Συμπληρώνονται δεκαπέντε χρόνια από την επίθεση στο υποκατάστημα της Τράπεζας Marfin, στο κέντρο της Αθήνας. Τότε, με τις δονήσεις της ψήφισης του πρώτου μνημονίου να έχουν ενεργοποιήσει το μεγαλύτερο πολιτικό ρήγμα που γνώρισε η Ελλάδα μετά τη μεταπολίτευση, τρεις άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους.
Τρεις νέοι άνθρωποι, τρεις εργαζόμενοι δολοφονήθηκαν, μεταξύ τους μια έγκυος γυναίκα. Μια εκδήλωση τυφλής βίας και εκδίκησης απέναντι σε ένα φαντασιακό εχθρό, με πολύ πραγματικά όμως θύματα. Η πληγή που άνοιξε τότε, παραμένει δυστυχώς ανοιχτή. Οι ένοχοι δεν βρέθηκαν ποτέ, δεν αντιμετώπισαν ποτέ τη δικαιοσύνη για τις πράξεις τους. Παραμένουν ασύλληπτοι, ίσως να περηφανεύονται κιόλας μπροστά στις παρέες τους γι’αυτό το έγκλημα.
Οι οικογένειες των θυμάτων συνεχίζουν να θρηνούν, με σιγή και αξιοπρέπεια. Χωρίς να ζητούν τίποτα, χωρίς να νέμονται ακόρεστα τον δημόσιο χώρο. Νιώθει κανείς ότι δεν πιστεύουν καν πια στο αίτημα της δικαιοσύνης, και πώς να πιστέψουν; Είναι παράδειγμα αρνησιδικίας στην πράξη αυτή η υπόθεση. Μια σελίδα μελανή στο βιογραφικό της Ελλάδας της κρίσης.
Το χειρότερο όλων είναι ότι πέρα από την ταυτοποίηση και την καταδίκη των ενόχων, που δεν ήρθε ποτέ, πλανάται στην ατμόσφαιρα κάτι βαρύτερο. Δεν ταυτοποιήθηκαν και δεν καταδικάστηκαν ποτέ καθολικά οι ιδέες, οι αντιλήψεις που προετοίμασαν και εξετέλεσαν αυτό το έγκλημα.
Μέσα στο μπλέντερ της μνημονιακής Ελλάδας, οι μείζονες συλλογικοί φορείς δεν βρήκαν ποτέ λίγα λεπτά να κάνουν πράξη μια συμβολική, μαζική καταδίκη αυτού του εγκλήματος. Οι κοινοβουλευτικές πολιτικές δυνάμεις, οι συνδικαλιστικές οργανώσεις, οι φορείς της κοινωνίας των πολιτών όφειλαν να έχουν συναισθανθεί την ευθύνη τους και να έχουν συλλογικά σταθεί με χαμηλωμένο το κεφάλι μπροστά στον τόπο του εγκλήματος, να το αναγνωρίσουν και να διακηρύξουν τον αποτροπιασμό και την καταδίκη του μίσους που το γέννησε.
Και οφείλουμε όλοι, καθεμιά και καθένας ξεχωριστά, κατά μόνας ή στην κοινότητα των συνομιλητών μας να σταθούμε επίσης συμβολικά μπροστά στα αποκαΐδια της Marfin. Να νιώσουμε την πνιχτή αποφορά της τέφρας και να αναλογιστούμε με την πείρα και τη νηφαλιότητα που φέρνει ο χρόνος, πόσο άξιζε τελικά όλη αυτή η θύελλα, τι απέφερε τελικά η στάση του καθενός από εμάς και τι θα αλλάζαμε, πόσο πολύ ή λίγο σοφότεροι θα στεκόμαστε σήμερα απέναντι σε όλα αυτά…
Για τη δικαίωση των θυμάτων της Marfin είναι πια πολύ αργά, η πολιτεία απέτυχε όχι μόνο να τα προστατεύσει από τους δολοφόνους, αλλά και να τους φέρει ενώπιον της δικαιοσύνης. Για να γίνουμε όμως όλοι έστω και λίγο καλύτεροι, λίγο πιο μυαλωμένοι, μπορεί να υπάρχει ακόμα χρόνος. Οι χίμαιρες και οι δράκοι του 2010 δεν υπάρχουν πια, υπάρχουμε εμείς και ο καθρέφτης μας.