Πέθανε σε ηλικία 91 ετών η συγγραφέας Αμαλία Μεγαπάνου, πρώην σύζυγος του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Ταύτισε μεγάλο κομμάτι της ζωής της τόσο με τον πολιτικό ηγέτη Κωνσταντίνο Καραμανλή, τον οποίο ακολούθησε και στην εξορία του στο Παρίσι τη δεκαετία του ’60, όσο και με την απόλυτη έννοια της κομψότητας.
Γεννήθηκε στην Αθήνα και ήταν κόρη του Αναστάσιου Κανελλόπουλου, αδερφού του πολιτικού και φιλοσόφου Παναγιώτη Κανελλόπουλου.
Η γνωριμία της με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή δημιουργήθηκε μέσω των πολιτικών σαλονιών και ο γάμος ήρθε το 1951. Εκείνη ήταν 22 ετών κι αυτός 44. Μια συμβίωση δύο διαφορετικών ανθρώπων αλλά κατά πολλούς και δύο διαφορετικών κόσμων. Η Αμαλία ήταν ευγενής και διακριτική, εκείνος νευρικός και ηγέτης.
Η συνάντηση Καραμανλή-Κένεντι
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ήταν ο πρώτος ξένος ηγέτης που συνάντησε ο νεοεκλεγείς πρόεδρος Κένεντυ. Τη στιγμή που βγάζουν μαζί φωτογραφίες, τα φλας κλέβει η σύζυγος Καραμανλή, η οποία είναι εξίσου κομψή όσο και η Τζάκι.
Το «σκάσε, Αμαλία!» το ξεστόμισε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ενώ η Αμαλία Μεγαπάνου στεκόταν πλάι του στο μπαλκόνι από όπου ο ίδιος θα έβγαζε λόγο.
«Η Αμαλία ήταν τόσο όμορφη όσο και αξιοπρεπής. Είχε δυνατό χαρακτήρα, κάπως αυταρχικό. Ίσως μάλιστα το ναυάγιο του γάμου μας να οφείλεται στο ότι είχαμε τον ίδιο χαρακτήρα…
Τα ενδιαφέροντά της ήταν περισσότερο πολιτιστικά παρά πολιτικά. Και, μολονότι ουδέποτε αναμειγνυόταν στη δημόσια ζωή, συμπαραστάθηκε με αφοσίωση στη δύσκολη σταδιοδρομία μου.
Το βέβαιο είναι ότι ο χωρισμός μου με λύπησε, αν και η ευθύνη γι’ αυτόν ήταν περισσότερο δική μου».
Αυτό είχε δηλώσει ο ίδιος ο Κ. Καραμανλής στον δημοσιογράφο, πολιτικό και στενό συνεργάτη του Τάκη Λαμπρία (1926-2001), ο οποίος είχε το θάρρος να τον ρωτήσει ευθέως για ένα τόσο προσωπικό θέμα και να το καταθέσει στο βιβλίο του «Στη σκιά ενός μεγάλου» (εκδόσεις Μορφωτική Εστία και Ποταμός).
Η σχέση τους όμως κράτησε μέχρι το 1972, όταν και αποφάσισε να πάρει διαζύγιο.
Αιτία ήταν η δύσκολη συμβίωση, την οποία παραδέχτηκε και ο ίδιος ο Καραμανλής. Η ίδια δεν μίλησε ποτέ γι’ αυτό.
Με δωρεά της παραχώρησε την συλλογή του πατέρα της, Αναστάσιου Κανελλόπουλου, στο ίδρυμα “Κωνσταντίνος Καραμανλής”.
Ύστερα από αυτό τον γάμο παντρεύτηκε τον πρώτο της έρωτα, τον μαιευτήρα Επαμεινώνδα Μεγαπάνο, στις 17 Μαΐου 1973, του οποίου το όνομα πήρε και χρησιμοποίησε κατά τη διάρκεια της συγγραφικής της καριέρας, ακόμα και μετά το διαζύγιό τους.
Η ίδια, σε μια συνέντευξη στη Ρέα Βιτάλη, είχε πει: «Ό,τι θέλησα, ό,τι με ένδιέφερε, το έκανα στη ζωή μου»…
Η συγγραφέας
Συνομιλούσε για μήνες με ιερόδουλες, κυρίως με μια γυναίκα 52 ετών που τη γοήτευσε με την ευφυΐα της, για να γράψει ένα βιβλίο για αυτές τις γυναίκες, το «Διάλογος με την Αννα», εκνευρισμένη από την περιορισμένη όραση και τον ψευτοπουριτανισμό των αστών.
Έργα της:
![Η συγγραφέας Αμαλία Μεγαπάνου]()
Η κομψότητα της Αμαλίας Μεγαπάνου ήταν απαράμιλλη
– “Το παιδί της μάνας μου”, Libro, 1982
– “Σχέδια από ελληνικά κεντήματα: Πρακτικός οδηγός”, Μουσείο Μπενάκη, 1981
– “Η ξύπνια χελώνα”, Libro, 1983
– “Φιλαρέτης: Ελπινίκη”, Libro, 1986
– “Έκτωρ”, Libro, 1989
– “Η γκρίζα πέτρα”, Libro, 1991
– “Το Φιρφιρί, οι Φιρφιρογέννητοι και η μεγάλη κωπηλασία”, Καστανιώτης, 1992
– “10 λεπτά”, Libro, 1992
– “Η διαφανής αμπούλα”, Libro, 1993
– “Το μαύρο ταξί”, Libro, 1994
– “Εμείς και το κουτάβι”, Libro, 1994
– “Σιμώνη”, Γαβριηλίδης, 2004
– “Πρόσωπα και άλλα κύρια ονόματα (Μυθολογικά, ιστορικά έως τον 1ο μ.Χ. αιώνα της αρχαίας ελληνικής γραμματείας)”, Μουσείο Μπενάκη, 2006
Κυριάκος Μητσοτάκης: “Αισθάνομαι τυχερός που τη γνώρισα από μικρός’’
Άξια Ελληνίδα που επί χρόνια υπηρέτησε τα γράμματα και μελέτησε τον λαϊκό μας πολιτισμό” χαρακτήρισε ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης την Αμαλία Μεγαπάνου.
“Η Αμαλία Μεγαπάνου διέτρεξε με ευθύνη και σεμνότητα τη ζωή της, μιλώντας λίγο και πράττοντας πολλά. Αισθάνομαι τυχερός που τη γνώρισα από μικρός. Τη θυμάμαι να κάνει στενή παρέα με τους γονείς μου, στο Παρίσι, στη διάρκεια της δικτατορίας, αλλά και έπειτα στην Αθήνα.
Εκπέμποντας πάντα ευγένεια, διακριτικότητα και κομψότητα” πρόσθεσε ο κ. Μητσοτάκης και κατέληξε: ‘’Διαβάζοντας αργότερα τα βιβλία της, ταξίδεψα στη γνώση και στην ευαισθησία της.
Και διδάχτηκα την ισορροπία ανάμεσα στο δημόσιο και στο ιδιωτικό. Πώς γίνεται μία προσωπικότητα να πρωταγωνιστεί, επιλέγοντας ταυτόχρονα να μην βρίσκεται στο προσκήνιο. Την αποχαιρετώ με συγκίνηση όπως, νομίζω, όλοι οι Έλληνες”.