Μια χαριτωμένη “Σταματία, το γένος Αργυροπούλου” και μια άχαρη σύγχυση, μας παρουσιάζει στο έργο του αυτό, ο Κώστας Σωτηρίου. Μια γυναίκα προσκολλημένη στο τρίπτυχο πατρίς – θρησκεία – οικογένεια, που διατηρεί ακέραιες τις αρχές που έλαβε από τους γονείς της, αλλά αντιμετωπίζει τους πάντες καλοπροαίρετα, αρνούμενη πεισματικά να σκεφτεί οτιδήποτε κακό.
Η ζωή τρέχει, φεύγει, μεταβάλλεται δίπλα της κι εκείνη μένει εκεί, να την κρυφοκοιτάζει πίσω από την πόρτα του σπιτιού της, γερά γαντζωμένη πάνω στον βράχο μιας τοξικής θρησκοληψίας κι ενός άγονου συντηρητισμού. Η Σταματία είναι ένα κωμικοτραγικό σύμπλεγμα συντεθειμένο από αναγνωρίσιμα στερεότυπα της όχι και τόσο “παλιάς” Ελλάδας: μια συντηρητική, εθνικόφρων, παρθένα γεροντοκόρη που “έχει τζαζέψει απ’ το λιβάνι και την αγαμία”.
Μια φιγούρα άκρως συμπαθητική. Μια γυναίκα, που μοιάζει με μικρό παιδί, κάθε φορά, που εκμυστηρεύεται τις “αμαρτίες” των άλλων, άλλοτε με οργή κι άλλοτε με διάθεση εξομολογητική, με κύριο χαρακτηριστικό την παντελή αφέλεια και αθωότητα. Ο Κώστας Σωτηρίου φλερτάρει μεν με την παρωδία, αλλά αντί για έναν επιδερμικά κωμικό τύπο μας παραδίδει έναν κανονικότατο χαρακτήρα: μια ηρωίδα γλαφυρή και παράδοξα συμπαθή μέσα στην ιστορική, πολιτική, κοινωνική και οντολογική αφασία της. Αυτή είναι η Σταματία και συνένοχοι, συνεπιβάτες, συνυπεύθυνοι όλοι εμείς.