Ενόψει της νέας θεατρικής παράστασης από την θεατρική ομάδα «σβούρα» «Σαν… Να ήταν το ‘21» συνάντησα τον κ. Γιάννη Πανταγιά – ηθοποιό και σκηνοθέτη- για να μας μιλήσει για το έργο το οποίο έχει γράψει ο ίδιος. Δε θα μπορούσε ο λόγος να γίνει πιο ζωντανός και ταξιδιάρικος από το να είσαι δίπλα στη θάλασσα! Επιλέξαμε το νότο μένοντας σε επιτρεπτή απόσταση και αρχίσαμε την όμορφη κουβέντα μας:
- κ. Πανταγιά σας ευχαριστώ θερμά γι’ αυτή την συνάντηση, θα ήθελα να σας ρωτήσω εν αρχή, ποια ήταν εκείνη η μαγική στιγμή της έμπνευσής σας για να γράψετε αυτό το έργο;
«Σαν… Να ήταν το ‘21»
Μιας και μιλάμε για τη στιγμή… Δεν είναι μία αλλά πολλές οι στιγμές που απασχολούν την σκέψη μου όταν έχω αποφασίσει να καταπιαστώ με την συγγραφή ενός κειμένου. Απαιτεί χρόνο και σκέψη. Έχω μάθει να μην πιέζω τον χρόνο, το αφήνω να έρθει από μόνο του. Και ναι, υπάρχει πάντα ένα ερέθισμα, μια εικόνα , ένα συναίσθημα ή μια θύμηση που μπορεί να αποτελέσει την στιγμή της αρχής ! Μετά κι άλλα κι άλλα, ναι μαγικά…!
- Το έργο, σε ποια χρονική περίοδο της Ελλάδας το τοποθετείτε και γιατί;
Θα μπορούσα να πω ότι ξεκάθαρα διαφαίνονται δύο χρονικές περίοδοι της Ελληνικής πραγματικότητας. Η μία είναι το παρόν της παρέας των μαθητών – φίλων που πρωταγωνιστούν στην ιστορία μας. Είναι κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ’80. Μια όχι πολύ μακρινή εποχή, που όμως μοιάζει εξωπραγματική. Τα παιδιά συναντώνται στην αλάνα… (χωρίς κινητά στο χέρι). Η άλλη περίοδος, με όχημα ένα όνειρο, μας ταξιδεύει στον τόπο και τον χρόνο της Ελληνικής επανάστασης του 1821. Ο μικρός μας ήρωας, ο Ηλίας, εμπνέεται μέσα από την προσωπική του καθημερινότητα και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει, κάνοντας τη δική του υπέρβαση “επανάσταση“ μέσα από μια διαδρομή με συμπαραστάτες τους δικούς του φανταστικούς ήρωες…
Όπως και να έχει, πιστεύω ότι υπάρχει μια μεγαλύτερη διαχρονικότητα στο κείμενο, αφού θίγονται θέματα και καταστάσεις που απασχολούν μικρούς και μεγάλους του σήμερα…
- Μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ο μικρός Ηλίας ή «κολλητήρι» κατά την Σύρμω και θα ήθελα να μας μιλήσετε λίγο, γιατί είδα στον νοητό καθρέπτη μου εμένα στα μαθητικά μου χρόνια και ταυτίστηκα κατά κάποιο τρόπο, μαζί του…
Όλοι οι ήρωες, χαρακτήρες παιδιών στο κείμενο, διαδραματίζουν μια ξεχωριστή ενότητα ο καθένας, αναδεικνύοντας την προσωπικότητα, τις σκέψεις, την ενσυναίσθηση μέσα από τις θέσεις που παίρνουν στον μικρόκοσμο τους. Ο Ηλίας αντιπροσωπεύει το καθημερινό μέσο παιδί και κατ’ επέκταση το οικογενειακό του περιβάλλον καθώς και τον τρόπο ζωής με τις αρχές – αξίες που φαίνεται να έχει γαλουχηθεί. Είναι το θύμα αυτού που σήμερα λέμε “μπούλινγκ” και είναι ο πρώτος που συγχωρεί, όταν νιώθει ότι υπάρχει ειλικρινής μεταμέλεια και μετουσιώνει την δυσαρέσκεια σε πραγματική φιλία στο πρόσωπο που τον αδίκησε. Όλοι ταυτιζόμαστε. Κάποια στιγμή της ζωής μας βρεθήκαμε στην ίδια θέση. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο οι περισσότεροι έχουμε βιώσει τις δυσάρεστες συνέπειες του «μπούλινκ».
- Πιστεύετε πως τα μηνύματα – διδαχές του έργου – θ’ αφυπνίσουν συνειδήσεις;
Πολλές φορές αυτό που λέμε «μήνυμα ή δίδαγμα» είναι ένα θέμα για πολύ συζήτηση. Στα κείμενα όπως και στις παραστάσεις μου, ιδίως όταν απευθύνομαι σε παιδιά αλλά και σε μεγαλύτερους, θεωρώ ότι το κοινό πρέπει να αντιμετωπίζεται ως νοήμον. Δεν χρειάζεται λοιπόν να αναδεικνύουμε με έκδηλο τρόπο και κατ’ επανάληψη αυτό ή το άλλο ως δίδαγμα. Κάθε ιστορία, παραμύθι ή μια παράσταση πάντα κάτι έχουν να μας πουν . Το ίδιο πράγμα μπορεί να ερμηνευτεί με πολλούς τρόπους κι αυτό είναι το ζητούμενο. Γράφοντας είναι φυσικό να απασχολεί την σκέψη μου πώς αποτυπώνεται αυτό που γράφω και τι μπορεί να έχει να μας πει. Θα μπορούσε να αποτελέσει έκπληξη για μένα τα πόσα αντιλαμβάνονται οι μικροί θεατές, όμως όχι! τα παιδιά, όπως λέει και ο Διονύσης Σαββόπουλος, έτσι κ αλλιώς τα ξέρουν όλα…!
- Το έργο διαρθρώνεται σε οκτώ σκηνές, μέσα από τις οποίες γίνεται η υπενθύμιση των προτεραιοτήτων του Έλληνα, με μηνύματα διαχρονικά επικεντρωμένα στη θυσία για την ελευθερία. Όλα λοιπόν διαδραματίζονται και πλέκονται με ιδιαίτερη μαεστρία στο «όνειρο» του μικρού Ηλία, γιατί επιλέγετε αυτόν τον τρόπο για να παρουσιάσετε στο θεατή μέρος της ιστορικής μνήμης της Ελλάδας;
Βρίσκω πολύ ενδιαφέρον, παιδιά του σήμερα όπως είναι οι ήρωες της ιστορίας μας, με μια μαγική κάψουλα να μπορούν να ταξιδέψουν στον χωροχρόνο σε άλλους τόπους κι εποχές. Εν προκειμένω, με όχημα το όνειρο του μικρού Ηλία όλη η παρέα των παιδιών μεταφέρεται στην περίοδο της Ελληνικής επανάστασης, όπου ανταμώνουν τι άλλο; τους δικούς τους παιδικούς ήρωες. Ο μπάρμπα Γιώργης ως οπλαρχηγός, το Κολλητήρι ως πρωταγωνιστής στις περιπέτειες των παιδιών και μαζί τους και ο Καραγκιόζης με την λαϊκή του σοφία γίνονται μια παρέα.
- Υπάρχει ελπίδα στο έργο σας και αυτή έχει όνομα – Τάσος! Θα μας πείτε λίγα λόγια γι’ αυτό;
Τάσος, Γκόλφω , Σύρμω , Κίτσος, Μαρία Πενταγιώτισσα, ονόματα όλα δανεισμένα από την λαϊκή παράδοση φέρουν τα ίδια χαρακτηριστικά των ανθρώπων που γνωρίζουμε.
Ο Τάσος είναι το αγνό παιδί, ο καλός φίλος. Φέρνει την ισορροπία και μεσολαβεί ειρηνευτικά ανάμεσα στα μέλη της παρέας των παιδιών . Διαδραματίζει ένα ρόλο ισορροπιστή εξορκίζοντας τις άσχημες συμπεριφορές ανάμεσα στους φίλους του.
Ναι, είναι ελπιδοφόρο που υπάρχουν άνθρωποι που διαχρονικά σε κάθε πεδίο έχουν αυτή την στάση. Έτσι επιτυγχάνεται η ενότητα, η συμφιλίωση και δημιουργούν ένα όραμα για ένα καλύτερο μέλλον!
Σας ευχαριστώ θερμά και πάλι για την ευκαιρία να συνομιλήσω μαζί σας και με το αναγνωστικό σας κοινό. Εύχομαι και παροτρύνω τους φίλους του θεάτρου να αγκαλιάσουν και πάλι τη νέα παράσταση της ‘’σβούρας’’.
Οι Πολιτιστικοί Σύλλογοι και οι Δήμοι ας γίνουν οι χορηγοί!”,
* Η Εύα Καπελλάκη-Κοντού είναι υπεύθυνη επικοινωνίας και δημοσιογραφικής κάλυψης.