Ένα τουρίστας που ταξίδεψε στην Κρήτη, και μάλλον έγινε στουπί από τις ρακές, μπήκε στο Reddit/Crete για να ρωτήσει, «τι παίζει με τις ρακές στο νησί;».
Έγραψε λοιπόν:
«Πρώτα απ’ όλα, μου αρέσει πολύ που σχεδόν παντού (τουλάχιστον στη δυτική πλευρά του νησιού) σε κερνάνε ρακή μετά το δείπνο. Αλλά τα μπουκαλάκια γίνονται όλο και μεγαλύτερα. Πρώτο εστιατόριο 100ml, επόμενο 150ml, τελευταίο σχεδόν 200ml. Στην αρχή (η κοπέλα μου δεν πίνει), τα έπινα όλα εγώ, αλλά χθες απέτυχα οικτρά.
Οπότε, να οι ερωτήσεις:
Ποια είναι η παράδοση πίσω από αυτό;
Τι γίνεται αν δεν την πιω όλη; Θεωρείται αγένεια;
Μπορώ απλώς να μην την αγγίξω και να την αφήσω;
Μπορώ να την πάρω μαζί μου;
Γιατί είναι ρακή και όχι κάτι άλλο;
Γιατί τόσο μεγάλες ποσότητες;
Asprobato! (δεν ξέρω αν το γράφω σωστά)»
Οι Κρητικοί του έλυσαν τις απορίες στα σχόλια:
«Η ρακή θεωρείται βοηθητική για τη χώνευση και συνήθως συνοδεύεται από κάποιο γλυκό ή φρούτα. Είναι παράδοση στα περισσότερα σπίτια, ειδικά σε γιορτές όπως γενέθλια, Πάσχα, Χριστούγεννα.»
«Στη δυτική Κρήτη είναι παράδοση να πίνεις ένα σφηνάκι ρακή μετά το φαγητό για χώνευση και καλή ζωή. Μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις – να πιεις ένα, δύο ή όσα αντέχεις. Δεν προτείνεται να την πάρεις μαζί σου, απλώς από σεβασμό. Επίσης, είναι παράδοση να προσφέρεται και γλυκό μαζί με τη ρακή μετά το φαγητό. Δεν είναι υποχρεωτικό να το φας.»
«Η ρακή είναι απόσταγμα. Έχει υψηλό αλκοόλ αλλά είναι φθηνή και εύκολη στην παραγωγή, σε αντίθεση με το κρασί. Συνήθως έχει 40% αλκοόλ, αλλά επειδή αποστάζεται συχνά σε μικρά σπιτικά καζάνια χωρίς ελέγχους, μπορεί να έχει και παραπάνω. Δεν χρειάζεται να την πιεις όλη. Στα εστιατόρια απλώς ξαναγεμίζουν το καραφάκι και το δίνουν στον επόμενο πελάτη. Μην την πάρεις μαζί σου, εκτός αν την πουλάνε σε μπουκάλια.»
«Δεν είσαι υποχρεωμένος να την πιεις, αλλά είναι σύνηθες να προσφέρεται μετά το φαγητό μαζί με φρούτα ή γλυκό. Παλιά θεωρούταν ευγενικό να πάρεις μια γουλιά, ειδικά εκτός ταβέρνας, αλλά σήμερα αυτό δεν ισχύει πάντα. Συνήθως δεν την παίρνεις μαζί σου – όπως και με κάθε άλλο ποτό στο τραπέζι. Οι ποσότητες ποικίλλουν, συνήθως είναι μεγαλύτερες για να καλύψουν και μικρές και μεγάλες παρέες. Παραδοσιακά σερβίρεται και πριν το φαγητό ως απεριτίφ και μετά για τη χώνευση. Είναι ρακή (ή τσικουδιά) γιατί είναι το παραδοσιακό κρητικό απόσταγμα.»
«Κρητικός εδώ. Πιες όσο θέλεις. Μην την πάρεις μαζί σου, θα θεωρηθεί φτηνό. Αν βρίσκεσαι σε χωριό ή καφενείο, η ρακή μπορεί να είναι από σταφύλια του ίδιου του ιδιοκτήτη – πες ένα κοπλιμέντο, θα το εκτιμήσει!»
«Είναι σαν το αμαρό στην Ιταλία, απλώς… σε μεθάει και δεν είναι πικρό. Πιες την ή μην την πιεις στο τέλος του φαγητού, δεν πειράζει. Αλλά αν πας σε μαγαζί ή σε σπίτι και σου την προσφέρουν μετά από κουβέντα ή αγορά, καλύτερα να την τιμήσεις. Οι μεγάλες ποσότητες είναι δείγμα γενναιοδωρίας, δεν είναι για να την πιεις όλη. Οι γονείς μου πίνουν μισό σφηνάκι ο καθένας και αφήνουν την υπόλοιπη. Την ξαναγεμίζουν, μην ανησυχείς.»
« Κλαίω που νόμιζες ότι είναι αγένεια να μην την πιεις όλη 😂 Ζω εδώ και δεν την πίνω ποτέ! Κάποιοι πίνουν ένα σφηνάκι μόνο. Αν δεν θες να σου τη φέρουν, πες ευγενικά “όχι ευχαριστώ” πριν στην προσφέρουν.»
«Είναι παράδοση να απολαμβάνεις τη στιγμή, να γίνεσαι Έλληνας στο πνεύμα και να ξεχνάς το πώς και το γιατί της καθημερινότητας.»
Πηγή: mikropragmata.lifo.gr