Με χειροκροτήματα και δάκρυα στα μάτια αποχαιρέτισε χθες τον Βενιζέλο Κάββαλο ο κόσμος που είχε συγκεντρωθεί έξω από τον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Μηνά. Παρά τα περιοριστικά μέτρα για την Covid συγγενείς, φίλοι και πολλοί συνάδελφοι του εκλιπόντα θέλησαν να βρεθούν έστω και έξω από το Ναό για το τελευταίο “αντίο” σε ένα σπουδαίο άνθρωπο και νομικό.
Δικηγόροι που είχαν πιο στενή σχέση μαζί του δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι ο Βενιζέλος δεν βρίσκεται πια ανάμεσα τους και εξέφραζαν το παράπονο τους που δεν ήταν επιμελής με την υγεία του και δεν έκανε ποτέ προληπτικές εξετάσεις.
Ακόμα και κάποιες ενοχλήσεις που είχε τις τελευταίες ημέρες, δυστυχώς τις αποσιώπησε, όπως σχολιάζουν με θλίψη. «Δεν έδωσε παραπάνω σημασία, δεν είπε το παραμικρό και να τώρα που δεν είναι μαζί μας».
Εμφανώς στεναχωρημένοι ήταν και αρκετοί νέοι δικηγόροι που βρέθηκαν στο τελευταίο αντίο. Ήταν πρότυπο, ήταν μέντορας, ήταν παράδειγμα με τις γνώσεις του, την ευγένεια, το ήθος του, την διακριτικότητα του.
Ήταν πολλοί εκεί (και πολλοί περισσότεροι θα ήθελαν να είναι) για να τιμήσουν με την παρουσία τους αυτόν τον ξεχωριστό άνθρωπο που με το ξαφνικό φευγιό του μάς σόκαρε όλους και αναμφίβολα έκανε φτωχότερο τον χώρο της δικαιοσύνης στο Ηράκλειο και την Κρήτη.
Ο τρόπος με τον οποίο πορεύθηκε ήταν «σχολή» όπως ανέφερε χαρακτηριστικά ο θεοφιλέστατος Επίσκοπος Κνωσού κ. Πρόδρομος.
Συγκίνηση προκάλεσε ο επικήδειος λόγος που εκφώνησε ο πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Ηρακλείου κ. Άρης Ροζάκης, με τον οποίο συνδέονταν με δεσμούς βαθύτατης εκτίμησης και σεβασμού.
Δεν έκανε «έκπτωση» στις ηθικές αξίες
Στον επικήδειο του ο κ. Ροζάκης ανέφερε συναισθηματικά φορτισμένος: «Ο Βενιζέλος Κάββαλος που έφυγε εχθές από κοντά μας, υπήρξε μέλος του Δικηγορικού Συλλόγου Ηρακλείου για σχεδόν σαράντα ολόκληρα χρόνια.
Γεννήθηκε το 1954 και μεγάλωσε στον Μυλοπόταμο κάτω από τις δύσκολες συνθήκες που είναι συνυφασμένες με το ορεινό, απομονωμένο και δύσβατο γνωστό περιβάλλον της περιοχής. Υπηρέτησε με συνέπεια το δικηγορικό λειτούργημα ενσαρκώνοντας πλήρως την έννοια του μαχόμενου δικηγόρου.
Στο δύσκολο και εξόχως συγκρουσιακό πεδίο της μάχιμης ποινικής δικηγορίας ο Βενιζέλος κατόρθωσε κάτι μοναδικό. Παρέμεινε αλώβητος προσηλωμένος στις ηθικές αξίες και τις επιταγές της συνείδησής του αρνούμενος οποιαδήποτε «έκπτωση», υπερασπιζόμενος με πάθος αλλά και μοναδική ευπρέπεια τις υποθέσεις του. Η πρόωρη και αδόκητη απώλειά του για όλους εμάς που τον γνωρίσαμε ως συνάδελφο, αλλά κυρίως ως άνθρωπο, πέρα από τα αισθήματα οδύνης, μας αφήνει και την αίσθηση ενός δυσαναπλήρωτου κενού.
Ήταν πάντοτε παρών σε κάθε αίτημα νέου αλλά και παλιού συναδέλφου, έτοιμος να μοιραστεί τις πολύτιμες γνώσεις του που ήταν αποτέλεσμα της πολύχρονης εμπειρίας του αλλά κυρίως της πανθομολογούμενης βαθιάς επιστημονικής του επάρκειας. Λιγόλογος αλλά πάντα ουσιαστικός, εύστοχος και με αίσθηση υψηλού χιούμορ. Ίσως σε κάποιους νεότερους συναδέλφους που δεν είχαν την τύχη ή δεν πρόλαβαν να γνωρίσουν τον άνθρωπο Βενιζέλο, να έδινε την εντύπωση του απόμακρου και εσωστρεφούς χαρακτήρα.
Για όλους εμάς όμως που τον γνωρίσαμε και τον συναναστραφήκαμε από κοντά, αυτές οι πτυχές του χαρακτήρα του δεν ήταν τίποτα άλλο παρά δείγματα απόλυτης διακριτικότητας και ίσως υπερβολικής για τα δεδομένα της εποχής αλλά και του αναστήματός του ταπεινοφροσύνης. Ο Βενιζέλος μας αφήνει την πολύτιμη παρακαταθήκη της αξιοπρέπειας, της εντιμότητας και του ήθους στην άσκηση του δικηγορικού λειτουργήματος.
Εκ μέρους του Δικηγορικού Συλλόγου Ηρακλείου, συλλυπούμαι θερμώς τα δυο του παιδιά, τον Γιώργο που και ως συνάδελφος πλέον δικαιούται να είναι περήφανος γι’ αυτόν, την Νίκη, την σύζυγό του Στέλλα και όλους τους οικείους του.
Καλό σου ταξίδι Βενιζέλε!»