Κομμός, ένα κομμάτι αυθεντικότητας και ελευθερίας στην άλλοτε παραλία των γυμνιστών

Στη σκιά των Μινωικών ερειπίων και με φόντο το ανοιχτό νότιο Κρητικό  Πέλαγος, η παραλία του Κομμού δεν υπήρξε μόνο αρχαιολογικός θησαυρός και φυσικό τοπίο σπάνιας ομορφιάς. Για δεκαετίες, υπήρξε τόπος μύησης, ελευθερίας και εναλλακτικής κουλτούρας. Από τη δεκαετία του ’70 έως και τα πρώτα χρόνια του 2000, ο Κομμός έγινε συνώνυμος του γυμνισμού – όχι απλώς ως τρόπος απόλαυσης της φύσης, αλλά ως στάση ζωής.

Ήταν η εποχή των «παιδιών των λουλουδιών»  και των περιηγητών που αναζητούσαν έναν κόσμο διαφορετικό – μακριά από την εμπορευματοποίηση, τα ρούχα και τους κοινωνικούς κανόνες. Η Κρήτη, με το τραχύ της τοπίο και τους ανοιχτούς της ανθρώπους, έγινε γρήγορα καταφύγιο για όλους εκείνους που ήθελαν να ζήσουν «αλλιώς». Και στον Κομμό, βρήκαν την τέλεια ισορροπία: μια παραλία άγρια, σχεδόν απόκρυφη, χωρίς υποδομές, χωρίς επιτήρηση – μόνο άμμος, ήλιος, κύμα και ουρανός.

Ο γυμνισμός στον Κομμό δεν ήταν μόδα. Ήταν τρόπος ύπαρξης. Γυμνιστές απ’ όλη την Ευρώπη – κυρίως από τη Γερμανία, την Ολλανδία, τη Γαλλία και τις Σκανδιναβικές χώρες – έστηναν εδώ σκηνές, περνούσαν εβδομάδες ολόκληρες με στοιχειώδη μέσα, γυμνοί από το πρωί μέχρι το βράδυ, σε απόλυτη αρμονία με το περιβάλλον. Πολλοί θυμούνται ακόμη τα «χωριά» από αντίσκηνα στα δέντρα και τα βραδινά γλέντια κάτω από τα άστρα.

Ο Κομμός εκείνη την εποχή ήταν κάτι παραπάνω από προορισμός. Ήταν κοινότητα. Κάθε χρόνο, την άνοιξη και το καλοκαίρι, οι ίδιοι άνθρωποι επέστρεφαν, συναντιόνταν, ξανασυστήνονταν, αντάλλασσαν ιστορίες και μουσικές. Κάποιες φιλίες που γεννήθηκαν εδώ, κράτησαν μια ζωή. Κάποιες αγάπες, το ίδιο.

Με την τουριστική ανάπτυξη που ήρθε σταδιακά τη δεκαετία του ’90 και κυρίως μετά το 2000, ο χαρακτήρας του Κομμού άλλαξε. Η παραλία δεν οργανώθηκε ποτέ πλήρως – και αυτό την κράτησε σε έναν βαθμό αυθεντική – αλλά ο αριθμός των επισκεπτών αυξήθηκε. Ο γυμνισμός περιορίστηκε κυρίως στο βόρειο άκρο της παραλίας, εκεί όπου ξεκινούν οι αμμόλοφοι και η πρόσβαση γίνεται πιο δύσκολη. Η εμφάνιση πινακίδων «απαγορεύεται ο γυμνισμός» τα τελευταία χρόνια προκάλεσε αντιδράσεις, κυρίως από ξένους επισκέπτες που θεωρούν τον Κομμό «δικό τους τόπο» εδώ και δεκαετίες.

Παρόλα αυτά, ακόμα και σήμερα, αν περπατήσει κανείς λίγο βόρεια, μακριά από τα αυτοκίνητα και τους περαστικούς, θα δει κάποιους ανθρώπους – μεγαλύτερους πια – να στέκονται γυμνοί στη θάλασσα, ακίνητοι σαν αγάλματα, να κοιτούν τον ορίζοντα. Σαν να επιστρέφουν σε κάτι παλιό και ιερό.