«Η προθυμία του να είναι μέρος της σειράς μας είναι μια μεγάλη πηγή έμπνευσης και μας δίνει έναν πραγματικό σκοπό» είπε ο Χάρισον Φορντ μετά την ανακοίνωση της είδησης ότι ο Μάικλ Τζέι Φοξ επιστρέφει στην οθόνη.
Ο Μάικλ Τζέι Φοξ θα συμμετάσχει στην τρίτη σεζόν της επιτυχημένης σειράς Shrinking, ένα γεγονός ιδιαίτερα σημαντικό δεδομένου ότι ο χαρακτήρας του Φορντ, ο Δρ. Πολ Ρόουντς, πάσχει επίσης από τη νόσο του Πάρκινσον.
Η εμφάνιση του Φοξ σηματοδοτεί την επιστροφή του στην υποκριτική μετά από πενταετή αποχή λόγω της διάγνωσής του με Πάρκινσον.
Ο 82χρονος Φορντ εξέφρασε τον θαυμασμό του για την προθυμία του Φοξ να συμμετάσχει στη σειρά, τονίζοντας ότι η συνεργασία τους έχει βαθύ συμβολισμό δύναμης και επιμονής.
«Η αισιοδοξία είναι επιλογή. Η αποδοχή δεν είναι παραίτηση»
«Υπάρχει μια ιστορία να ειπωθεί, και η δέσμευσή μας στην ιστορία είναι αυτό που μας ενώνει. Εκτιμώ την προθυμία του να είναι μέρος της σειράς» είπε ο σταρ του Star Wars και αιώνιος Ιντιάνα Τζόουνς.
Ο Φορντ υπαινίχθηκε ότι η συνεργασία με τον Φοξ θα οδηγήσει σε «ουσιαστικές λεπτομέρειες που θα εμφανιστούν αργότερα» στην απεικόνιση της ασθένειας από τον ίδιο, αναγνωρίζοντας ότι ο χαρακτήρας του βρίσκεται σε «πολύ διαφορετικό στάδιο της ασθένειας» από τον Φοξ.
Ο Φορντ επαίνεσε την αμείωτη πνευματική οξύτητα, το χιούμορ και το θάρρος του Φοξ που επιστρέφει για να δώσει ορατότητα σε μια κοινότητα ασθενών που σπάνια απαθανατίζονται στη μικρή και μεγάλη οθόνη.
Από το ζενίθ στο ναδίρ
Ο Μάικλ Τζέι Φοξ, 63 ετών, διαγνώστηκε με Πάρκινσον το 1991 σε ηλικία 29 ετών και το ανακοίνωσε δημόσια το 1998.
Αυτή η διάγνωση ουσιαστικά έβαλε τέλος στην πολλά υποσχόμενη καριέρα του.
Ο Μάικλ Τζέι Φοξ αποσύρθηκε από την υποκριτική το 2020, με τον τελευταίο του ρόλο να είναι στη σειρά The Good Fight, σήμερα όμως, η guest εμφάνισή του στο Shrinking τον επανενώνει με τον συν-δημιουργό Μπιλ Λόρενς, με τον οποίο είχε συνεργαστεί στο Spin City.
Ο μικροκαμωμένος αμερικανοκαναδός ηθοποιός γεννήθηκε το 1961 στον Καναδά, όπου και έπαιξε για πρώτη φορά στα 15 του. Έναν χρόνο αργότερα αναζήτησε την τύχη του στο Χόλιγουντ και σύντομα τη βρήκε χάρη στη σειρά Οικογενειακοί Δεσμοί (Family Ties, 1982-1989), στην οποία είχε τον ρόλο του Άλεξ Κίτον.
Η ερμηνεία αυτή του χάρισε τρία βραβεία Emmy, ενώ θα ακολουθούσαν πολλές περισσότερες βραβεύσεις. Διάσημος χάρη στους κωμικούς ρόλους του της δεκαετίας του 1980, με πιο γνωστή ταινία του την κωμωδία επιστημονικής φαντασίας Επιστροφή στο Μέλλον (1985) και τα σίκουελ της -για μια εβδομάδα, το 1985, οι ταινίες του Μάικλ Φοξ, Επιστροφή στο Μέλλον και Teen Wolf ήταν, αντίστοιχα, οι Νο 1 και Νο 2 στο αμερικανικό box office- ο νεαρός σταρ βρισκόταν στο απόγειο της δόξας του. Σύντομα όμως όλα θα κατέρρεαν.
Ξαφνικό τρέμουλο, κρυφή μάχη
Μια μέρα του 1989 το μικρό δάχτυλο του Φοξ αρχίζει να τρέμει. Ο Φοξ έχει hangover μετά την έξοδο του της προηγούμενης βραδιάς στη Φλόριντα αλλά μετά από ώρες, το τρέμουλο επιμένει.
Το 1990 επισκέπτεται τελικά έναν νευρολόγο, ο οποίος του λέει ότι πάσχει από Πάρκινσον. Συνήθης διάρκεια ζωής 10 με 20 χρόνια… Σοκαρισμένος από το νέο, ο Φοξ επιλέγει να κρατήσει τη διάγνωση κρυφή.
Καταφεύγει στο αλκοόλ και στα χάπια, ενώ στο πλατό προσπαθεί να αποκρύψει τα συμπτώματά του παίζοντας με ένα στιλό ή κρύβοντας το χέρι στην τσέπη του. Μέχρι που η σύζυγός του και μητέρα των τεσσάρων παιδιών του, Τρέισι Πόλαν, του ανακοινώνει ότι δεν ενδιαφέρεται να μεγαλώσει παιδιά με έναν αλκοολικό.
Ο Φοξ καθαρίζει –δεν έχει πιει αλκοόλ εδώ και 30 χρόνια–, το 1998 αποκαλύπτει δημόσια ότι πάσχει από την ανίατη νόσο και το 2000 δημιουργεί το Michael J Fox Foundation, ένα ίδρυμα για την έρευνα της Πάρκινσον, το οποίο έχει χορηγήσει πάνω από ένα δισ. δολάρια σε έρευνες.
Η ιστορία του γίνεται θέμα του ντοκιμαντέρ του Ντέιβις Γκούγκενχαϊμ Still: A Michael J Fox Movie, το οποίο προβλήθηκε στην πλατφόρμα Apple TV+.
«Δεν είμαι εγώ η ιστορία»
«Δεν είμαι εγώ η ιστορία» είπε ο Φοξ σε συνέντευξή του στον Guardian με αφορμή το ντοκιμαντέρ. «Η ιστορία είναι η δύναμη της αισιοδοξίας. Ότι είναι πραγματικά επιλογή. Αποδοχή δεν σημαίνει παραίτηση από κάτι. Το κοιτάς και λες: Τι απαιτεί από εμένα αυτή η αλήθεια;».
Στα 62 του, έχοντας ζήσει περισσότερα από τα μισά χρόνια της ζωής του με Πάρκινσον (παρ’ όλη την πρόβλεψη των γιατρών που του έδιναν το πολύ 20 χρόνια από τη στιγμή της διάγνωσης), ο Φοξ είναι ο εαυτός του, αν και η αρρώστια τον έχει καταβάλει σωματικά.
«Δεν θέλω να με θυμούνται ως άγιο ή μάρτυρα. Η ζωή πρέπει να την πάρεις με τους δικούς της όρους»
Το Still που ενθουσίασε το κοινό στο φεστιβάλ Σάντανς και ήταν υποψήφιο για Bafta, δίνει πρόσβαση στην πραγματικότητα του.
«Δεν με έριξε κάτω η θλίψη» λέει ο Φοξ. «Νομίζω ότι μπορεί να οφείλεται στο γεγονός ότι κέρδισα τέσσερα Emmy». Ο ίδιος, εξάλλου, γνωρίζει τον σνομπισμό της μικρής οθόνης (και της κωμωδίας). Ούτως ή άλλως, «έχω ήδη ένα Όσκαρ», λέει για το τιμητικό Όσκαρ που του έδωσαν στα Governors Awards, «και δεν μπορώ να πω ότι δεν το απολαμβάνω».
Το ντοκιμαντέρ για τη ζωή του με την Πάρκινσον δημιουργήθηκε την εποχή που έλαβε αυτό το βραβείο, το 2022. Συνδυάζει πλάνα αρχείου από τη δουλειά του, αποσπάσματα από τα (εξαιρετικά) απομνημονεύματά του και μια προσωπική συζήτηση με τον Γκούγκενχαϊμ. Ο Φοξ είναι κυριολεκτικά μελανιασμένος επειδή πέφτει συνεχώς, αλλά αλύγιστος, αισιόδοξος και πνευματώδης γράφει ο Guardian.
Παλεύοντας με δύο εαυτούς
Το Still εξερευνά το χάσμα ανάμεσα στον Φοξ του 2022, που παλεύει να βρει ηρεμία, και του νεανικού ζεν πρεμιέ της δεκαετίας του 1980. Στα βίντεο κλιπ κινείται συνεχώς, περνώντας μέσα από πόρτες, τρέχοντας με skateboard, γλιστρώντας πάνω από καπό αυτοκινήτων. «Ο Μάικλ πάντα κινείται, κινείται, κινείται, κινείται», λέει ο σκηνοθέτης.
«Αναρωτιέσαι: είναι χαριτωμένος όπως ο Φρεντ Αστέρ ή μισοπέφτει; Εξακολουθεί να θέλει να τρέξει σε όλο το δωμάτιο για να μου δώσει μια Coca-Cola Diet, αλλά δεν θα έπρεπε» προσθέτει.
Μερικά από τα πιο εντυπωσιακά κομμάτια του υλικού που συγκέντρωσαν ο Γκούγκενχαϊμ και ο βοηθός του προέρχονται από τις πρώτες σεζόν της σειράς Spin City του ABC (1996-2002), όταν ο Φοξ –που δεν είχε ακόμα ανακοινώσει την πάθησή του– βλέπει το σώμα του να τον προδίδει.
Κρύβει το αριστερό του χέρι, που τρέμει, πίσω από την πλάτη του, ανησυχώντας ότι, αν οι άνθρωποι γνώριζαν πως είχε Πάρκινσον, δεν θα τον έβρισκαν πλέον αστείο.
Μάικλ Τζέι Φοξ όπως Μοχάμεντ Άλι
Η σύνδεση μεταξύ του Μοχάμεντ Άλι και του Φοξ είναι προφανής: και οι δύο έγιναν διάσημοι και στη συνέχεια θρυλικοί επειδή είχαν Πάρκινσον. Και οι δύο μετέτρεψαν αυτή τη δύναμη σε φιλανθρωπία.
«Αυτό που βρίσκω υπέροχο στον Μάικλ», λέει ο Γκούγκενχαϊμ, «είναι ότι δεν είχε φιλοδοξία να βελτιώσει τον κόσμο. Ήθελε να γίνει διάσημος και πλούσιος. Όταν το πέτυχε, αγόρασε ένα σπορ αυτοκίνητο και μετά και άλλο, και άλλο. Όταν διαγνώστηκε, η πρώτη του αντίδραση ήταν να αρχίσει να πίνει και να τραπεί σε φυγή. Να κάνει όλα τα λάθος πράγματα».
«Τη στιγμή που το δάχτυλό μου άρχισε να τρέμει το 75% των κυττάρων μου που παράγουν ντοπαμίνη ήταν νεκρά. Αλλά αν το μάθουμε εγκαίρως, μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε με πρόληψη και να το εξαλείψουμε».
Αυτό που θαύμαζε περισσότερο ο Φοξ στον Άλι, λέει στον Guardian ο αμερικανοκαναδός ηθοποιός, ήταν το πόσο ανάλαφρα δεχόταν την αγάπη που του έδιναν και οι απροσδόκητες νέες ευθύνες του. Ο Φοξ θεωρεί άσκοπη την υπερβολική ενασχόληση με την αρρώστια του.
«Απλώς είναι αυτό που είναι. Δεν με νίκησε. Μακάρι να ήταν κάτι ηρωικό. Δεν λέω: Ναι! Δώσε και άλλο! Τη μισώ. Είναι χάλια. Είναι σκατά. Είναι δύσκολο να σηκωθείς το πρωί και να συνεχίσεις. Αλλά έχω μια όμορφη οικογένεια και αυτό το γραφείο με τα βραβεία» λέει ο Φοξ.
Όχι στην αγιοποίηση
Ο Φοξ δεν ενδιαφέρεται ούτε για κολακείες ή ρεβεράντζες. «Δεν με ενδιαφέρει η αγιοποίηση. Σίγουρα δεν με ενδιέφερε να με θυμούνται ως κάποιου είδους άγιο ή μάρτυρα» λέει στον Guardian. «Είναι βαρετό. Τη ζωή πρέπει να τη ζήσεις με τους δικούς της όρους».
Ο Φοξ υποστηρίζει ότι η ασθένεια τον έσωσε αντί να τον εκτροχιάσει, ότι το Πάρκινσον είναι το κεντρικό στοιχείο της ζωής του και όχι το κάρμα, μια κοσμική ανταπόδοση που του χρωστούσε το σύμπαν.
«Είναι αυτό που είναι. Δεν με νίκησε. Μακάρι να ήταν κάτι ηρωικό. Δεν λέω: Ναι! Δώσε και άλλο! Το μισώ. Είναι χάλια. Είναι σκατά»
Το ανείπωτο αίνιγμα της ταινίας, λέει ο Γκούγκενχαϊμ, είναι «τι συμβαίνει όταν ένας αθεράπευτα αισιόδοξος αντιμετωπίζει κάτι που έχει σχεδιαστεί τέλεια για να νικήσει αυτή την αισιοδοξία».
Ο Φοξ έχει απάντηση. «Το τελευταίο πράγμα που σου τελειώνει είναι ένα μέλλον. Δεν έχει σημασία πού είσαι ή τι κάνεις, πάντα θα έχεις το μέλλον. Μέχρι τη στιγμή που δεν το έχεις. Μετά έφυγε, και αυτό είναι που έχει πραγματικά σημασία. Αλλά εγώ θα μείνω να δω και την τελευταία σκηνή. Δεν φεύγω νωρίτερα για να πάω στο αυτοκίνητο μου πριν σηκωθεί ο κόσμος».
Ίσως μάλιστα το Πάρκινσον και να τον βοήθησε. Σχεδόν μόλις αποκάλυψε την ασθένεια του δημόσια, ο Φοξ ανέθεσε στον εαυτό του μια αποστολή: να την ξεφορτωθεί.
«Έγινε όλος μου ο σκοπός. Αυτή ήταν η απάντηση. Δεν είχα χρόνο να το σκεφτώ. Και η νόσος του Πάρκινσον ήταν μακράν το πιο συναρπαστικό πράγμα, πολύ περισσότερο από την καριέρα μου».
«Θα προλάβω;»
Αφοσιωμένος ακτιβιστής, ο Φοξ βρήκε ένα σπουδαίο σκοπό. Με στόχο να δαπανά κάθε σεντ κάθε χρόνο, το Fox Foundation έχει χρηματοδοτήσει περισσότερες έρευνες από την κυβέρνηση των ΗΠΑ. «Θέλουμε να το βομβαρδίσουμε όλο αυτό. Ό,τι συμβαίνει, μπαίνουμε και το ερευνάμε, κάνουμε ριψοκίνδυνες χρηματοδοτήσεις» αποκαλύπτει.
Ο Φοξ είναι ενθουσιασμένος με τη βαθιά διέγερση του εγκεφάλου -η DBS είναι μια νευροχειρουργική επέμβαση που περιλαμβάνει την τοποθέτηση ηλεκτροδίων σε συγκεκριμένες περιοχές του εγκεφάλου για την αντιμετώπιση νευρολογικών και ψυχιατρικών καταστάσεων, συμπεριλαμβανομένης της νόσου Πάρκινσον- και αισιόδοξος για τους βιοδείκτες, που ανοίγουν τον δρόμο για τον εντοπισμό της νόσου πριν εμφανιστούν τα συμπτώματα.
«Έγινε σκοπός μου. Δεν είχα χρόνο να το σκεφτώ. Η νόσος του Πάρκινσον ήταν μακράν το πιο συναρπαστικό πράγμα, πολύ περισσότερο από την καριέρα μου».
Ο ίδιος θυμάται ότι τη στιγμή που το δάχτυλό του άρχισε να τρέμει «το 75% των κυττάρων μου που παράγουν ντοπαμίνη ήταν νεκρά. Αλλά αν το μάθουμε εγκαίρως, μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε με πρόληψη και να το εξαλείψουμε» τονίζει.
«Δεν βλέπω κανένα από αυτά τα πράγματα ως ευκαιρία να εξερευνήσω μονοπάτια για τον εαυτό μου» λέει στον Guardian ο Φοξ που βλέπει μακριά.
«Νομίζω ότι μέσα στα επόμενα 10-15 χρόνια θα έχουμε μια βιώσιμη λύση, θα έχουμε θεραπεία ή αγωγή για να μην εκδηλωθεί» υποστηρίζει. «Το επόμενο ερώτημα είναι: θα την προλάβω; Αμφιβάλλω. Αλλά είναι ΟΚ. Δεν σκέφτομαι με προσωπικούς όρους. Θέλεις απλώς να το ζήσεις. Και νομίζω ότι η στιγμή είναι κοντά. Για μεγάλες, πολύ μεγάλες απαντήσεις».
Πηγή: in.gr