Μέχρι να βγει στην δισκογραφία το 1958, ο Άκης Πάνου έκανε υδρομετρήσεις στην Κρήτη και ασχολήθηκε επαγγελματικά με την οργανοποιία, με εξειδικευμένη δουλειά στις φιγούρες οργάνων. Μάλιστα, ήταν ο πρώτος που εξέλιξε τις φιγούρες των οργάνων προσθέτοντας τους έντονο καλλιτεχνικό στοιχείο. Οι φιγούρες των λαϊκών οργάνων με τον Πάνου αποκτούν θεματικές παραστάσεις.
«Είμαι από τους ανθρώπους που δεν πιστεύουν ότι υπάρχουν σύνορα. Υποστήριξε στις συνεντεύξεις του ο Ακης Πανου , Δεν πιστεύω στα σύνορα. Θα ήθελα να τα καταλύσω. Το έχω γράψει και σε ένα τραγούδι. «Ας είχα το κουράγιο να ανέβω στο πιο ψηλό βουνό επάνω, τα σύνορα του κόσμου να τα ρίξω, ξωμάχους να ενώσω κι ευγενείς». Αυτό είναι το πνεύμα το δικό μου. ξωμάχους να ενώσω κι ευγενείς
Μια ιδιαίτερα παραστατική περιγραφή για την προσωπικότητα του Ακη Πανου είναι αυτή του Δημήτρη Φεργαδη
Ο Φεργάδης ηταν στέλεχος της ελληνικής δισκογραφίας και φίλος του δημιουργού.
«Δεν ήταν από τους εύκολους χαρακτήρες». Επισημάνει. «Το αντίθετο μάλιστα. Ούτε και ερχότανε συχνά στην εταιρεία. Η επίσκεψή του ένα γεγονός. Η είδηση κυκλοφορούσε στους διαδρόμους χαμηλόφωνα… Χωρίς να συζητιέται, «Κατά τη μία θα είναι εδώ…». Κανείς δε ρώταγε ποιος. Ξέρανε. Λιγομίλητος, στεγνός, συμπαθητικά οστεώδης. Περιζήτητος. Μπεσαλής, δύσκολος, δύστροπος. .Δωρικός μα… και αγαπητικά πληθωρικός. Χρήσιμος κι ανεπιθύμητος. Άνθρωπος που δεν έκρυβε τα λόγια του για την αυθαιρεσία των εταιρειαρχών, την παρακμή της κοινωνίας, τα ξεπερασμένα αξιακά συστήματα, τους ζημιάρηδες παρακοιμώμενους, όλα… Με ονόματα και διευθύνσεις. Τέτοιος ήταν, και τον χαιρόσουνα. Και τον άφηνες με αγάπη πολλή… στην τρέλα του. Χείμαρρος. Φεύγοντας έχωνε τα χέρια του βαθιά στις τσέπες. Σφιγμένες οι γροθιές»
Ο Ακης Πάνου πίστευε ότι το τραγούδι είναι το μελοποιημένο χρονογράφημα κάθε εποχής. Όταν η εποχή είναι καλή, το τραγούδι είναι καλό έλεγε … Όταν η εποχή είναι σάπια, το τραγούδι είναι σάπιο. Όταν η εποχή είναι τραλαλά, το τραγούδι είναι τραλαλά. Συχνά ο Πανου αναφερόμενος στην δισκογραφία του, έκανε πάντα μια μικρή στάση στο τραγούδι του, ο Τρελός, αυτό που πολύ αγαπήθηκε και χορεύτηκε με τη φωνή του Μ Μητσια
Όταν έγραφα αυτό το τραγούδι, τον Τρελο, εχει πει ο Α, Πανου, ειχα κατά νου την ανάγκη του ανθρώπου να σκέφτεται ελεύθερα να δημιουργεί ελεύθερα και όχι να εξαναγκάζει τη σκέψη του και τη ζωή του για πράγματα που οι άλλοι θέλουν για αυτόν.
Ο Ακης Πανου αγάπησε πολύ τον Μαρκο Βαμβακάρη.
«Όταν γνώρισα τον Βαμβακάρη» θα πει ο Πανου,« Ήταν πολύ μεγάλος σε σχέση με μένα στην ηλικία. Δεν είχα τόσο πολύ θάρρος μαζί του. Εμείς είχαμε μάθει να σεβόμαστε τους πρεσβύτερους. Δεν μπορώ, λοιπόν, να πω τι αισθανόμουνα για το Μάρκο. Αυτό που ξέρω, όμως, είναι ότι ο Μάρκος με αγαπούσε και με τις κουβέντες του με όπλισε με κουράγιο, να γράψω τα πάντα στα παλιά μου τα παπούτσια και να πορεύομαι όπως θέλω. Ο Μάρκος ήταν μη ελισσόμενος. Δεν ήξερε από τέτοια. Ο Μάρκος είπε αυτά που ήθελε να πει, την αλήθεια της εποχής του. Αυτός είναι ο κρίκος της επαφής που έχω εγώ με το Μάρκο»
Μια ευχάριστη νότα στα τελευταία χρόνια της ζωής του Άκη Πάνου υπήρξε η τελευταία συνάντηση του με τον Στέλιο Καζαντζίδη, η οποία φάνταζε σαν σενάριο μυθοπλασίας. Όταν ο Άκης Πάνου βρισκόταν στις φυλακές Κορυδαλλού, ήδη γνωρίζοντας την κακή του ασθένεια, σε μια από τις μεταφορές του από τις φυλακές στο νοσοκομείο για θεραπεία, το περιπολικό έκανε μια ενδιάμεση στάση στο ταβερνάκι του Κούμπουρα, όπου βρισκόταν ο Στέλιος Καζαντζίδης. Οι δυο καλλιτέχνες αγκαλιάστηκαν στη μέση του δρόμου, και οι διερχόμενοι επιβάτες του λεωφορείου της γραμμής, βλέποντας τη συνάντηση αυτή, αποβιβάστηκαν επί τόπου για να γλεντήσουν μαζί τους. Το γλέντι αυτό κράτησε ώρες. Λίγους μήνες αργότερα, στις 7 Απριλίου του 2000, ο Άκης Πάνου έφυγε από τη ζωή, ………..