Δεν έπρεπε να έχει χρειαστεί η τραγωδία του νοσοκομείου Ρεθύμνου για να συζητήσουμε για αυτό. Είναι εδώ και χρόνια λίγες, αλλά υπαρκτές οι φωνές που μιλούν για την ανάγκη μιας εναλλακτικής στην αντιμετώπιση των καρκινοπαθών τελικού σταδίου. Φωνές τις οποίες όχι μόνο η πολιτεία, αλλά φοβάμαι σε μεγάλο βαθμό και η κοινωνία, έχει αγνοήσει.
Δεν έπρεπε να έχει χρειαστεί να φτάσουν στο έσχατο σημείο της απελπισίας δύο ηλικιωμένοι άνθρωποι. Δύο σύντροφοι ζωής που μετά από δεκαετίες μαζί, αποφάσισαν να φύγουν και μαζί. Έχοντας κλειδώσει το παιδί τους έξω από τον χώρο της ύστατης στιγμής, άσκησαν το δικαίωμά τους στην αξιοπρέπεια.
Γιατί υπάρχει αυτό το δικαίωμα, το έχει καθεμιά και καθένας μας και είναι αναπαλλοτρίωτο. Κάποια στιγμή δε, αργά ή γρήγορα θα αναγνωριστεί και στην Ελλάδα και σε σχέση με τη διαχείριση του θανάτου. Δεν πρόκειται για αυτοχειρία. Πρόκειται για την επιλογή αποφυγής του έσχατου ευτελισμού της ύπαρξης και βασανισμού εαυτού και των άλλων.
Είναι χρέος μας, ως πολίτες και ως συνάνθρωποι να στηρίζουμε αυτό το δικαίωμα. Το να κρίνουμε έξω απ’ τον χορό είναι πάντα εύκολο και ανέξοδο. Δεν υπάρχει όμως λογική στη στέρηση του δικαιώματος στην επιλογή. Δεν υπάρχει ηθικός καταναγκασμός για την χωρίς όρους παράταση μιας καταδικασμένης ύπαρξης. Πρέπει να έχουμε την ελευθερία να αφήσουμε με τη θέλησή μας το σκοινί που μας καταδικάζει στον εκφυλισμό της ίδιας της υπόστασής μας.
Υπάρχουν ήδη από χρόνια απαντήσεις και λύσεις σε όλα τα ερωτήματα, ηθικά και νοσηλευτικά. Δικαιολογίες δεν υπάρχουν, να μη βλέπουμε το προφανές. Πότε θα αποφασίσει η πολιτεία να νομοθετήσει ανάλογα; Η καθυστέρηση αποτιμάται για κάποιους συνανθρώπους μας σε ημέρες μαρτυρίου.
Το παιχνίδι ισορροπίας ανάμεσα στον ανθρωπισμό και την απανθρωπία έχει λήξει. Έχει κριθεί εδώ και χρόνια, όταν πχ ο καθένας μας έχει τη δυνατότητα να αρνηθεί τη μηχανική υποστήριξη. Όταν έχει τη δυνατότητα να δωρίσει τα όργανά του. Δεν υφίσταται συνεπώς δικαιολογία, καμία. Απλώς ουδείς μέχρι σήμερα έχει βρει το θάρρος να “μπλέξει”. Ως πότε όμως;
Έχει η σημερινή ηγεσία του Υπουργείου Υγείας το θάρρος να αναλάβει επιτέλους την πρωτοβουλία; Θα το δούμε. Το βέβαιο είναι ότι ουδείς πλέον έχει την πολυτέλεια να αποστρέφει το βλέμμα ή να κάνει τον ανήξερο. Ο παππούς στο Ρέθυμνο και κάθε άνθρωπος πάσχων -άμεσα ή έμμεσα- δεν μπορεί να αποδεικνύεται πιο θαρραλέος και ειλικρινής από όλη την κοινωνία.
Έχουμε όλοι μας ηθική υποχρέωση να σταθούμε με σεβασμό και ενσυναίσθηση μπροστά στη βιολογική και ηθική συντριβή της προσωπικότητας. Ας ξεκινήσουμε βλέποντας την αλήθεια κατάματα και ακούγοντας τους ιατρούς.