«Έφυγε» στα 92 του χρόνια ο ομογενής, Γιώργος Δερμιτζάκης, με καταγωγή από τα Χανιά, που συνέδεσε το αργεντίνικο τάνγκο με το χασάπικο και τις μελωδίες του Άστορ Πιατσόλα με τα τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη.
Ο Γιώργος Δερμιτζάκης γεννήθηκε στο Μπουένος Άιρες, όπου οι γονείς του πήγαν το 1925, από τα Χανιά. Ο πατέρας, υπάλληλος στα τραμ, η μητέρα μεγάλωνε τα δύο παιδιά, στο σπίτι, όπου μιλούσαν μόνο ελληνικά. Πίστευαν ότι μία μέρα θα γυρίσουν στην Ελλάδα, ένα όνειρο που ακύρωσε, τελικά, ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος…
Ο Γιώργος Δερμιτζάκης σπούδασε πολιτικός μηχανικός στο πανεπιστήμιο του Μπουένος Άιρες, όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε, και ανέλαβε μεγάλα έργα στην Αργεντινή. Το πάθος του, όμως, ήταν ο χορός. Ένα πάθος που γεννήθηκε στα εφηβικά του χρόνια, βλέποντας αμερικάνικα μιούζικαλ, δουλεύοντας ως πωλητής σοκολάτας στους κινηματογράφους.
Αλλά και οι χοροεσπερίδες, που οργάνωναν οι Έλληνες μετανάστες, με κάθε αφορμή, ήταν «μαγευτικές» για το μικρό Γιώργο, που στόχο είχε βάλει να γίνει χορευτής.
«Φυσικά, εμένα μου άρεσαν οι ελληνικοί χοροί, που έχουν λεβεντιά, αλλά και το τάνγκο. Προσωπικά, με μάγευαν οι κρητικοί χοροί, που ξεκίνησα να χορεύω στα 14 μου χρόνια, κρυφά από τους γονείς. Αργότερα, και ενώ είχα ήδη ολοκληρώσει τις σπουδές μου και εργαζόμουν ως πολιτικός μηχανικός, ξεκίνησα τη συστηματική ενασχόλησή μου με το χορό», έλεγε ο Γιώργος Δερμιτζάκης.
Ο ίδιος ξεκίνησε να χορεύει σε θεατρικές παραστάσεις. Άρεσε πολύ η εμφάνισή του, και έτσι χόρεψε και σε κάποιες ταινίες. Από τις αρχές της δεκαετίας του ΄60, δημιούργησε και χορευτικό συγκρότημα, στην Πανελλήνια Κοινότητα, με Ελληνόπουλα και Αργεντινούς.
Τη δεκαετία του ΄70 ανέβασε το δικό του έργο στο θέατρο με τίτλο: “Ζορμπά, El griego”, που γνώρισε μεγάλη επιτυχία και παίζεται ακόμη και σήμερα όχι μόνο στην Αργεντινή, αλλά και στην Ουρουγουάη, το Περού, τη Βραζιλία, τη Χιλή κ.ά.. Ακολούθησαν και άλλες χορογραφίες, όπως η «Φαίδρα», η «Ψυχοκόρη», η «Ταβέρνα», κ.ά. Παραστάσεις που ανέβαιναν με χορηγίες Ελλήνων μεταναστών που τον στήριξαν.
Με τη σύζυγό του, Αγγελική, συνέλαβαν την ιδέα για το «Τάνγκο-Χασάπικο», το 1985, ακούγοντας μία κασέτα που τους είχαν στείλει από την Ελλάδα, με τη μουσική από την ταινία «Τα Πέτρινα Χρόνια».
Ο Γιώργος Δερμιτζάκης, κατέκτησε το κοινό στη Λατινική Αμερική και την Αργεντινή, δημιουργώντας ένα χαρακτηριστικό τρόπο στην ερμηνεία των ελληνικών παραδοσιακών και λαϊκών χορών.
Υπήρξε ο μοναδικός απόγονος Ελλήνων που βραβεύτηκε από τον Δήμο της πόλης του Μπουένος Άιρες, σε αναγνώριση της πολιτιστικής του προσφοράς ως εξέχοντος προσώπου του εθνικού πολιτισμού, για το έργο του που ενώνει το τάνγκο με το χασάπικο και το ρεμπέτικο και επιβεβαιώνει την συμβίωση των δύο πολιτισμών.
Η πρόεδρος της Ελληνικής Πολιτιστικής Οργάνωσης «Νόστος», δρ. Χριστίνα Τσαρδίκου, τονίζει μεταξύ άλλων: «Αναγνωρίστηκε από αυτή τη χώρα, τιμήθηκε ως προσωπικότητα του πολιτισμού για την ανεκτίμητη προσφορά του.
Η πατρίδα του, η Ελλάδα, δεν πρόλαβε να τον τιμήσει. Μα τον τίμησε η ποίηση: ο Χόρχε Λουίς Μπόρχες του αφιέρωσε το ποίημα “Η Ελληνική Μουσική”.
Ένας σπουδαίος άνθρωπος. Μοναδικός. Αναντικατάστατος. Αξέχαστος.
Μέχρι χθες μιλούσαμε για τα φτερωτά του πόδια.
Σήμερα, χτυπούν τα φτερά της ψυχής του, στον δρόμο προς την αγαπημένη του Κρήτη. Πέτα ψηλά, αγαπημένε μας φίλε. Έγινες μύθος».