Ας ξεκινήσουμε από τα πολύ απλά και βασικά: κανείς δεν έπεσε από τα σύννεφα για όσα αποκαλύπτονται στην υπόθεση του ΟΠΕΚΕΠΕ. Όποιος δηλαδή πίστευε μέχρι πρόσφατα ότι όλα γίνονται σωστά και τυπικά με τη διαχείριση των κοινοτικών επιδοτήσεων για την αγροτική παραγωγή, ή ζούσε σε άλλη χώρα ή έχει σοβαρό θέμα αντίληψης.
Ο ΟΠΕΚΕΠΕ είναι ένας μεγάλος καθρέφτης μέσα στον οποίο αντικατοπτρίζεται το είδωλο της σύγχρονης Ελλάδας. Η προσπάθεια καθενός που μπορεί να επωφεληθεί από το εύκολο δημόσιο χρήμα (ανεξαρτήτως προέλευσης αυτού), η πελατειακή σχέση με τον πολιτικό αντιπρόσωπο που αναλαμβάνει την προώθηση των αιτημάτων ενώπιον της διοίκησης, το micromanagement της παρατυπίας σε προσωπικό επίπεδο στα υπουργεία και τους οργανισμούς, η παρεμπόδιση της διερεύνησης από τη δικαιοσύνη.
Όλα αυτά είναι είτε από προσωπική γνώση, είτε από διαίσθηση αντιληπτά σε κάθε συνειδητό Έλληνα πολίτη. Άλλωστε, δεν είναι τυχαία και η θέση που καταλαμβάνει η Ελλάδα στους διεθνείς δείκτες διαφθοράς. Και ενώ είναι προφανές, είναι ηλίου φαεινότερο όπως θα έλεγε κάποιος παλιότερα, ότι το πολιτικό σύστημα έχει βαθιές, καθοριστικές ευθύνες για όλα αυτά, δεν μπορούμε να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας για τον πιο αφανή παράγοντα αυτής της εξίσωσης: όλους εμάς, τους πολίτες.
Οι πολιτικοί δεν θα μπορούσαν να τα κάνουν όλα αυτά ή τουλάχιστον δεν θα μπορούσαν να τα κάνουν επί μακρόν, αν δεν ήμασταν δίπλα τους, αν δεν το αποζητούσαμε όλο αυτό και εμείς οι πολίτες, οι ψηφοφόροι, πλειοψηφικά προφανώς, όχι όλοι ένας προς έναν…
Γιατί αυτή είναι η αλήθεια, δυσάρεστη μεν, αλλά υπαρκτή. Πάρα πολλοί συμπολίτες μας όχι απλά ανέχονται, αλλά θέλουν τον βουλευτή να παίρνει τηλέφωνα για να τους κάνει τις δουλειές τους. Πολλοί θέλουν η διοίκηση να κάνει τα στραβά μάτια και να βοηθάει στην πράξη να “κυκλοφορεί” πιο ενεργά και ελεύθερα το κοινοτικό χρήμα. Δυστυχώς, αλλά έτσι είναι, όλες αυτές τις πρακτικές που αποκαλύπτονται, τις αναγνωρίζουμε, βλέπουμε μέσα τους να καθρεφτίζεται ο εαυτός μας, ο φίλος μας, ο γνωστός μας.
Αλλιώς, πώς θα ήταν δυνατόν να συνεχίζονται όλα αυτά διαχρονικά; Γιατί μπορεί τα τελευταία χρόνια να έχει ξεφύγει το πάρτυ με τον ΟΠΕΚΕΠΕ συγκεκριμένα, αλλά οι λαμογιές με τις επιδοτήσεις και τις ενισχύσεις είναι ανέκδοτο πια στην Ελλάδα εδώ και δεκαετίες. Λίγοι είναι “αθώοι του αίματος” και οι περισσότεροι δεν μπόρεσαν να τσιμπήσουν κάτι, δεν τους έτυχε. Η συντριπτική πλειοψηφία ή ωφελήθηκε ή επικρότησε αυτές τις πρακτικές, δυστυχώς.
Πάντα, βέβαια, έρχεται η ώρα που τα πάρτυ τελειώνουν και σε κάποιους έρχεται ο λογαριασμός, τον οποίο ως συνήθως πληρώνουν κι αυτοί που δεν γλέντησαν, αν όχι κυρίως αυτοί. Η ουσία όμως είναι άλλη. Αν δεν αποφασίσουμε ότι όλα αυτά δεν είναι λύση για να πορευόμαστε, αν δεν το πάρουμε απόφαση ότι η πονηριά και η εκμετάλλευση του εύκολου προσπορισμού πλούτου από αυτά που δεν δικαιούμαστε δεν είναι βιώσιμη και ορθή πρακτική, δεν θα πάμε πουθενά.
Δεν είμαστε φυσικά οι μόνοι διεφθαρμένοι, υπάρχουν κι άλλοι, αλλού, παντού υπάρχει διαφθορά. Η διαφθορά όμως είναι σαν την καμπούρα… Ο καθένας πρέπει να κοιτάει τη δική του.