Ανείπωτη θλίψη έχει σκορπίσει η τραγική είδηση του θανάτου του 17χρονου Γιώργου από τις Αρχάνες, που έφυγε τόσο άδικα από τη ζωή το μεσημέρι της Δευτέρας, στο δρόμο του Βόρειου Οδικού Άξονα Κρήτης (ΒΟΑΚ), στο ύψος του Φόδελε. Η νταλίκα που οδηγούσε ανετράπη κάτω από συνθήκες που διερευνώνται, με αποτέλεσμα ο άτυχος νεαρός να εγκλωβιστεί στην καμπίνα και να ανασυρθεί νεκρός από τους πυροσβέστες.
Ένα παιδί γεμάτο όνειρα, με όρεξη για ζωή, έφυγε χωρίς να προλάβει να τα κάνει πραγματικότητα. Οι φίλοι του, η οικογένειά του, όλη η τοπική κοινωνία, τον αποχαιρετούν σήμερα με δάκρυα και οδύνη. Ήταν ένα παιδί που, όπως λένε όλοι όσοι τον γνώρισαν, ήθελε να βοηθά τους άλλους, είχε καλή καρδιά και μια ελπίδα στο βλέμμα.
Το απόγευμα της ίδιας ημέρας, συνελήφθη ο υπεύθυνος του εργοταξίου για παραμέληση εποπτείας ανηλίκου, γεγονός που εγείρει ακόμα περισσότερα ερωτήματα για τις συνθήκες υπό τις οποίες εργαζόταν ο 17χρονος.
Το πρωί της Τρίτης, ο πρόεδρος του Εθελοντικού Σωματείου Πρόληψης Τροχαίων Ατυχημάτων (Ε.ΣΥ.ΠΡΟ.ΤΑ.), Γιάννης Λιονάκης, επισκέφθηκε το σημείο της τραγωδίας, καταγράφοντας τη διαδρομή του μοιραίου δρομολογίου. Όλοι όσοι γνωρίζουν αυτόν τον δρόμο – τον ΒΟΑΚ – ξέρουν πως δεν είναι η πρώτη φορά που «βάφεται» με αίμα. Είναι ένας δρόμος καρμανιόλα, διαχρονικά παραμελημένος, γεμάτος κινδύνους, αδικαιολόγητες καθυστερήσεις στα έργα, κακοτεχνίες και ελλείψεις υποδομής.
Αναλυτικά στη ανάρτηση του γράφει:
“Η ΤΡΑΓΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ..
ΟΛΟΙ,από οποιαδήποτε θέση,να κάνουμε αυτό που πρέπει για να μη συμβαίνουν τέτοια απίστευτα γεγονότα..
Από επίσκεψη του χώρου με το σύλλογο SOS BOAK.Και πάλι να πω πόσο λυπούμαι..”
Πώς είναι δυνατόν το 2025 να θρηνούμε ακόμη θύματα σε έναν από τους πιο επικίνδυνους δρόμους της χώρας; Πόσες ζωές ακόμη πρέπει να χαθούν μέχρι να υπάρξει ουσιαστική μέριμνα και λύση;
Δεν είμαστε ειδικοί, ούτε μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα τι ακριβώς συνέβη εκείνο το μεσημέρι. Όμως το μόνο σίγουρο είναι πως το αίμα στην άσφαλτο συνεχίζει να χύνεται. Οι αρχές, η Περιφέρεια, οι δήμοι, το κράτος, όλοι οι υπεύθυνοι οφείλουν να αναλάβουν επιτέλους τις ευθύνες τους. Δεν χωρούν άλλα λόγια, ούτε άλλες υποσχέσεις. Χρειάζονται πράξεις, άμεσα, πριν ακόμη μια οικογένεια βιώσει το ίδιο δράμα.