Στη Βενετία, εκεί όπου το σινεμά συναντά την Ιστορία, και το κόκκινο χαλί γίνεται συχνά πεδίο πολιτικής δήλωσης, η άφιξη του Γιώργου Λάνθιμου και της μούσας του Emma Stone στο 81ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου δεν ήταν απλώς μια λαμπερή στιγμή. Ήταν μια εικόνα-σύμβολο.
Ο Έλληνας δημιουργός, που παρουσιάζει το πολυαναμενόμενο Bugonia, εμφανίστηκε φορώντας καρφίτσα με την παλαιστινιακή σημαία, μετατρέποντας μια κομψή εμφάνιση σε πράξη αντίστασης και υπενθυμίζοντας ότι το σινεμά και η τέχνη, δεν μπορούν να μένουν αμέτοχα στις φρικαλεότητες που διαπράττονται.
Η επιλογή του Lanthimos να φορέσει ένα στοιχείο με την παλαιστινιακή σημαία δεν ήταν μια τυχαία λεπτομέρεια. Σε ένα από τα σημαντικότερα κινηματογραφικά φεστιβάλ του κόσμου, όπου κάθε εμφάνιση στο κόκκινο χαλί αποκτά παγκόσμια εμβέλεια, η κίνησή του λειτούργησε ως σιωπηρή, αλλά εκκωφαντική δήλωση.
Την ίδια στιγμή που οι δημιουργοί συχνά περιορίζονται σε αμιγώς καλλιτεχνικά σχόλια, ο Έλληνας σκηνοθέτης επέλεξε να τοποθετηθεί με μια πράξη συμβολική, αναδεικνύοντας το πολιτικό φορτίο της εποχής.
Η εμφάνιση της Emma Stone στο Φεστιβάλ Βενετίας 2025
Η Emma Stone, σταθερή συνεργάτις και κινηματογραφική «μούσα» του Λάνθιμου, τον συνόδευσε με την κομψότητα που τη χαρακτηρίζει, αποδεικνύοντας την ιδιαίτερη σχέση που σκηνοθέτης και ηθοποιός έχουν χτίσει. Η βραβευμένη με Όσκαρ πρωταγωνίστρια, με την αφοπλιστική της απλότητα και την ανεπιτήδευτη λάμψη της, έμοιαζε να «συνομιλεί» σιωπηλά με την πολιτική χειρονομία του Λάνθιμου.
Το δίδυμο δεν περπάτησε το κόκκινο χαλί ως δύο μεμονωμένες φιγούρες, αλλά ως ενιαίο καλλιτεχνικό σύμπαν. Η Stone ως ενσάρκωση της κινηματογραφικής μαγείας, και ο Λάνθιμος ως ο δημιουργός που δεν φοβάται να συνδέσει την τέχνη με την ιστορική μνήμη.
O δημιουργός του δεν βλέπει τον κινηματογράφο αποκομμένο από την πραγματικότητα, αλλά τον χρησιμοποιεί ως γέφυρα ανάμεσα στην τέχνη και την ιστορική συγκυρία.
Το Bugonia, η νέα ταινία του Λάνθιμου, παρουσιάζεται ήδη ως ένα έργο που σπρώχνει τα όρια της αφήγησης και της φαντασίας.
Ωστόσο, η καρφίτσα με την παλαιστινιακή σημαία λειτούργησε σχεδόν σαν προοίμιο: μια υπενθύμιση ότι ο δημιουργός του δεν βλέπει τον κινηματογράφο αποκομμένο από την πραγματικότητα, αλλά τον χρησιμοποιεί ως γέφυρα ανάμεσα στην τέχνη και την ιστορική συγκυρία.
Σε μια εποχή όπου οι εικόνες ταξιδεύουν ταχύτερα από τις λέξεις, η εμφάνιση του Λάνθιμου στη Βενετία με την παλαιστινιακή σημαία γίνεται μέρος του συλλογικού διαλόγου. Το κόκκινο χαλί, σύμβολο ματαιοδοξίας και λάμψης, μεταμορφώθηκε σε σκηνή πολιτικής μνήμης και καλλιτεχνικής ευθύνης.
Ο Έλληνας σκηνοθέτης, με την αφοπλιστική σιωπή ενός δημιουργού που αφήνει τα σύμβολα να μιλήσουν αντί για τον ίδιο, υπενθύμισε ότι το σινεμά μπορεί να είναι και όπλο και καταφύγιο, ένας καθρέφτης της εποχής μας που δεν φοβάται να δείξει τις πιο σκληρές αλήθειες της.