Στις ίδιες τάξεις, στα ίδια θρανία, στο ίδιο σχολείο, οι απόφοιτοι του 6ου Λυκείου Νέας Αλικαρνασσού θυμήθηκαν τα μαθητικά τους χρόνια σε μια επική νοσταλγική συνάντηση επανασύνδεσης μετά από 40 ολόκληρα χρόνια! Η εκδήλωση τα είχε όλα.
Μνήμες, συγκίνηση, αναπόληση, νοσταλγία και μεγάλη τρυφερότητα για τα συγκλονιστικά εκείνα χρόνια της πρώτης νιότης που χαράζουν ανεξίτηλα στις καρδιές των ανθρώπων.
Είναι εξαιρετική η περιγραφή του αντιδημάρχου Αντώνη Περισυνάκη εκπρόσωπου αυτής της ξεχωριστής γενιάς, σε σχετική ανάρτησή της στο Facebook που περιγράφει αυτό το φοβερό reunion που κυριολεκτικά ταξίδεψε σε χρονοκάψουλα στα άδολα χρόνια των μαθητικών θρανίων τους απόφοιτους του 1984!
Όπως χαρακτηριστικά τονίζει: «Και ξαφνικά βρεθήκαμε όλοι μαζί… Και στις 8 ακριβώς χτύπησε το κουδούνι. Και καθίσαμε ξανά στα θρανία… Μετά από 40 χρόνια… 15 Ιουνίου 1984 – 15 Ιουνίου 2024. Κι αν πέρασαν 40 χρόνια η καρδιά μας παραμένει εδώ. Σ’ αυτό το κτίριο, σε αυτήν την αυλή, σ’ αυτές τις τάξεις, σ’ αυτά τα θρανία, σ’ αυτά τα χαμόγελα των συμμαθητών μας… Στο Λύκειο που όλοι αγαπήσαμε…
Στο 6ο Λύκειο Ηρακλείου, στο μοναδικό πρώτο Λύκειο της Νέας Αλικαρνασσού. Κι όταν ακούμε το κουδούνι να χτυπά σήμερα όχι πια για εμάς αλλά για τα παιδιά μας ή τώρα πια και για τα εγγόνια μας, θυμόμαστε τις αφορμές που μας δόθηκαν για να μπούμε κι εμείς μικρά παιδιά στην τάξη ή να κάνουμε κοπάνα από την τάξη.
Θυμόμαστε την καφετέρια του Στέφανου, που σήμερα δεν υπάρχει πια. Θυμόμαστε τη βροντερή φωνή της αγαπημένης μας Διευθύντριας Μάρως Γκοβατζιδάκη που τώρα πια μας κοιτά από τον ουρανό, να μας καλεί με ένα τρόπο που μας έκανε να την αγαπήσουμε ακόμη περισσότερο.
Θυμόμαστε εκείνο το δεκαπενταμελές που συνεδρίαζε κι έπαιρνε σε μέρες δύσκολες μόνο επαναστατικές αποφάσεις για συμμετοχή στις πορείες για μια καλύτερη κοινωνία. Εκείνες τις μέρες που τα τραγούδια του Θεοδωράκη καθόριζαν σε σημαντικό βαθμό την πολιτική σκέψη μας. Όταν το περιγιάλι το κρυφό, κι άσπρο σαν περιστέρι μας έκανε να διψάμε για ψωμί – παιδεία- ελευθερία, για κοινωνική δικαιοσύνη, για ισότητα, για αλληλεγγύη.
Όταν το φεγγάρι μας έκανε μάγια και τις νύχτες δυσκολευόμαστε να κοιμηθούμε από το άγχος της εφηβείας για τη ζωή και τον έρωτα. Εκείνες τις μέρες που όλοι μας ήμασταν πολιτικοποιημένοι με αγωνιστική ετοιμότητα για διεκδικήσεις στην Πολιτική, την Παιδεία και την Κοινωνία. Εκείνες τις μέρες που το συγκρότημα του σχολείου έπαιζε κι εμείς ακούγαμε και τραγουδούσαμε.
Ο Λευτέρης Φανουράκης, τα αδέρφια Παντερμαράκη, ο Μανολης Παπαδογιωργάκης, ο Νίκος Μαγκαφουράκης ήταν πάντα εδώ με τη μουσική τους να συνοδεύουν γιορτές και εκδηλώσεις κι εμείς σιγοτραγουδούσαμε για κείνο το πουλί δίπλα στο μπαλκονάκι που κελαηδούσε χαρούμενο.
Η μουσική της εποχής, οι βόλτες στη Χερσόνησο με τα μηχανάκια της εποχής, ο καφές στο Καφεθέατρο, στο Λεωφορείο, οι πίτες του Καρά, τα ατελείωτα ματς στα μπιλιάρδα του Κολομπότση και στο Κουρδιστό Πορτοκάλι. Τον πυρετό του Σαββατοβραδου στις Εσπερίδες, στο Πάιπερ και στη Μπάμπιλον και στις ντίσκο του Ηρακλείου με φοβερές χορευτικές φιγούρες αλλά Τραβόλτα στο Γκριζ και με το Γιώργο τον Καλαϊτζή να δίνει το ρυθμό ως dj….
Ή τον καπνό του σκέτου τσιγάρου που αχνοφαινόταν από κάθε γωνία του σχολείου κρυφά, απαγορευμένα πριν το γυρίσουμε στο Μάλμπορο, στον Άσσο και στα Καρέλια. Κι οι αγαπημένοι μας καθηγητές: Η Μαρία η Συντιχάκη, ο αείμνηστος Κωστής ο Βασιλάκης, ο Μανόλης ο Μπουτσάκης, ο Μιχάλης ο Φανουράκης και όλοι οι αγαπημένοι μας καθηγητές βρίσκονται ακόμη στη σκέψη μας κι ας πέρασαν τόσα χρόνια.
Κι είναι εδώ μαζί μας και τους ευχαριστούμε γι’ αυτό. Και αφήνουμε με θλίψη ένα λευκό γαρίφαλο σε όσους έφυγαν πριν να προλάβουν να ζήσουν τη ζωή.
Στην αγαπημένη μας φίλη και συμμαθήτρια Μαρία, και στο φίλο συμμαθητή Κυριάκο που μας βλέπουν από ψηλά και γνωρίζουμε πως κι αυτοί είναι απόψε μαζί μας».