O ιερέας των Λεπρών του Λοιμωδών Αγίας Βαρβάρας που «κοιμήθηκε» το 1999, π. Ευμένιος Σαριδάκης από την Εθιά Μονοφατσίου, της Ιεράς Μητρόπολης Γορτύνης και Αρκαδίας, συγκαταλέγεται πλέον στο αγιολόγιο της Ορθοδόξου Εκκλησίας.
Η απόφαση ελήφθη από τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο και την Ιερά Σύνοδο του Οικουμενικού Πατριαρχείου, μετά από αίτημα της Εκκλησίας της Κρήτης.
Ἡ Ιερά Επαρχιακή Σύνοδος τῆς Εκκλησίας Κρήτης, μετά την αναγραφή στο αγιολόγιο του Οσίου καί Θεοφόρου Πατρός Εὐμενίου τοῦ Νέου (Σαριδάκη), με ανακοίνωση της ‘’ ὑποβάλλει πρός τήν Α. Θ. Π. τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη κ. κ. Βαρθολομαῖο καί πρός τήν Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, εὐλαβεῖς καί θερμές εὐχαριστίες γιά τήν εὐμενῆ ἀποδοχή τοῦ αἰτήματος τῆς Ἐκκλησίας Κρήτης, γιά τή συμπερίληψη τοῦ Πανοσ. Ἀρχιμ. Εὐμενίου Σαριδάκη, στίς δέλτους τῶν Ἁγίων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.
‘’Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι τῆς Κρήτης, Κλῆρος, Μοναχοί καί Λαός, εἴμαστε βαθύτατα εὐγνώμονες πρός τή Μητέρα Ἐκκλησία, τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο καί ἐκφράζουμε τή μεγάλη μας χαρά καί τήν ἐγκάρδια εὐγνωμοσύνη μας, γιά τό πολύτιμο αὐτό ἐξαιρετικό πνευματικό γεγονός.
Ἡ Ἱερά Μνήμη, τοῦ Ἁγίου Εὐμενίου τοῦ Νέου, θά ἑορτάζεται κατ᾽ ἔτος τήν 23η μηνός Μαΐου, ἡμέρα τῆς ὁσιακῆς κοιμήσεώς του.
Αἰτούμεθα τίς πρός Κύριον δεήσεις τοῦ Ἁγίου Εὐμενίου τοῦ Νέου, γιά τή Μεγαλόνησο Κρήτη, τούς Κληρικούς, Μοναχούς καί το εὐσεβές Ποίμνιό της.’’
Ποιος ήταν
Ο Όσιος Ευμένιος γεννήθηκε το 1931 στην Εθιά και αναπαύεται στον αύλιο χώρο της, εκκλησίας της Παναγίας στην γενέτειρα του.
Ήταν το όγδοο παιδί μιας φτωχής & πιστής οικογένειας.
Ο πατήρ Ευμένιος ήταν θεόκλητος στον μοναχισμό. Ο ίδιος έλεγε: «Εγώ, δεκαεπτά χρόνων πήγα στο μοναστήρι. Ήμουν δεκαέξι χρόνια στο χωριό μου. Αγαπούσα τον Θεό, βέβαια, σκεπτόμουν πολλές φορές να γίνω καλόγερος. Μια μέρα μου λέει ο παπάς: «Έλα να σε κάνω νεωκόρο». Πήγα κι εγώ. Άναβα τα καντήλια πρωί-βράδυ, διάβαζα κιόλας, ο,τι βιβλία έβλεπα τα διάβαζα.
Ανήμερα της Πρωτοχρονιάς του 1944, το απόγευμα, πήγα, άναψα τα καντήλια στην εκκλησία και, μετά, πήγα στο σπίτι μας. Ήταν εκεί η αδελφή μου η Ευγενία. Φάγαμε ξεροτήγανα, τηγανίτες και μακαρόνες. Εκεί που τρώγαμε, ήρθε μια λάμψι και με τύφλωσε και μπήκε μέσα στα βάθη της ψυχής μου. Κι αμέσως, την ίδια στιγμή, φώναξα της Ευγενίας: «Ευγενία, θα γίνω καλόγέρος». Την ίδια στιγμή. Εκείνη την στιγμή με φώτισε ο Θεός. Την είδα με τα μάτια μου εκείνη την λάμψι, που μπήκε μέσα μου.Μόλις είδα αυτή την λάμψι, είπα κατ’ ευθείαν: «Θα γίνω καλόγερος».
Τα βήματά του, τότε τον οδηγούν στην Ιερά Μονή Αγίου Νικήτα, στα νότια της Κρήτης. Μετά την τριετή του δοκιμασία, εκάρη μοναχός και ονομάστηκε Σωφρόνιος.
Ως μοναχός, ο Σωφρόνιος έβαλε θεμέλιο της μοναχικής του ζωής την ταπεινοφροσύνη, την υπακοή και την εργατικότητα. Επιδόθηκε σε νέους αγώνες. Τις ημέρες κοπίαζε σωματικά και τις νύκτες παρέμενε άυπνος και προσευχόμενος. Αυτό το τυπικό το κράτησε μέχρι τέλους της ζωής του.
Μετά πήγε στο στρατό όμως αρρώστησε βαριά από λέπρα. Στον αντιλεπρικό Σταθμό Αθηνών, ο πατήρ Σωφρόνιος νοσηλεύτηκε επιτυχώς και θεραπεύτηκε τελείως. Η ασθένεια δεν του άφησε καμία παραμόρφωση, ούτε το παραμικρό σημάδι.
Μετά την θεραπεία του από αυτή τη σοβαρή ασθένεια, παρέμεινε μέσα στον Αντιλεπρικό Σταθμό, από αγάπη για τους πάσχοντας αδελφούς του. Η Διεύθυνση του Σταθμού, επειδή ήταν μοναχός, του παρεχώρησε ατομικό κελλάκι, δίπλα στο εκκλησάκι των Αγίων Αναργύρων. Στο κελλάκι αυτό ο Παππούλης πέρασε όλη την υπόλοιπη ζωή του.
Επισκέπτόταν την Κρήτη, την Μονή της μετανοίας του και την Ιερά Μονή Καλυβιανής, όπου συνδέθηκε με τον ιδρυτή της Μητροπολίτη Τιμόθεο, μετέπειτα Αρχιεπίσκοπο Κρήτης.
Όταν έκλεισε το Λωβοκομείο της Χίου, του έστειλε ο Άγιος Άνθιμος τον Οσιώτατο μοναχό Νικηφόρο, τυφλό και παράλυτο.
Ο πατήρ Σωφρόνιος τον υπηρέτησε με όλη του την ψυχή και καρδιά και τον είχε πνευματικό πατέρα και οδηγό. Το 1975, σε ηλικία 44 ετών, ο μοναχός Σωφρόνιος χειροτονήθηκε εις πρεσβύτερον και πήρε το όνομα Ευμένιος.
Ο πατήρ Ευμένιος συνέχισε τη ζωή του στο Λοιμωδών ως Ιερεύς και διακρίθηκε και ως άριστος πνευματικός. Ο Γέροντας αγαπούσε όλο τον κόσμο, κάθε άνθρωπο προσωπικά, και ήταν ένας ιδιαίτερα γελαστός άγιος – το τρανταχτό γέλιο του ήταν ένα από τα χαρακτηριστικά του – όπως και πολλές φορές έβγαινε από το Ιερό, κατά τη λειτουργία, με τα γένια του βρεγμένα από δάκρυα, αφού προσευχόταν για όλους τους πονεμένους και δυστυχισμένους συνανθρώπους μας και είχε προφανώς και το χάρισμα των δακρύων.
Τον Πατέρα Ευμένιο, τον «Παππούλη», όπως τον έλεγαν όλοι κάλεσε ο Κύριός κοντά του στις 23 Μαΐου του 1999, ημέρα Κυριακή ενώ βρισκόταν στο θεραπευτήριο Ευαγγελισμός.
Ο Γέροντας Πορφύριος έλεγε για τον Γέροντα Ευμένιο: «Να πηγαίνετε να παίρνετε την ευχή του Γέροντα Ευμένιου, γιατί είναι ο κρυμμένος Άγιος των ημερών μας. Σαν τον Γέροντα Ευμένιο βρίσκει κανείς κάθε διακόσια χρόνια».