέση του Υπουργού επί των Εξωτερικών. Ομολογουμένως δεν χρειαζόταν εξαρχής θεαματική διορατικότητα για να είναι κάποιος απαισιόδοξος για την υπουργία του. Πρέπει όμως να του αναγνωριστεί ότι κατάφερε να διαψεύσει όσους προμήνυαν ότι θα είναι ένας κακός υπουργός στο συγκεκριμένο πόστο. Είναι πάρα πολύ κακός.
Και δεν θα σταθούμε εδώ σε διάφορα περιφερειακά -όχι βέβαια και χωρίς ουσία- στοιχεία, όπως η συνολική εμφάνιση και παράσταση, τα συμπεριφορικά φαινόμενα ή πράγματα που είχε δηλώσει πριν αναλάβει τα καθήκοντά του. Θα σταθούμε όμως σε κάποια άλλα, εξόχως προβληματικά.
Εξαρχής αποτέλεσε έναν αχυράνθρωπο του Μαξίμου -με την επιχειρησιακή έννοια- δηλαδή έναν χωρίς έμπνευση και χαρακτήρα εκτελεστή μιας πολιτικής που σχεδιάζεται αλλού. Έχουμε κατ’επανάληψη αναφερθεί στην ανάγκη η εξωτερική πολιτική να μην σχεδιάζεται ερήμην της θεσμικής και υπηρεσιακής δομής του ΥΠΕΞ. Η διεθνής παρουσία και μαρτυρία της Ελλάδας υποβαθμίστηκε μετά από μια τετραετία υψηλών συχνοτήτων και δυναμισμού.
Έπειτα, επειδή σε επίπεδο σχεδιασμού πολιτικής ήταν απών, ο υπουργός προσπάθησε και προσπαθεί επικοινωνιακά να κερδίζει τις εντυπώσεις. Όντας μάλιστα και μη χαρισματικός στην επικοινωνία, βασικό του όχημα είναι είτε δηλώσεις είτε διαρροές προς τον τύπο. Αμφότερα αυτά αποδείχθηκαν έως και επικίνδυνα κατά περίπτωση.
Τρανό παράδειγμα οι διαρροές και δηλώσεις του κ.Γεραπετρίτη περί εγγύτητας σε μια ελληνοτουρκική συμφωνία για παραπομπή διαφορών στη Χάγη! Όποιος έχει βέβαια ελάχιστη τριβή με τα ελληνοτουρκικά, κατάλαβε αμέσως ότι πρόκειται για πομφόλυγα. Ήταν προφανώς η σπουδή του ίδιου του υπουργού που επένδυσε με τέτοιες ανεδαφικές προσδοκίες μια εκ των πραγμάτων ακανθώδη και καρκινοβατούσα διαδικασία διμερούς διαλόγου.
Τις τελευταίες ημέρες έχουμε ένα ακόμα επεισόδιο κυβερνητικής υπεραισιοδοξίας με τον Γιώργο Γεραπετρίτη στο επίκεντρο. Αυτή τη φορά η αισιοδοξία αφορά τις διμερείς μας σχέσεις με τη Λιβύη, οι οποίες παραμένουν παγωμένες ουσιαστικά επί τρία χρόνια περίπου. Ο Υπουργός Εξωτερικών θα πραγματοποιήσει τις επόμενες ημέρες ένα ταξίδι στην Λιβύη, με επιδίωξη να έχει επαφές με τους αξιωματούχους τόσο της δυτικής όσο και της ανατολικής πλευράς της χώρας.
Στο πλαίσιο του ταξιδιού αυτού οι διαρροές της ελληνικής κυβέρνησης εναποθέτουν ελπίδες για την επίλυση σειράς προβλημάτων! Αιχμή βέβαια αποτελούν δύο: η σχέση της Λιβύης με την Τουρκία και το παράνομο τουρκολυβικό μνημόνιο για την οριοθέτηση θαλασσίων ζωνών και η διαχείριση των μεταναστευτικών ροών από την Αφρική προς την Κρήτη!
Το πρώτο ζήτημα αφορά κυρίως την ηγεσία της δυτικής Λιβύης (Τρίπολη), ενώ το δεύτερο εκείνη της ανατολικής (Βεγγάζη). Ειδικά για το μεταναστευτικό, που “καίει” και την Κρήτη, η οποία τα δύο τελευταία χρόνια έχει δει τις ροές να εκτινάσσονται θεαματικά, ο ίδιος ο Υπουργός Μετανάστευσης και Ασύλου Μάκης Βορίδης δήλωσε ούτε λίγο ούτε πολύ ότι το ταξίδι Γεραπετρίτη θα… επιλύσει το πρόβλημα!
Δεν ξέρω αν αυτή η αισιοδοξία πηγάζει από το εκ φύσεως αισιόδοξο ΥΠΕΞ του κ.Γεραπετρίτη ή από τη ματιά του κ.Βορίδη. Στη δεύτερη περίπτωση γεννώνται και δεύτερες σκέψεις, για να είμαι ειλικρινής. Σε κάθε περίπτωση όμως, δεν έχουν διαψευσθεί από τη Βασιλίσσης Σοφίας και για να το πούμε επιεικώς, το ευρύτερο κλίμα δύσκολα μπορεί να τις επαληθεύσει.
Αντίθετα, στις κυβερνητικές διαβεβαιώσεις ότι το επερχόμενο ταξίδι Γεραπετρίτη στη Λιβύη θα λύσει το οξύ πρόβλημα των μεταναστευτικών ροών προς την Κρήτη, η αυθόρμητη απάντηση είναι “τα πιάσαμε τα λεφτά μας”. Γιατί δυστυχώς μόνο ως αστείο μπορεί να εκληφθεί κάτι τέτοιο.
Αν η Ελλάδα δεν επενδύσει σε βάθος χρόνου και δεν πασχίσει να χτίσει σχέσεις και να μπορεί να εμφανίσει μια αξιόπιστη πολιτική παρουσία με κίνητρα και επιβαρύνσεις, δεν υπάρχει καμία ελπίδα να αλλάξει κάτι στις σχέσεις με τη Λιβύη (για την πορεία των οποίων έχει ευθύνη ασφαλώς και η προηγούμενη ηγεσία του ΥΠΕΞ). Δυστυχώς στην εξωτερική πολιτική είμαστε σταθερά ελλιποβαρείς. Το έλλειμμα στην ηγεσία του υπουργείου δεν είναι το μόνο, αλλά είναι καθοριστικό…