Δύο φωτογράφοι, και οι δύο γεννημένοι στο Ηράκλειο, χωρίς προηγούμενη γνωριμία, κατάφεραν να ενώσουν τα φωτογραφικά τους “κλικ” και τη φαντασία τους, δημιουργώντας μια ξεχωριστή έκθεση.
Η έκθεση φωτογραφίας «Στιγμές Εφαπτόμενες», που παρουσιάστηκε από 1 έως 6 Σεπτεμβρίου στον εκθεσιακό χώρο ΒΙΤΡΙΝΑ ART SPACE στην περιοχή του Λάκκου, ολοκληρώθηκε με μεγάλη επιτυχία.
Όσοι είχαν την τύχη να την παρακολουθήσουν, έγιναν μάρτυρες μιας ιδιαίτερης σύνδεσης ανάμεσα στους δύο δημιουργούς, που μέσα από τη μοναδική τους οπτική κατάφεραν να δημιουργήσουν νέες, βαθιά συναισθηματικές αναγνώσεις της φωτογραφίας.
Στην έκθεση είχαμε την ευκαιρία να συνομιλήσουμε με τους δύο φωτογράφους, Γιάννη Μαυράκη και Μίνωα Σκουλά και να μάθουμε περισσότερα για την ιδέα πίσω από αυτή τη δημιουργική σύμπραξη, αλλά και το πώς δύο ξεχωριστές φωτογραφικές διαδρομές συναντήθηκαν με έναν σχεδόν μαγικό τρόπο.
«Η φωτογραφία αφήνει ένα αποτύπωμα της ψυχής μου»
Στην «Π» μίλησε ο Γιάννης Μαυράκης, ο οποίος μοιράστηκε τη δική του σχέση με τη φωτογραφία:
«Τα τελευταία δέκα χρόνια ασχολούμαι με τη φωτογραφία, εστιάζοντας κυρίως στην καλλιτεχνική προσέγγιση της εικόνας και τη φωτογραφία δρόμου. Είναι μια ιδιαίτερη χαρά —και ταυτόχρονα μια μορφή ανακούφισης— να βλέπεις τη δουλειά σου κρεμασμένη σε έναν τοίχο, να την παρατηρούν και να την “αγγίζουν” άλλοι άνθρωποι. Αυτή η διαδικασία αφήνει ένα αποτύπωμα της ψυχής μου στον κόσμο.»
Για τη συνεργασία του με τον Μίνωα Σκουλά, αναφέρει:
«Προτιμώ να ακούσω τον προβληματισμό ενός θεατή, παρά έναν έπαινο. Θέλω οι φωτογραφίες μου να δημιουργούν ερωτήματα. Όταν ο Μίνως μου πρότεινε αυτή τη συνεργασία, δεν το σκέφτηκα πολύ. Ήταν κάτι που ήθελα, και παρότι έχω συμμετάσχει ξανά σε ομαδικές εκθέσεις, αυτή η εμπειρία με ώθησε να θέλω να συνεχίσω. Να ξαναμπώ στη διαδικασία να παρουσιάσω τη δουλειά μου με αυτόν τον τρόπο.»
Η αρχή μιας εικαστικής συνομιλίας
Η έκθεση προέκυψε σχεδόν… φυσικά, μέσα από μια τυχαία συνάντηση στις Αρχάνες. Παρότι δεν γνωρίζονταν, υπήρξε από την πρώτη στιγμή μια ιδιαίτερη οικειότητα. Μέσα από τις συζητήσεις τους και τα φωτογραφικά τους “κλικ”, γεννήθηκε η ιδέα για μια έκθεση.
Ο ένας βρήκε στις φωτογραφίες του άλλου εκείνο το στοιχείο που έλειπε από τις δικές του. Ένωσαν υλικό από τα προσωπικά τους αρχεία, και 30 φωτογραφίες από τον καθένα στήθηκαν δίπλα-δίπλα, δημιουργώντας 60 “ζευγάρια” εικόνων που πραγματικά “κουμπώνουν” μεταξύ τους — όχι μόνο οπτικά, αλλά και νοηματικά.
Το εντυπωσιακό είναι πως πολλές από τις φωτογραφίες είχαν τραβηχτεί σε διαφορετικές εποχές και πριν καν γνωριστούν. Κι όμως, όταν τοποθετήθηκαν μαζί, αποκτούσαν μια απρόσμενη ενότητα, σαν να συνομιλούσαν εδώ και καιρό.
Καλλιτεχνική street φωτογραφία με κοινό βλέμμα
Και οι δύο δημιουργοί έχουν βαθιά σχέση με τη φωτογραφία δρόμου — ή, πιο καλλιτεχνικά, με μια street art οπτική. Το βλέμμα τους ακουμπά στη λεπτομέρεια, στο συναίσθημα, στο “αθέατο” της καθημερινότητας. Παρόλο που δούλεψαν ανεξάρτητα, το αισθητικό τους αποτύπωμα αποδείχθηκε εντυπωσιακά συγγενικό.
«Κάθε φωτογραφία έχει κάτι να θυμάμαι»
Ο Μίνως Σκουλάς, μιλώντας για την έκθεση, τόνισε:
«Όλες οι φωτογραφίες έχουν κάτι να θυμάμαι. Το μέρος, τη στιγμή, το συναίσθημα. Είναι σαν μικρά αναμνηστικά. Καθεμία κουβαλά ένα λιθαράκι που, μαζί με τα υπόλοιπα, συνθέτει τη δουλειά μας.»
Έχοντας ταξιδέψει σε διάφορες χώρες, ο Μίνως βλέπει τη φωτογραφία ως ένα προσωπικό ημερολόγιο εμπειριών, όπου κάθε εικόνα γίνεται μνήμη.
Ο τίτλος «Στιγμές Εφαπτόμενες» δεν ήταν τυχαίος. Όπως μας αποκαλύπτει ο Μίνως, ήταν πρόταση της Άσπας, συζύγου του Γιάννη Μαυράκη, η οποία επιμελήθηκε και την αφίσα της έκθεσης.
«Ήταν δική της ιδέα. Κι αν παρατηρήσει κάποιος προσεκτικά τις φωτογραφίες, θα καταλάβει αμέσως γιατί. Όλες “κουμπώνουν” μεταξύ τους — σαν να είχαν τραβηχτεί με κοινό σκοπό, παρότι δημιουργήθηκαν ανεξάρτητα.»
«Μετά την έκθεση, θα ξαναμείνουν μόνες τους»
Συγκινητική ήταν και η αναφορά του Μίνωα σε ένα σημείωμα – καλωσόρισμα που υπήρχε στον χώρο της έκθεσης.
Το έχει γράψει ο δάσκαλός του, Τριαντάφυλλος Κουρούκλας, όπου αναφέρει: «Οι φωτογραφίες που βλέπετε εδώ μαζί, μετά την έκθεση θα ξαναμείνουν μόνες τους.»
Ένα σημείωμα με βαθύ νόημα, που υπογραμμίζει πως, παρά το συνταίριασμα, κάθε φωτογραφία έχει τη δική της αυτοτέλεια και αξία — δεν χρειάζεται να στηρίζεται σε κάποια άλλη για να “μιλήσει”.
Οι δύο δημιουργοί δεν παραλείπουν να ευχαριστήσουν θερμά την Αναστασία, που τους παραχώρησε τον χώρο της Βιτρίνα Art Space, δίνοντάς τους την ευκαιρία να παρουσιάσουν τη δουλειά τους σε ένα περιβάλλον που ταίριαξε απόλυτα με την αισθητική τους.
Με εμφανή συγκίνηση και χαμόγελο, λένε πως αυτή η έκθεση δεν ήταν το τέλος, αλλά η αρχή. Ίσως κάποια στιγμή να ξαναβρεθούν — για μια επόμενη φωτογραφική συνάντηση.
Άλλωστε, όταν οι εικόνες “κουμπώνουν” τόσο καλά μεταξύ τους, πάντα θα υπάρχει χώρος για νέες… στιγμές εφαπτόμενες.
