Αν υπάρχει κάτι, που κρατά σταθερά ζωντανό το ενδιαφέρον στον διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision είναι ότι εκεί που νομίζεις πως τα έχεις δει όλα, πάντα θα βρεθεί κάτι καινούριο για να σε καταπλήξει -όχι απαραιτήτως ευχάριστα.
Εν αναμονή της 69ης διοργάνωσης στη Βασιλεία της Ελβετίας, ανατρέχουμε στις πιο τρελές, παράδοξες, απολαυστικά κακόγουστες -έως καλτ- εμφανίσεις στην πολύχρωμη ιστορία του θεσμού.
Ποιος μπορεί να ξεχάσει την κοτσίδα – ελικόπτερο;
Το 2017, στο Κίεβο ο εκπρόσωπος του Μαυροβουνίου, Slavko Kalezić, τερμάτισε 16ος στον ημιτελικό κι έμεινε εκτός τελικού, όμως σφράγισε για πάντα τις καρδιές μας με την ερμηνεία του στο ντίσκο “Space” (ένα τραγούδι γεμάτο στίχους με υπονοούμενα τύπου «το διαστημόπλοιο είναι έτοιμο να εκραγεί, μεθυσμένος από αγάπη θα εκραγώ»).
Το αποκορύφωμα της ερμηνείας έρχεται μετά τη μέση του κομματιού, όταν ο τραγουδιστής αρπάζει τη μακριά κοτσίδα του και αρχίζει να την περιστρέφει σαν έλικα σε μια εμπνευσμένη χορογραφία με κωδικό “κοτσίδα ελικόπτερο”.
Απολαύστε άφοβα -αλλά μην το δοκιμάσετε στο σπίτι…
Δώστε στον λύκο μια μπανάνα
To 2022, στο Τορίνο, η Νορβηγία εκπροσωπήθηκε από τους Subwoolfer, ένα συγκρότημα, που τότε έκρυβε από τα media την πραγματική ταυτότητα και τα πρόσωπα των μελών του.
Οι Subwoolfer (που κάποια στιγμή επιβεβαίωσαν ότι ήταν οι Νορβηγοί τραγουδιστές του γκρουπ Α1, Gaute Ormåsen και Ben Adams) βγήκαν στη σκηνή με κοστούμια, κίτρινες μάσκες λύκου με κοφτερά δόντια και σκούρα γυαλιά ηλίου. Ερμήνευσαν με κέφι το ρεφρέν «πριν ο λύκος φάει τη γιαγιά μου, δώσε στο λύκο μια μπανάνα», που κορυφώθηκε στην ιαχή «κάποιος να δώσει στο λύκο την μπανάνα!» και τους έφερε στη δέκατη θέση…
Η παράφωνη γαλοπούλα της Eurovision
Μια από τις μεγάλες δυνάμεις της Eurovision, η Ιρλανδία πρόσφερε και μια από τις πιο παράξενες στιγμές στην ιστορία με τη συμμετοχή του 2008, όταν επέλεξε να εκπροσωπηθεί από τον «Ντάστιν, τη γαλοπούλα» και το τραγούδι “Irelande Douze Points” (που τερμάτισε 15ο στους 19 του ημιτελικού κι έμεινε εκτός τελικού).
Θα μπορούσαμε να εκτιμήσουμε την αυτοσαρκαστική διάθεση των στίχων, το πολύχρωμο αποθεωτικά κιτς σκηνικό των τραγουδιστών και χορευτών με τα φτερά που περιστρέφονταν γύρω από την κούκλα – γαλοπούλα, αν η μελωδία δεν ήταν τόσο απελπιστική κι η ερμηνεία του Ντάστιν τόσο παράφωνη.
Ο ύμνος στο μίσος κι ο ήρωας με το σφυρί