Δεν συνηθίζω να γράφω για σοβαρά προσωπικά θέματα, οικογενειακής φύσης, ιδιαίτερα αν αφορούν άλλα άτομα της οικογένειάς μου τα οποία πιθανόν να μην ήθελαν να αναφερθώ σε αυτά.
Σήμερα όμως θα κάνω μια εξαίρεση στην περίπτωση του σεβαστού αγαπημένου πρώτου εξαδέλφου μου κ. Ευγενίου Αντωνόπουλου ο οποίος μοιάζει πάρα πολύ με τον δικό μου πατέρα Μανώλη και αδελφό του δικού του πατέρα Χρήστου.
Γεννήθηκε ένα χρόνο μετά τον δικό μου πρωτότοκο γιό από τον Χρήστο που ήλθε παιδάκι 9 χρονών από την Σμύρνη με τον πατέρα μου και τους γονείς του και την Γεωργία από τις Μελέσσες, μια γλυκύτατη ενάρετη κυρία με πολύ μεγάλη καλοσύνη και προσφορά.
Από πολύ μικρό παιδάκι είχε έφεση στα ΘΕΙΑ και δίπλα στην αγαπημένη μας γιαγιά Αγγελικώ μιλούσαν τρυφερά κρατώντας της συντροφιά καθώς όλοι εμεις τα λοιπά εγγόνια είχαμε ήδη μεγαλώσει και κάνει τις δικές μας οικογένειες, όταν δεν πήγαινε δίπλα στην εκκλησία της Παναγίας των Σταυροφόρων για να κάνει ο,τι του έλεγαν οι ιερείς και οι της εκκλησίας.
Ως μοναχοπαίδι λογικό ήταν οι γονείς του να έτρεφαν άλλες φιλοδοξίες για αυτόν. Ποτέ όμως δεν τους άκουσα να τον επηρεάζουν η να ενοχλούνται από την μεγάλη του προσήλωση στην εκκλησία.
Άριστος μαθητής στο γυμνάσιο και λύκειο Ηρακλείου –και δικός μου οσον αφορούσε την Αγγλική γλώσσα, είχα διαπιστώσει από πολύ νωρίς την μεγάλη του δίψα για μάθηση αλλά και την σοβαρή του πρόθεση να αφιερώσει την ζωή του στον ΘΕΟ… υπηρετώντας όλα όσα πίστευε και λάτρευε. Για τις σπουδές του έγραψε αναλυτικά το cretalive.gr.
Στην πρώτη του χειροτονία ως ιερομόναχος του ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ έκλαιγα γοερά καθώς είχε χάσει την μητέρα του από καρκίνο και ο θλιμμένος πατέρας του μόνος εκεί έβλεπε το μοναχοπαίδι του να αφιερώνεται σε άλλον ΠΑΤΕΡΑ… αλλά και πάλι όλοι δίπλα του, η αγαπημένη του πρωτο θεία από την μαμά του η οποία και έζησε και ζει για να τον δει να ανεβαίνει ακόμα ένα σκαλοπάτι, αυτό που ίσως του χαρίσει ο Θεόςη όπως λέει ο ίδιος. Ό,τι θελήσει Εκείνος… ο μεγάλος μας Δημιουργός.
Στην χειροτονία του στην ΝΕΑΠΟΛΗ… ως αρχιμανδρίτης πάλι έκλαιγα σιωπηλά καθώς σκυμμένος κάτω από την ασπρη μεγάλη πετσέτα ο πνευματικός του ΠΑΤΕΡΑΣ, ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΙΕΡΑΠΥΤΝΗΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ διάβαζε τα σχετικ και ο μικρός μου ξάδελφος συγκινημένος και σοβαρός δεχόταν το ΘΕIΟ ΔΩΡΟ της χειροτονίας του και πάλι όλοι εμείς δίπλα του με τον πατέρα του πάντοτε κοντά …
Το ίδιο και σε ακόμα σε πιο συγκινητικό κλίμα και η χειροτονία του εις ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΡΕΘΥΜΝΗΣ ΚΑΙ ΑΥΛΟΠΟΤΑΜΟΥ και η δυνατή φωνή όλων ΑΞΙΟΣ, ΑΞΙΟΣ, ΑΞΙΟΣ συγκλονιστική ανάμνηση.
Στο Ρέθυμνο έχει προσφέρει τεράστιο έργο. Όλοι το γνωρίζουν και το αναγνωρίζουν και μόνο καλά λόγια έχουν να πούν τόσο για το έργο όσο και για τον καλό του χαρακτήρα.
Ξέρω ίσως θυμώσει για αυτά μου τα γραφόμενα αλλά ως τόσο στενή του συγγενής και χωρίς τους γονείς του δίπλα του αισθάνομαι την υποχρέωση και λόγω της μεγάλης διαφοράς ηλικίας μεταξύ μας να τον βλέπω ως γιό μου και όχι ως πρώτο μου εξάδελφο. Θεώρησα υποχρέωσή μου να αφιερώσω αυτά τα ολίγα λόγια στη μνήμη των γονιών του κυρίως που δεν είναι πια δίπλα του σε αυτήν την τόσο σημαντική στιγμή της ζωής του. ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.
«Ό,τι αποφασίσει ο ΚΥΡΙΟΣ» μου είχε πει.
Αυτά τα ολίγα γράφτηκαν λίγες μέρες πριν την ανακοίνωση για την υποψηφιότητα του στην υψηλότερη βαθμίδα του ιερατικού κλάδου.
Τώρα, καθώς έχει ήδη ανακοινωθεί η εκλογή του στην ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΙΚΗ ΕΔΡΑ ΚΡΗΤΗΣ και τα τηλέφωνα δεν σταματούν να στέλνουν συγχαρητήρια στον μικρότερό μου πρώτο εξάδελφο αισθάνομαι την ανάγκη να δημοσιεύσω το μικρό αυτό αφιέρωμα στην μνήμη των γονιών του.
Στον Χρήστο και την Γεωργία Αντωνοπούλου οι οποίοι θα νιώθουν περήφανοι για το μοναχοπαίδι τους και θα του στέλνουν τις ευλογίες τους από εκεί ψηλά, με όλους εμάς όταν στην εκλογή του θα βροντοφωνάξουμε
ΑΞΙΟΣ! ΑΞΙΟΣ! ΑΞΙΟΣ!