Πόσο μελάνι και πόσος χρόνος ξοδεύτηκε σε πολιτικά και νομικά κείμενα, αλλά και στον δημόσιο διάλογο για την περίφημη πανεπιστημιακή αστυνομία, τις ΟΠΠΙ για την ακρίβεια, Ομάδες Προστασίας Πανεπιστημιακών Ιδρυμάτων. Όλα αυτά τα λόγια τελικά έπεσαν μεγαλοπρεπώς μέσα στην τρύπα που άνοιξε η κυβέρνηση στο νερό…
Διακηρύξεις επί διακηρύξεων, προσλήψεις ειδικών φρουρών με συγκεκριμένα -υποτίθεται- κριτήρια, αισθητικά ενδιαφέρουσες νέες στολές, κάποια photo shootings για τα μέσα ενημέρωσης και μετά… τίποτα. Ένα στρογγυλό μηδενικό στο πηλίκο.
Δεν είναι δα και η πρώτη φορά ούτε αυτό το πρώτο ζήτημα στο οποίο έχουμε τέτοιες φωτοβολίδες, αλίμονο. Έχουμε μακρά παράδοση στην Ελλάδα από τέτοια. Παραήταν όμως εντυπωσιακή η έκλειψη αυτής της πομφόλυγος που προετοίμασε και παρέδωσε η πρώτη κυβέρνηση Μητσοτάκη, με μπροστάρηδες τον αειθαλή Μιχάλη Χρυσοχοΐδη και την στομφώδη Νίκη Κεραμέως.
Η τύχη των πανεπιστημιακών αστυνομικών ωστόσο αγνοείται, σε κάποια γραφεία μεταξύ αστυνομικών διευθύνσεων και πανεπιστημίων θα σκοτώνουν τα οκτάωρά τους. Κάπως σαν και τους δικαστικούς αστυνομικούς, που ήρθαν υποτίθεται για να απαλλαγεί η ΕΛΑΣ από τον φόρτο των δικαστικών αγγαρειών αλλά η παρουσία των είναι διακοσμητική και πλέον στα δικαστήρια απασχολούνται και οι αστυνομικοί που έτρεχαν πριν και οι νέοι χωρίς πραγματική δικαιοδοσία.
Άρα έχουμε να κάνουμε με ένα δοκιμασμένο και επιτυχημένο μοντέλο που πρέπει να διευρύνουμε σε όσο το δυνατόν περισσότερα πεδία δραστηριότητας. Να φτιάξουμε ας πούμε αθλητική αστυνομία για τα γήπεδα. Ή ταχυδρομική αστυνομία για τις χρηματαποστολές. Κυριολεκτικά δεν έχουν όριο τέτοιες παρεμβάσεις που και δουλειά σε νέα παιδιά θα δώσουν αλλά και όλες τις κακοδαιμονίες θα διατηρήσουν. Δουλίτσα να γίνεται, Ελλάδα την είπαμε…
Με πίκρα καταφεύγω στην ειρωνεία, είναι κι αυτή ένα μέσο να διαχειριστεί κανείς την βαθιά απογοήτευση. Γιατί το έως και τραγικό παρολίγον περιστατικό με την αιματηρή επίθεση τραμπούκων στη Νομική σχολή του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, φανερώνει χωρίς καμία παρανόηση ότι τίποτα ουσιαστικά δεν έχει αλλάξει στα ελληνικά πανεπιστήμια, αυτά τουλάχιστον που παραδοσιακά αποτελούν πεδίο δράσης για ποικίλα ακραία γκρουπούσκουλα.
Συνεπώς, επειδή η συγκεκριμένη επίθεση ήταν “καταδρομικού” τύπου και δεν αφορά την υπόθαλψη ή ανοχή κάποιας χρόνιας δραστηριότητας και εγκατάστασης από τις πανεπιστημιακές αρχές, η ευθύνη της Πολιτείας είναι κεφαλαιώδης. Η βία παραμένει σταθερά στα ελληνικά πανεπιστήμια και η Πολιτεία την κοιτά αδιάφορα ή αμήχανα στην καλύτερη περίπτωση. Και ανοίγει τώρα ξανά μια συζήτηση που υποτίθεται ότι η κυβερνητική παρέμβαση είχε έρθει να κλείσει με τρόπο οριστικό.
Δεν έγινε τίποτα όμως πέρα από προσλήψεις, αγορές όμορφων στολών και στημένες φωτογραφίες. Και είμαστε πάλι στο ίδιο σημείο αφετηρίας. Η δε κοινωνία σήμερα είναι σαφέστατα απέναντι σε τέτοιες συμπεριφορές στη συντριπτική πλειοψηφία της. Τι περιμένουμε λοιπόν; Ουδείς γνωρίζει.
Πιθανότατα το θέμα θα απασχολήσει την δημόσια συζήτηση μερικές μέρες και μετά θα το πάρει ξανά το κύμα. Μέχρι μετά από λίγο καιρό να έχουμε πάλι κάτι δυσάρεστο, που πρέπει να ευχόμαστε από τώρα να μην αποδειχθεί και τραγικό. Κι έτσι κλωτσάμε την μπάλα παρακάτω στην χώρα των μακάρων. Οι υπουργικές θέσεις να μένουν ζεστές και να γίνονται προσλήψεις κι όλα τα άλλα θα τα βρούμε, δεν τρέχει τίποτα. Μέχρι να τρέξει το αίμα ξανά…