Ο Διονύσης Σαββόπουλος δεν ήταν απλώς ένα μεγάλο κεφάλαιο της ελληνικής μουσικής. Ήταν ένας ολόκληρος τόμος. Ένας άνθρωπος που επηρέασε τα ακούσματα χιλιάδων ανθρώπων. Που κατάφερε με τα κομμάτια του να ενώσει ετερόκλητους ανθρώπους. Να τους κάνει «πάντα να ανταμώνουν» μουσικά όσες διαφορές κι αν είχαν στην κουλτούρα και τα ακούσματα.
Από τη στιγμή που έγινε γνωστό το φευγιό του, έχουν γραφεί χιλιάδες λέξεις. Από ανθρώπους που ήταν στον κύκλο του, από ειδικούς μουσικούς και από μη εδικούς ακροατές. Με μια βόλτα στα social media καταλαβαίνει κανείς πως τον Διονύση Σαββόπουλο τον άκουγαν όλοι!
Ο Φοίβος Δεληβοριάς στο αποχαιρετιστήριο μήνυμά του κατάφερε μέσα σε λίγες λέξεις κατάφερε να «εξηγήσει» αυτό το «τον άκουγαν όλοι». «Ο Σαββόπουλος μας περιείχε όλους. Είπε ένα τραγούδι για τον καθέναν από μας. Αν αισθάνθηκαν κάποιοι άνθρωποι προδομένοι από κείνον, ήταν επειδή ήταν τόσο σίγουροι ότι τραγουδάει για κείνους μόνο –και, έκπληκτοι, την επόμενη μέρα, ανακάλυπταν πως το επόμενο τραγούδι του μιλούσε και για τον διπλανό τους, τον αντίθετό τους» έγραψε. Και ακριβώς αυτό είναι που συμβαίνει.
Από το «Φορτηγό» στα sixties μέχρι τις εμφανίσεις του το τελευταίο διάστημα, ο Σαββόπουλος είχε πάντα κάτι να πει. Έβρισκε πάντα με κάτι να συγκρουστεί. «Εκνεύρισε» πολλούς ακορατές του, ενδεχομένως, με τις κατά καιρούς πολιτικές του κινήσεις. Κανείς όμως δεν πρόδωσε τον μουσικό, τον ποιητή Σαββόπουλο.
Για όλους ήταν ο «Νιόνιος», όχι κοροϊδευτικά, αλλά με την οικειότητα που θα αποκαλέσεις έναν φίλο σου.
Κατάφερε να αλλάξει τα ακούσματα ολόκληρων γενεών και αυτό δεν είναι υπερβολή. Μπορούσε με την ίδια άνεση που πήγαινε να υπερασπιστεί στο δικαστήριο τον Τζίμη Πανούση, να ασκεί κριτική σε κάθε πολιτικό φάσμα. Μπορούσε να συνδυάζει το «Κούρεμα» με ότι συμβολίζει αυτό, με το «Κωλοέλληνες». Μπορούσε να κάνει του ’60 τους εκδρομείς να αισθάνονται πιο δυνατοί.
Η «Μαύρη Θάλασσα» μέσα μας
Όλοι, λοιπόν, έχουμε μια ιστορία να θυμηθούμε από τη μουσική του Σαββόπουλου. Θα καταθέσω τη δική μου, πιο πολύ για να τη βγάλω από μέσα μου. Γιατί εκεί στα τέλη της δεκαετίας του ’90, στα μαθητικά χρόνια, όταν πειραματίζεσαι με τα μουσικά ακούσματα, υπάρχουν κάποια κομμάτια που μπορούν να σου αλλάξουν όλο σου το «είναι».
Προσωπικά, τίποτα δεν ήταν ίδιο μέσα μου, ακούγοντας δύο συγκεκριμένα τραγούδια. Το πρώτο ήταν η «Μαύρη Θάλασσα». Αυτά τα ανάποδα φλάουτα, ο “μπερδεμένος” (στο μυαλό του 16άρη “σας γ@μω τα λύκεια”) ήχος, αυτή η ιστορία που εξελίσσεται στους στίχους, δεν μπορούν να σε αφήσουν σε ησυχία. 12 λεπτά, μουσικής ενηλικίωσης…
Για την… ιστορία, το άλλο κομμάτι ήταν η Ρωγμή του Χρόνου, του Παπάζογλου. Γι αυτό και η «Παράβαση» θα έχει πάντα μια ξεχωριστή θέση στην… από καρδιάς playlist.