Από την πρώτη στιγμή που ανακοινώθηκε η συμμετοχή της Κλαυδίας στην Eurovision, ξεκίνησε το γνώριμο φαινόμενο: αρνητικά σχόλια, ειρωνείες και πρόωρες προβλέψεις αποτυχίας. Από τα γυαλιά της μέχρι την αισθητική της και – φυσικά – το τραγούδι της. Όλα υπό αμφισβήτηση. Όλα στη σέντρα.
Και όμως, χωρίς να απαντήσει σε κανέναν, χωρίς να μπει στον ρόλο του «παρεξηγημένου καλλιτέχνη», η Κλαυδία εκπροσώπησε την Ελλάδα με συνέπεια, καθαρότητα και αξιοπρέπεια. Η «Αστερομάτα» δεν ήταν απλώς ένα τραγούδι. Ήταν μια πρόταση με περιεχόμενο – για τον ξεριζωμό, τη μνήμη, το σκοτάδι και το φως. Σε μια συγκυρία που έπεσε πάνω στην επέτειο της Γενοκτονίας των Ποντίων, το μήνυμα έγινε ακόμα πιο δυνατό.
Το αποτέλεσμα; 6η θέση – η καλύτερη ελληνική θέση από το 2013. Αλλά το ουσιαστικότερο ήταν άλλο: η Ελλάδα εκπροσωπήθηκε από μια καλλιτέχνιδα που είχε κάτι να πει. Που δεν προσπάθησε να εντυπωσιάσει φτηνά, ούτε να χωρέσει σε φόρμες για να γίνει αρεστή. Και τελικά δικαιώθηκε.
Από το πρωί της επόμενης μέρας, τα πάνελ ψάχνουν τρόπο να ανασκευάσουν. Παρουσιαστές που μέχρι πριν λίγες μέρες μιλούσαν για «άτονο τραγούδι» και «σκηνική αδυναμία», σήμερα δηλώνουν συγκινημένοι. Ζητούν συγγνώμη. Και είναι καλό που το κάνουν. Αλλά είναι αλήθεια: αν η Κλαυδία είχε βγει τελευταία, θα έβγαιναν να πουν «σας τα λέγαμε». Η μετά-κριτική είναι εθνικό σπορ.
Το πρόβλημα δεν είναι η διαφωνία. Είναι η ευκολία με την οποία απαξιώνουμε ό,τι δεν μας ταιριάζει, πριν καν του δώσουμε χώρο. Κάθε χρόνο, η ίδια κουβέντα: «δεν μας κάνει», «δεν είναι αρκετά Eurovision», «δεν θα τα πάμε καλά». Μέχρι που κάποιος μας διαψεύδει – και τότε θυμόμαστε πόσο ευαίσθητοι μπορούμε να γίνουμε.
Φέτος, ας το κρατήσουμε λίγο παραπάνω. Όχι μόνο για την Κλαυδία, που τίμησε τη σκηνή και τη χώρα. Αλλά για το πώς κρίνουμε, πώς στηρίζουμε – και πότε αναγνωρίζουμε ότι κάναμε λάθος.
Του χρόνου, ίσως στείλουμε κάτι που να αρέσει σε όλους. Ίσως. Μπορεί. Θα δείξει. Αλλά φέτος, το μάθημα ήταν ξεκάθαρο: η αυθεντικότητα κερδίζει. Ακόμα κι όταν δεν το περιμένει κανείς.
