Η Κρήτη έχει ένα γεωφυσικό πλούτο που είναι πηγή έλξης για όλο τον κόσμο. Από τις πολυσύχναστες ή ερημικές παραλίες, ως τις ορεινές διαδρομές, τα φαράγγια και τα σπήλαια είναι πολλοί αυτοί που έρχονται για να γνωρίσουν κάτι ή πολλά από αυτή την ποικιλία του τοπίου.
Δεν είναι όμως όλα για όλους. Υπάρχουν σημεία ή περιοχές ολόκληρες που είναι δυσπρόσιτες, αφιλόξενες, έως και επικίνδυνες -και γι’αυτό αποτελούν μαγνήτη για όσους αναζητούν την περιπέτεια. Τον τελευταίο καιρό τείνουν να αποκτήσουν ανησυχητικές διαστάσεις τα περιστατικά στα οποία χάνονται τα ίχνη τουριστών κατά την επίσκεψη και παραμονή τους σε τέτοιους τόπους, συχνά με μοιραία αποτελέσματα.
Η φύση μπορεί να μας χαρίσει μεγάλες συγκινήσεις και απερίγραπτη ομορφιά, όμως τα φαράγγια δεν είναι fun park. Πρέπει να έχουμε όλοι επίγνωση των δυσχερειών και των κινδύνων, όταν επιλέγουμε τόσο απαιτητικές διαδρομές και δραστηριότητες. Δεν γίνεται καθεμιά και καθένας να αποφασίζει αυτόβουλα και αυθαίρετα να πηγαίνει οπουδήποτε ακόμα και εντελώς μόνος, χωρίς να υπολογίζει καν τους όποιους κινδύνους.
“Μα είναι προσωπική η ευθύνη” θα αντιτείνει ίσως κανείς. Και το να οδηγούμε χωρίς ζώνη ή κράνος είναι προσωπική ευθύνη, αλλά η πολιτεία δεν μας το επιτρέπει -και ορθώς φυσικά. Άρα δεν ξεκινούν ούτε τελειώνουν όλα στην ευθύνη καθενός και καθεμιάς για την ασφάλειά του. Χρειάζεται να είναι παρούσα με κάποιο τρόπο η συντεταγμένη πολιτεία για να υπάρχει ένα βασικό τουλάχιστον δίχτυ προστασίας από την απρονοησία και τον αυθορμητισμό. Γιατί μετά, άλλωστε, είναι πρώτη η πολιτεία που δαπανά πολύτιμους πόρους για τη σωτηρία όσων χάνονται, γιατί προφανώς και έχει ευθύνη να μην αφήνει κανένα στην τύχη του.
Όλους αυτούς τους ταξιδιώτες που αναζητούν εναλλακτικές εμπειρίες ως προορισμός τους θέλουμε, εννοείται, αλλά δεν πρέπει να γίνουμε και νεκροταφείο για όσους δεν μπορούν να ζυγίσουν σωστά τις δυνατότητές τους και τις δυσκολίες της φύσης στην πιο ανόθευτη μορφή της. Συνεπώς, ίσως πρέπει να εξεταστεί σοβαρά από όσους θεσμικούς φορείς εμπλέκονται η λήψη κάποιων προληπτικών μέτρων.
Η Περιφέρεια Κρήτης μπορεί και πρέπει να αναλάβει πρωτοβουλία, σε συνεργασία με τους δήμους, τους έμπειρους εθελοντές των ορειβατικών και διασωστικών ομάδων και φυσικά πρωτίστως τον ΟΦΥΠΕΚΑ, να δημιουργήσει ένα δίχτυ πρόληψης αυτών των περιστατικών. Ένα πλαίσιο αναφοράς που θα παρέχει ένα ελάχιστο βασικής ασφάλειας. Το πώς θα γίνει αυτό είναι κάτι που θα προκύψει, αλλά δεν χρειάζεται να εφεύρουμε τα πάντα, υπάρχουν παραδείγματα από άλλες χώρες.
Δόξα τω Θεώ, η τεχνολογία παρέχει λύσεις και εργαλεία, άνθρωποι που γνωρίζουν το έδαφος και τις διαδικασίες υπάρχουν και κάποια έστω στοιχειώδη βήματα για τη δημιουργία υποδομής, διαβάθμισης, ελέγχου και υποστήριξης στα φαράγγια δεν θα έχουν κάποιο υπερβολικό κόστος.
Η Κρήτη μπορεί να είναι αγαπημένος προορισμός, τόπος περιπέτειας, συγκινήσεων και εμπειριών, δεν χρειάζεται όμως να είναι και τόπος θανάτου για τους απροετοίμαστους. Κι όποιος θέλει να το δει ωφελιμιστικά, ας σκεφτεί ότι μπορεί να αναπτυχθεί μια ολόκληρη μικρή αγορά γύρω από την οργάνωση και την ασφάλεια αυτών των δραστηριοτήτων, ενώ η πολιτεία θα γλυτώσει πολλά τις καθημερινές σχεδόν επιχειρήσεις διάσωσης. Και λιγότερα αρνητικά πρωτοσέλιδα στον ξένο τύπο, επίσης. Ας βάλουμε μια “ζώνη ασφαλείας” στους ασυλλόγιστους.