Αιχμάλωτοι και υποταγμένοι στις βουλές του χρόνου, πορευόμαστε ανυποψίαστοι, για τις καταλυτικές του επιδράσεις πάνω μας, και συχνά παραδινόμαστε αμαχητί στην ανελέητη εξουσία του.. Δεν υποψιαζόμαστε καν ότι υπάρχουν ίσως άμυνες, ή έστω κάποια αμφισβήτηση που μπορεί να αποτελέσει μια μορφή αντίστασης. Λέει λοιπόν ο αισιόδοξος:
Δε βάνω γώ στην ζυγαριά του χρόνου τη ζωή μου,
και ζω την κάθε μου στιγμή, σαν νά ‘ναι η γι ύστερή μου.
Είναι πράγματι μια μορφή αντίστασης, έστω κι αν δεν έχει πάντα νικηφόρο αποτέλεσμα. Άλλωστε η αντίσταση, η αμφισβήτηση, η γεναιοψυχία είναι κάτι παραπάνω από μισή τουλάχιστον νίκη. Ακόμη κι αν έχει στοιχεία δονκιχωτισμού, παραμένει πράξη περήφανη και τρέφει τους δροσερούς βλαστούς της ανθρώπινης αξιοπρέπειας..
Πάντα γεμάτη τση ζωής την κούπα θα την πίνω
κι ούτε σταγόνα του φονιά του χρόνου δεν τ΄αφήνω
Μπορείς ωστόσο και το δικαιούσαι ασφαλώς, να ομολογήσεις την αλήθεια μιας αδυσώπητης νομοτέλειας. Να παραδεχτείς την αναπόδραστη εξέλιξη, που δεν σου αρέσει, αλλά ξέρεις πως έρχεται, και με την ομολογία σου, καθιστάς τη δική σου άρνηση πιο αξιόπιστη και πιο αξιοπρεπή..
Τρέχει νερό στον ποταμό κι η θάλασσα το πίνει,
τρέχει κι η νιότη και περνά μιαν αστραπή και σβήνει..
Όλη αυτή η ανελέητη, και σιωπηλά επιθετική πορεία του χρόνου, πέρα από τη φθορά της νιότης, φέρνει μαζί της και ποικίλες αρνητικές και αποκρουστικές εξελίξεις. Γεγονότα και πράξεις που πλήτουν συνολικά την κοινωνία, και μουτζουρώνουν τον χάρτη των ανθρωπίνων αξιών.. Φώναξε λοιπόν και προειδοποίησε:
Έρχουνται δύσκολοι καιροί, τσίκνη βαρειά σιμώνει,
μόνο κρατείτε τση τιμής σιγούρα το τιμόνι..
Μέσα λοιπόν σ΄αυτή την γκρίζα ατμόσφαιρα, της αλαζονείας, της διαφθοράς, της υποχώρησης των στοιχειωδών ανθρωπίνων αξιών, μοιραία καταλήγεις να συμπεράνεις πως :
Τίποτα πιο προσωρινό ΄που τη ζωή δεν έναι,
κι όμως να φάνε μερικοί όλο τον κόσμο θένε..
Σκέφτεσαι ασφαλώς με την ανάλογη πίκρα πως το ίδιο το νόημα της ζωής χάθηκε μέσα στην κοχλάζουσα και αλλοτριωμένη καθημερινότητα. Μια σκληρή πραγματικότητα που θεοποιεί μόνο τα υλικά αγαθά και τραυματίζει ανελέητα κάθε κοινωνική, ηθική, πνευματική, και πολιτική αξία. Μελαγχόλησε λοιπόν:
Άχι και χορταριάσανε οι στράτες που πορπάτου,
κι οι πιο γλυκές μου αθιβολές, δοσμένες του θανάτου
Έστω κι αν είναι ουτοπικό, έστω και αν οι ψυχροί κανόνες ενός αφυδατωμένου πολιτικού ρεαλισμού, επιτάσσουν άλλες επιλογές, οι ρομαντικοί του κόσμου, δικαιούνται και να υπάρχουν και να ομιλούν. Αυτή η φτώχεια που γεννά ο ανεξέλεγκτος πλούτος, ο ευνουχισμός της ανθρώπινης ευαισθησίας, η παρακμή των αξιών και ο συστηματικός θάνατος των αισθημάτων, οδηγεί αυτονόητα τον φυσιολογικό άνθρωπο να αναφωνήσει:
Ψεύτη ντουνιά νά ‘χε μπορώ μιαν ώρα να σε ρίζω,
σ΄ όσους γαπούν παντοτινή ζωή θελα χαρίζω..