Το πρώτο του… πέταγμα έκανε το περασμένο Σάββατο στον Ιανό το νέο βιβλίο της γνωστής δημοσιογράφου Τασούλας Επτακοίλη “Κέρμα στον αέρα”, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καστανιώτη.
Στην κατάμεστη από κόσμο αίθουσα, για το βιβλίο μίλησαν οι Φωτεινή Τσαλίκογλου, Δόμνα Μιχαηλίδου και Δημήτριος Σεβαστάκης, ενώ αποσπάσματα διάβασε η ηθοποιός Πέγκυ Σταθακοπούλου.
“Οι λέξεις έχουν τη δύναμη να ανοίγουν δρόμους στο χρόνο, να ανασύρουν γεγονότα, συναισθήματα. Με τις λέξεις περιγράφεις τους ανθρώπους που συνάντησες. Τις κινήσεις τους, τη σπίθα στο βλέμμα τους, ό, τι θυμάσαι από την αύρα τους. Αλλά και τον τρόπο που πορεύτηκαν, μερικές από τις αποφάσεις που πήραν, την κατεύθυνση που διάλεξαν μπροστά σε κάποια σταυροδρόμια.
Ένα βιβλίο είναι σαν φωτογραφία, σαν πολαρόιντ. Κάτι πασχίζεις να κρατήσεις μ’ ένα “κλικ”· έστω μια στιγμή, πριν σβηστεί οριστικό από τη μνήμη σου. Και κάτι ακόμα: μέσα από ένα βιβλίο λες ένα “Σ’ αγαπώ” ή μια “Συγγνώμη” που παρέλειψες, δεν πρόλαβες ή δεν τόλμησες να πεις.
Από τα βουνά της Αλβανίας, στη Σάμο του Εμφυλίου και της Χούντας, στον Πειραιά και στην Αυστραλία.
Από τις προσδοκίες της Μεταπολίτευσης στις διαψεύσεις της κρίσης και στη νέα μετανάστευση. Η ελπίδα όμως δεν χάνεται. Ούτε η αγάπη.
Οκτώ δεκαετίες. Δέκα πρόσωπα. Μια μέρα στη ζωή καθενός.
Στιγμές από την ιστορία μιας οικογένειας.
Θα μπορούσε να είναι η δική μου.
Θα μπορούσε να είναι η δική σου”. (Σημειώνεται στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Ένα ταξίδι αυτογνωσίας
Γιατί έγραψε το “Κέρμα στον αέρα”; Ποιος ήταν ο στόχος της;
Η Τασούλα Επτακοίλη σε συνέντευξη στο The Toc ανέφερε:
“Στόχος; Δεν ξέρω. Ο στόχος ήταν κυρίως… εσωτερικός: ένα ταξίδι αυτογνωσίας και συμφιλίωσης με τα τραύματα του παρελθόντος μου, οικογενειακά και προσωπικά.
Αυτό που θα ήθελα να μείνει, ίσως, στους αναγνώστες, είναι πως όλοι έχουμε την ίδια αφετηρία: από το κλάμα ερχόμαστε. Το αφόρητο μάς γεννάει, μας πλάθει. Μόνο που όταν είμαστε μπροστά του, ενστικτωδώς αποστρέφουμε από αυτό το βλέμμα μας.
Κι όταν το έχουμε πλέον περάσει, η αγωνία μας είναι πώς θα το απαλείψουμε από τη μνήμη μας. Αν κάτι συνδέει τα δέκα άτομα για τα οποία μιλώ στο «Κέρμα στον αέρα», αν υπάρχει ένα αόρατο νήμα που τα ενώνει, είναι ο πόνος που ένιωσαν σε κάποιες στιγμές της ζωής τους και πώς στάθηκαν απέναντί του: δεν του επέτρεψαν να τους λυγίσει αλλά τον άφησαν να τους αλλάξει, να τους κάνει καλύτερους – πιο σοφούς και πιο δυνατούς.
Και, φυσικά, κοινός παρονομαστής είναι και η αγάπη τους, η οποία, όπως αποδεικνύεται, δεν χάνεται ακόμα κι όταν όλα έχουν καταρρεύσει”.
Η ίδια σημείωσε:
“Έστω και ένας αναγνώστης να ταυτιστεί -σε κάποιο βίωμα ή συναίσθημα- με έναν από τους ήρωες, θα είμαι πανευτυχής”.