-Καλή χρονιά να έχουμε.
-Αμήν. Μ’ αυτή είναι κακή, ψυχρή κι ανάποδη!
Είναι μία από τις ελάχιστες στιχομυθίες που ακούστηκαν χθες το μεσημέρι, στην κηδεία του άτυχου Χρήστου Στεφανάκη στο Κουτουλουφάρι. Γιατί ο πόνος ήταν τόσο μεγάλος κι η θλίψη τόσο ανείπωτη, που δύσκολα μπορούσε κάποιος να ψελλίσει έστω και το ελάχιστο. Ακόμα και τα «συλλυπητήρια» έβγαιναν μισά, όχι γιατί όσοι βρέθηκαν δεν λυπούνταν, αλλά γιατί δεν είχαν δύναμη ψυχής να βγάλουν από μέσα τους ούτε τον τεράστιο πόνο.
Μέσα στις εκατοντάδες κηδείες θυμάτων τροχαίων, η κηδεία του σπουδαστή Οικονομίας – Διοίκησης του ΙΕΚ ΑΚΜΗ, ήταν μία από τις πιο ήρεμες. «Βουβός πόνος» σχολίαζε νέος στη διάρκεια της εξοδίου ακολουθίας, διαπιστώνοντας πως σε τέτοιες περιπτώσεις, τα λόγια δεν βγαίνουν. Οι συμβολισμοί όμως της κηδείας υπήρξαν πολλοί, αν και ελάχιστοι είχαν κουράγιο να τους παρατηρήσουν. Πριν την κηδεία, ο κόσμος στην εκκλησία του Αγίου Βασιλείου στο Κουτουλουφάρι ήταν ελάχιστος κι η βροχή έντονη. Όταν όμως έφθασε στην εκκλησία η σορός του Χρήστου, βγήκε ένας ήλιος λαμπερός και ζεστός, τόσο όσο χρειάζονταν οι δεκάδες παγωμένες ψυχές για να ζεσταθούν. Κι η εκκλησία γέμισε ασφυκτικά, όπως ασφυκτικά γέμισε και το προαύλιό της, από συγγενείς, φίλους, γνωστούς, αγνώστους, συμφοιτητές και χωριανούς που δεν μπορούσαν ούτε αυτή την πιο τραγική στιγμή να συνειδοποιήσουν του χαμό ενός ευγενικού κι εργατικού παιδιού γεμάτου ζωή.
Ο ήλιος συνέχισε να λάμπει ζεστός, ως το «δεύτε τελευταίον ασπασμόν». Σ’ εκείνο το σημείο σηκώθηκε ένας αέρας τόσο παγωμένος και διαπεραστικός, που ήταν σαν η ψυχή του Χρήστου να φτερουγίζει πλέον αμέριμνη στα ουράνια, αγγίζοντας πρώτα όμως καθέναν ξεχωριστά από εκείνους που βρέθηκαν στην τελευταία πράξη της ζωής του.
Τα λόγια του ιερέα στον Ιερό Ναό Αγίου Βασιλείου παρηγορητικά. «Ο πόνος είναι δυσβάσταχτος αυτές τις δύσκολες ώρες, ειδικά όταν το νήμα της ζωής του Χρήστου κόπηκε τόσο βίαια και άδικα» ανέφερε χαρακτηριστικά για να προσθέσει με απόλυτη ηρεμία και σοφία πνευματική: «Από τώρα κι έπειτα ο Χρήστος, αλλά και οι άνθρωποι που χάθηκαν τόσο άδικα θα έρχονται κοντά μας μέσα στην προσευχή μας».
-«Όλα μάταια τελικά» μπόρεσε να αρθρώσει ένας ηλικιωμένος κύριος στο τέλος της κηδείας, παίρνοντας «μακαρία», αλλά και κουφέτα που προορίζονταν για τον αρραβώνα του Χρήστου με την αγαπημένη του Μαίρη, αλλά δεν μπόρεσαν να μοιράσουν οι ίδιοι.