“Η συμφιλίωση” είναι ο τίτλος του νέου βιβλίου του Δημήτρη Χατζηκωνσταντίνου που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις “Μεταίχμιο”.
Ο συνταξιούχος δάσκαλος από την Χάλκη Λάρισας που τα 35 τελευταία χρόνια ζει στο Ηράκλειο, επιστρέφει μ’ ενα μυθιστόρημα για την αξία της συμφιλίωσης με το παρελθόν. Στην εποχή της οικονομικής κρίσης ο γιατρός Ορέστης Ιωάννου από την Αθήνα αναζητεί δουλειά σε νοσοκομείο του Μονάχου. Η παρουσία του εκεί θα γίνει η αφορμή να «συναντήσει» την ιστορία του παππού του, φοιτητή της Ιατρικής, στην ίδια πόλη, στα χρόνια της ναζιστικής παντοδυναμίας (1936-1942), καθώς και τη φιλία του με Γερμανό συμφοιτητή του η οποία παρέμενε στην αφάνεια για εβδομήντα περίπου χρόνια.
Η αποκάλυψή της φέρνει στο φως συνταρακτικά νέα ανατρέποντας πολλές από τις βεβαιότητες των απογόνων τους.
Στο Μόναχο θα γνωρίσει τον δικηγόρο, Γιάννη Παπαδάκη, μετανάστη δεύτερης γενιάς, από την Κρήτη ο οποίος θα του εκμυστηρευθεί τη συγκλονιστική ιστορία του πατέρα του με τον Γερμανό φίλο του. Οι δυο ιστορίες τέμνονται με τη συμφιλίωση να αναδεικνύεται κυρίαρχο στοιχείο στις σχέσεις των ανθρώπων. Οι ήρωες το βιβλίου, θύτες και θύματα, παλεύουν με τους εφιάλτες τους μέχρι να συμφιλιωθούν με τον εαυτό τους, επειδή πρώτα απ’ όλα επιθυμούν μια βαθιά μεταμόρφωση της ζωής τους.
Η συμφιλίωση με τον «άλλο», ιδίως μετά από ένα τραυματικό γεγονός, είναι μια προσωπική και πολλές φορές επώδυνη διαδικασία στην οποία ενυπάρχει η πρόθεση να βγει το άτομο από τον κύκλο της μνησικακίας, χωρίς όμως να προϋποθέτει τη συγχώρηση ούτε τη λήθη όσων συνέβησαν.
Η αφορμή
“Δυο κείμενα”-σημειώνει ο συγγραφέας- “τα οποία διάβασα μου έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση και αποτέλεσαν την αφορμή για το συγκεκριμένο μυθιστόρημα.
Το πρώτο ήταν ένα άρθρο, «Το Λευκό Ρόδο- σε πείσμα του χειμώνα», (Μάρτιος του 2014 στο cretalive.gr), του Αριστομένη Συγγελάκη, Συγγραμματέα της Σ.Ε. του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα.
Το δεύτερο κείμενο ήταν από τις «Ημέρες Συμφιλίωσης» του Silo, -ψευδώνυμο του Μάριο Ροδρίγκες Κόμπος- Αργεντινού φιλόσοφου, δημιουργού του ρεύματος Οικουμενικού ή Νέου Ανθρωπισμού (Ημερίδες Εμπειρίας Πούντα Δε Βάκας 2007). Η ιστορία του «Λευκού Ρόδου», της πρώτης φοιτητικής αντιναζιστικής οργάνωσης στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου στη Γερμανία και ο φρικτός θάνατος στις 22-2-1943 με απαγχονισμό της ηγετικής του ομάδας από τους ναζιστές ήταν άγνωστη σε μένα.
Από τα πρώτα κιόλας σχεδιάσματα, παράλληλα με την ιστορία-«κορμό» του μυθιστορήματος στην οποία ένας Έλληνας γιατρός από την Αθήνα στα χρόνια της κρίσης στην Ελλάδα αναζητεί δουλειά σε νοσοκομείο του Μονάχου, ασχολήθηκα με τη φιλία δυο συμφοιτητών στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου, ενός Γερμανού κι ενός Έλληνα, οι οποίοι υπήρξαν μέλη του «Λευκού Ρόδου». Μια φιλία που έμεινε στην αφάνεια για εβδομήντα περίπου χρόνια, και η αποκάλυψή της έφερε στο φως συνταρακτικά νέα ανατρέποντας πολλές από τις βεβαιότητες των απογόνων τους.
Παράλληλα σε μια δεύτερη ιστορία, με θέατρο δράσης το Μόναχο και την Κρήτη θα αναδειχτεί ένα φοβερό- αιματηρό μυστικό από τα χρόνια του πολέμου το οποίο θα ταράξει τη σχέση δυο καλών φίλων.
Είναι αλήθεια ότι η πλοκή της ιστορίας μου πολλές φορές εξελίχτηκε ερήμην μου, «επέβαλε» τους δικούς της κανόνες, και το μόνο που έκανα εγώ ήταν να την ακολουθήσω, ελπίζοντας μόνο να είναι προς τη σωστή κατεύθυνση”…