Η κοινωνική απόσταση, εχθρός και φίλος συνάμα της καλλιτεχνικής δημιουργίας, γίνεται αυτό το καλοκαίρι στον Κερατόκαμπο, με τη Νήσο Κ και τη θεωρία του Νότου, έναυσμα που θα προκαλέσει γόνιμη αλληλεπίδραση, δημιουργική και πρωτότυπη καλλιτεχνική παραγωγή, θέαση του κόσμου και της φύσης από άλλο πρίσμα και ξανακοίταγμα του ιστορικού παρελθόντος μέσα από την τέχνη σημαντικών σύγχρονων καλλιτεχνών.
Πρόκειται για ένα καλλιτεχνικό project που είναι ένα μεμονωμένο πείραμα: μια ομάδα καλλιτεχνών έρχεται στον Κερατόκαμπο, στα μέσα του καλοκαιριού, στην Πινακοθήκη Βιάννου «Σαββας Πετράκης», στον Νότο της νοτιότερης επικράτειας μιας ηπείρου, για να δημιουργήσει και να εκφραστεί σε μια ώρα αβεβαιότητας για το μέλλον του κόσμου.
Επίσης παιδαγωγικά εργαστήρια φέρνουν σε επαφή τις νέες γενιές με τα έργα της Πινακοθήκης Βιάννου μέσα από μια νέα παιδαγωγική προσέγγιση και γνωριμία με το έργο του Ι. Κονδυλάκη με αφορμή τη συμπλήρωση 100 χρόνων από τον θάνατό του.
Η διοίκηση του συλλόγου εκφράζει δημόσια τις ευχαριστίες της σε όσους βοήθησαν για την πραγματοποίηση αυτού του προγράμματος: στον περιφερειάρχη Κρήτης κ. Σταύρο Αρναουτάκη, τον πρόεδρο του Περιφερειακού Συμβουλίου κ. Παύλο Μπαριτάκη, τον αντιπεριφερειάρχη Πολιτισμού κ. Κώστα Φασουλάκη, τον σύμβουλο για θέματα Πολιτισμού της Περιφέρειας κ. Δημήτρη Μιχελογιάννη, τον δήμαρχο Βιάννου κ. Μηνά Σταυρακάκη και τον πολιτιστικό σύλλογο Κερατοκάμπου «Η Βίγλα». Ιδιαίτερα ευχαριστούμν την επιμελήτρια-εικαστικό κ. Ειρήνη Λιναρδάκη και τους καλλιτέχνες που συμμετέχουν.
Όπως επισημαίνει μεταξύ άλλων η κ. Λιναρδάκη, στον Κερατόκαμπο αυτό το καλοκαίρι ‘’δημιουργούμε μια μυθοπλασία: μια ομάδα ανθρώπων έχει αναπτυχθεί μακριά από τον υπόλοιπο κόσμο σε αυτό το νότιο έδαφος. Σε αυτή τη μικρή νησιωτική κοινωνία ολόκληρος ο πληθυσμός είναι γηγενής και δημιουργικός. Ζουν σε ένα μέρος μυθικών πλασμάτων που αναπτύχθηκαν τοπικά. Ανταλλάσσουν ιδέες και αναπτύσσουν τέχνη χωρίς να λαμβάνουν υπόψη το τι συμβαίνει έξω από τον χρόνο και τον χώρο τους. Θα μπορούσε να σημαίνει ότι ο υπόλοιπος κόσμος δεν υπάρχει, ίσως λόγω μιας πανδημίας. Δεν γνωρίζουμε’’.
Στην έκθεση μια ομάδα καλλιτεχνών, σε συνομιλία μεταξύ τους, φαντάζονται έναν νέο κόσμο και μια νέα φύση. Στο φωτογραφικό έργο της Μαρίας Χαιρετάκη, του Πάνου Χαραλαμπίδη και του Στέλιου Παπαρδέλα φαίνεται το εναλλακτικό όραμα ενός κόσμου στα κοινά μέρη που ζούμε, από το Οροπέδιο Λασιθίου της Κρήτης έως τις Ηνωμένες Πολιτείες. Η Μάρω Μιχαλακάκου, ο Vincent Mayrignac και ο Vincent Parisot φαντάζονται μια διαφορετική φύση, όπου το ζωικό βασίλειο και τα αντικείμενα του τόπου αυτού διαμορφώνουν ένα αισθητηριακό παιχνίδι φαντασίας. Μια νέα εγκατάσταση από τη συλλογή της Πινακοθήκης Βιάννου συμμετέχει σε αυτόν τον διάλογο.
Η Κατερίνα Σαμάρα, η Melanie Levick-Parkin και άλλοι καλλιτέχνες δημιουργούν τοιχογραφίες εμπνευσμένες από την τοποθεσία και την έρευνά τους για τον πολιτισμό αυτής της γης.
Η Στέλλα Χαιρέτη και ο Πάνος Ιωαννίδης, σε στενή συνεργασία, μας ενώνουν μέσα από αναγνώσεις ποίησης, συζητήσεις και ερμηνείες του Λοιμού των Αθηνών. Η Ελευθερία Κόμη αυτοσχεδιάζει ένα νέο video art από τη διαμονή της στον Κερατόκαμπο αυτό το καλοκαίρι.
Η Στέλλα Μαλλιαράκη δημιουργεί ένα εκπαιδευτικό εργαστήρι που μας καθοδηγεί στα έργα τέχνης της έκθεσης και στην ιστορία του τόπου, με γνώμονα τη συνδεσιμότητα των έργων με τη γεωγραφία της Πινακοθήκης.
Η Ευαγγελία Ορφανουδάκη δημιουργεί ένα εκπαιδευτικό εργαστήρι για να παρουσιάσει στους νέους επισκέπτες της γκαλερί το έργο του Ιωάννη Κονδυλάκη και την πορεία του στη ζωή και τους ανθρώπους της χώρας μας.
Αναλυτικό πρόγραμμα: Εως 15 Αυγούστου 2020
Σε συνεργασία με την Περιφέρεια Κρήτης και τον Πολιτιστικό Σύλλογο Κερατοκάμπου «Η Βίγλα»: Εικαστική Έκθεση, καλλιτεχνικά δρώμενα, παιδαγωγικά εργαστήρια, τοιχογραφίες.
Μία καλλιτεχνική μυθοπλασία
Ένα απομονωμένο νησί με αυτοφυές εξωτικό́ βασίλειο και αυτόχθονο πολιτισμό. Η θεωρία αυτού του νότιου νησιού, η ουτοπική του ύπαρξη, αποτελεί την έμπνευση για τη δημιουργία και ερμηνεία καλλιτεχνικών έργων στον Κερατόκαμπο. Η πρόκληση ενός σύγχρονου «λοιμού» στα όρια της ανθρώπινης απομόνωσης δοκιμάζει την πνευματική γειτνίαση ως απάντηση στη μοναχικότητα της εποχής.