Κάποιοι μπορεί απλά να βάλουν τα γέλια, να τους φανεί αστείο όλο αυτό. Απ’ τη μεριά τους μπορεί να έχουν δίκιο. Τα πράγματα όμως είναι συνήθως κάπως πιο σύνθετα…
Πώς αντιμετωπίζει κάποιος που είναι εθισμένος στο φέισμπουκ έναν ακούσιο αποκλεισμό από την πλατφόρμα, για τυχαίο λόγο, για ένα λόγο ασφάλειας; Το κλειδί προφανώς είναι στον εθισμό ή “εθισμό”, σε κάθε περίπτωση στην ιδιαίτερα έντονη διασύνδεση με ένα κοινωνικό μέσο.
Είμαι στο φέισμπουκ πολλά χρόνια, δεκαεφτά; Κάτι τέτοιο… Στα χρόνια αυτά σταδιακά ανέπτυξα μια εξαιρετικά στενή σχέση με το μέσο. Έγινε για μένα μια ιδιαίτερα πραγματική προέκταση της κοινωνικής ζωής, εμπλούτισα κυριολεκτικά και πολύ ουσιαστικά την κοινωνική ζωή μου με δυνατότητες που η ψηφιακή δικτύωση μου προσέφερε και η φυσική δεν θα είχε αποφέρει ποτέ.
Η πλατφόρμα αυτή έγινε για μένα ένα πεδίο έκφρασης, πολιτικής δράσης, επαγγελματικής δραστηριότητας, κοινωνικής συναναστροφής, φιλίας θα πω κι ας μην το πιστέψουν κάποιοι. Σημαντικό κομμάτι του χρόνου και της έμπνευσής μου έχουν διοχετευθεί και σε αυτή και έστω κι αν ξενίσει κάποιους, η επένδυση αυτή έχει αποδώσει από πολλές απόψεις. Τίποτα δεν πάει χαμένο, αν βάζεις μέσα κάτι καλό από τον εαυτό σου…
Τι γίνεται λοιπόν όταν ξαφνικά “κλειδωθείς έξω” από ένα κομμάτι της ζωής σου; Το οποίο μάλιστα έχει τη μοναδική ιδιότητα να απορροφά το ενδιαφέρον σου και να σε αγκιστρώνει, ζητώντας διαρκή σημασία κατά κάποιο τρόπο;
Καταρχάς, στη μεγάλη εικόνα βιώνεις κάτι σαν τα πέντε στάδια του πένθους, αλλά στο πιο συνοπτικό. Πας από την άρνηση στην αποδοχή σχετικά γρήγορα, κάνοντας μικρές στάσεις στα ενδιάμεσα στάδια. Άρνηση, λες κάποιο λάθος έγινε, δεν μπορεί, κάτι δεν κατάλαβα εγώ ή η πλατφόρμα. Θυμός, σκέφτεσαι “καλά, ήταν ανάγκη τώρα, έχω να κάνω το α, το β, πώς θα δω εκείνο ή το άλλο”. Διαπραγμάτευση, σου περνά από το μυαλό να ζητήσεις να “δανειστείς” το προφίλ κάποιου άλλου για να δεις κάτι, να ελέγξεις τούτο ή εκείνο. Ευτυχώς, η αξιοπρέπεια σε αποτρέπει. Κατάθλιψη, δηλαδή συνειδητοποιείς ότι για κάποιο διάστημα δεν μπορείς να κάνεις τίποτα και θα υποστείς τις συνέπειες, θα μείνεις χωρίς πρόσβαση. Και τέλος, αποδοχή, αποφασίζεις να πας παρακάτω και να το αφήσεις στο πλάι, τελείωσε για όσο τελείωσε.
Στο μεταξύ έχεις σπεύσει να δεις αν σε “πέταξαν έξω” και από το μέσσεντζερ (ουφ, όχι λειτουργεί, ευτυχώς…). Κάνεις ένα έλεγχο για τυχόν πράγματα που έπρεπε να γίνουν και βλέπεις, αν μπορούν να γίνουν αλλιώς ή δεν θα γίνουν καθόλου. Ξεδίνεις πότε-πότε για λίγο με κάτι στο ίνσταγκραμ – που όμως, μη γελιόμαστε, είναι κάτι διαφορετικό ή δεν το έχεις κάνει “δικό σου” ούτε και μπορείς.
Και κάπου εκεί, όλο αυτό περνά στις πραγματικές του διαστάσεις και μετατοπίζεις το βάρος σε άλλες ασχολίες. Συνειδητοποιείς ότι ο ψηφιακός κόσμος στον οποίο μετέχεις συνεχίζει μια χαρά να κινείται χωρίς εσένα -και εσύ εννοείται χωρίς αυτόν. Δεν αφήνεις όμως την όποια αυτή έλλειψη να σου χαλάσει τη διάθεση και δεν πρέπει. Γι’ αυτό είναι πολύ σημαντικό να τοποθετούμε τα πράγματα στην προοπτική τους. Ούτε πιο κοντά, ούτε και μακρύτερα από ό,τι είναι στην πραγματικότητα.
Οι μέρες πέρασαν, χωρίς απώλειες, αλλά με ενισχυμένη δόση του φυσικού κόσμου μας. Και είναι καλό να συμβαίνει αυτό. Και όπως πέρασαν οι μέρες, πέρασε και το “κλείδωμα” και ξαναμπήκες στην ψηφιακή σου κοινότητα. Ίσως την επόμενη φορά να αξίζει να βγεις μόνος σου για λίγο, θα με θυμηθείς…