Μια παράσταση που επιχειρεί μια βαθιά αναμέτρηση με τις έννοιες του «κανονικού» και του «άσχημου» (με το τελευταίο να σημαίνει την απουσία σχήματος) και θέτει με χιούμορ και φαντασία επίκαιρα ερωτήματα σχετικά με τα στερεότυπα και τις προκαταλήψεις, σκηνοθετεί η Ηρακλειώτισσα σκηνοθέτρια Θεανώ Μεταξά για την Εθνική Λυρική Σκηνή.
Το 3ο Κουδούνι Όπερα, το εξαιρετικά επιτυχημένο πρόγραμμα διακαλλιτεχνικής και παιδαγωγικής δράσης για σχολεία πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, ολοκληρώνει την πέμπτη χρονιά υλοποίησής του με το «Ταξίδι στη Χώρα των Άσχημων».
Πρόκειται για μια ανατρεπτική παράσταση μουσικού θεάτρου, για μικρούς και μεγάλους, που τολμούν να είναι ο εαυτός τους και η οποία θα πραγματοποιηθεί αύριο, Κυριακή 1 Ιουνίου 2025, στις 6.30 το απόγευμα, στην Αίθουσα Σταύρος Νιάρχος της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος. Η είσοδος για το κοινό είναι ελεύθερη με δελτία εισόδου.
Τη μουσική σύνθεση υπογράφει ο Τρέβορ Γκραλ, το λιμπρέτο η Αντριάνα Μίνου, το μουσικό σύνολο διευθύνει η Κυριακή Κουντούρη, ενώ τη σκηνοθεσία έχει αναλάβει η Θεανώ Μεταξά. Την καλλιτεχνική ομάδα συμπληρώνουν η μονωδός Σοφία Κετετζιάν και ο ηθοποιός Ηλίας Βογιατζηδάκης.
Περισσότεροι από διακόσιοι μαθητές και μαθήτριες από έντεκα δημοτικά σχολεία της Αττικής θα βρεθούν επί σκηνής και θα μεταφερθούν σε έναν απίθανο προορισμό χωρίς… σχήμα, όπου η αποδοχή, η αλληλεγγύη και η ισότητα έχουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο.
Η διαδρομή θα ξεκινήσει από έναν αλλόκοτο κόσμο, την Τετραγωνία, όπου τα συναισθήματα και οι αποκλίσεις έχουν καταργηθεί, για χάρη της κανονικότητας και της ομοιομορφίας. Μέσα σε αυτό το μονότονο περιβάλλον, τρία παιδιά -ασύμβατα με τους κανόνες αυτού του κόσμου- θα περάσουν σε ένα ταξίδι αναζήτησης του Άλλου – του απρόβλεπτου, του αστείου, του αληθινού.
Όπως σημειώνει η σκηνοθέτρια Θεανώ Μεταξά: «Πρόθεσή μας είναι να δημιουργηθεί ένας χώρος ελευθερίας, όπου κάθε φωνή και κάθε σώμα έχει χώρο να υπάρξει όπως είναι, με ατέλειες και στιγμές αμηχανίας. Δεν προσπαθούμε κάθε στιγμή να συγχρονιστούμε, αλλά να συνυπάρξουμε. Θέλουμε να αφήσουμε χώρο στο ανοίκειο και στην αυθόρμητη έκφραση».