Τη Δευτέρα (26/08) τέθηκε σε διαβούλευση το νομοθέτημα της υπουργού Εργασίας Νίκης Κεραμέως που προβλέπει πλήρη προσαρμογή των ωραρίων των εργαζομένων στις εκάστοτε ανάγκες της επιχείρησης καθώς και την 13ωρη συνεχή εργασία στον ίδιο εργοδότη.
«Θέλουν να ζούμε για να δουλεύουμε» σχολιάζει στο patris.gr ο Νεκτάριος Μωυσάκης, γενικός γραμματέας του Εργατικού Κέντρου Ηρακλείου και πρόεδρος του Σωματείου Μαγείρων – Ζαχαροπλαστών ν. Ηρακλείου, με αφορμή το νέο αυτό νομοθέτημα του υπουργείου Εργασίας.
Ο κ. Μωυσάκης αναφέρθηκε στην υποκρισία και στην επικοινωνιακή πολιτική εκ μέρους της κυβέρνησης λέγοντας χαρακτηριστικά: «Πρόκεται για άλλη μία εξαπάτηση των εργαζομένων, καθώς η κυβέρνηση διατείνεται ότι το νομοσχέδιο είναι υπέρ τους. Αν η κυβέρνηση έχει σκοπό και έχει στο σκεπτικό της ότι οι εργαζόμενοι στην Ελλάδα για να επιβιώσουν 12 και 13 ώρες, να μας το πει ανοιχτά να το ξέρουμε».
Ο γενικός γραμματέας του Εργατικού Κέντρου Ηρακλείου παραπέμπει στα στοιχεία που έδωσε στην δημοσιότητα η Ευρωπαϊκή Στατιστική Αρχή, σύμφωνα με τα οποία περισσότεροι Έλληνες εργάζονται «παραπάνω ώρες» από τους κατοίκους κάθε άλλης χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Μεταξύ των χωρών της ΕΕ, η Ελλάδα είχε το υψηλότερο ποσοστό εργαζομένων με πολλές ώρες εργασίας (12,4%), ακολουθούμενη από την Κύπρο (10,0%) και τη Γαλλία (9,9%). Αντίθετα, τα χαμηλότερα ποσοστά καταγράφηκαν στη Βουλγαρία (0,4%), τη Λετονία (1,0%) και τη Λιθουανία (1,4%).
«Δεν μπορούμε να είμαστε Ευρώπη όπου μας συμφέρει. Αν αυτό το θεωρεί επίτευγμα η κυβέρνηση να βγει να μας το πει» είναι το σχετικό σχόλιο του κ. Μυωσάκη.
«Το νομοσχέδιο αυτό αποτελεί πισωγύρισμα, μας πάει 50 χρόνια πίσω»
Το νομοθέτημα έρχεται σε συνέχεια της κατάργησης του 8ωρου που επιτεύχθηκε με τον νόμο του Κωστή Χατζηδάκη στις 16 Ιουνίου του 2021, και του νομοσχεδίου του Άδωνι Γεωργιάδη στις 21 Σεπτεμβρίου του 2023 όπως και την υπουργική απόφαση της σημερινής υπουργού Εργασίας Νίκης Κεραμέως για την διευθέτηση των υπερωριών που εφαρμόστηκε πέρσι από την 1η Ιουλίου.
Οι διατάξεις του νομοσχεδίου
Η «καρδιά» των επίμαχων διατάξεων εστιάζεται κατά κύριο λόγο στα άρθρα 5, 6, και 7 του νομοσχεδίου, τα οποία αφορούν τόσο τον χρόνο εργασίας όσο και την μετατροπή των συμβάσεων σε «εκ περιτροπής απασχόληση».
Εκεί ουσιαστικά περιγράφεται, δίχως βέβαια να αναφέρεται, η δυνατότητα απασχόλησης επί 13 ώρες στον ίδιο εργοδότη. Παράλληλα διαμορφώνεται η δυνατότητα πλήρους προσαρμογής του χρόνου εργασίας στις ανάγκες της εκάστοτε επιχείρησης μετατρέποντας σε «λάστιχο» κάθε έννοια εργασιακής σχέσης, ωραρίου, υπερωριών και οποιασδήποτε άλλης «σταθεράς» έχει παραμείνει στην εργατική νομοθεσία.
Στο νομοσχέδιο επίσης σύμφωνα με τον κ. Μωυσάκη, υπάρχει πρόβλεψη που ουσιαστικά υποχρεώνει ουσιαστικά τους εργαζόμενους να είναι… on call όταν τους χρειαστεί ο εργοδότης τους. «Δηλαδή ο κόσμος δεν πρέπει να έχει προσωπική ζωή, να έχει την οικογένειά του, πρέπει να έχει μόνο την δουλειά. Αυτό μας λένε».
Η όλη συνθήκη που διαμορφώνται, περιγράφεται στο νομοσχέδιο ως… συνεννόηση μεταξύ εργοδότη και εργαζόμενου ενώ το γράμμα και το πνεύμα του νομοσχεδίου «προσπερνά» το αντικειμενικό γεγονός ότι η σχέση αυτή είναι ετεροβαρής.
Στο άρθρο 5 του νομοθετήματος υπάρχει ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα της φιλοσοφίας του νομοθετήματος. Εκεί, σημειώνεται πως «κατά την κατάρτιση της σύμβασης εργασίας ή κατά τη διάρκειά της, ο εργοδότης και ο εργαζόμενος μπορούν με έγγραφη ατομική σύμβαση να συμφωνήσουν κάθε μορφή απασχόλησης εκ περιτροπής»!
Επισημαίνεται μάλιστα ότι «εκ περιτροπής απασχόληση θεωρείται η απασχόληση κατά λιγότερες ημέρες την εβδομάδα ή κατά λιγότερες εβδομάδες το μήνα ή κατά λιγότερους μήνες το έτος ή και συνδυασμός αυτών κατά πλήρες ημερήσιο ωράριο εργασίας. Ο εκ περιτροπής απασχολούμενος δύναται να απασχοληθεί πέρα από το πλήρες ημερήσιο ωράριο, σύμφωνα με τα όρια και την αμοιβή της παρ. 3 του άρθρου 194».
Ειδικά για τις μεγάλες επιχειρήσεις όπου «εφαρμόζεται συμβατικό ωράριο εργασίας έως σαράντα (40) ωρών εβδομαδιαίως» ο νόμος προβλέπει πως «επιτρέπεται να συμφωνείται, ότι για μία χρονική περίοδο (περίοδος αυξημένης απασχόλησης) ο εργαζόμενος θα απασχολείται δύο (2) ώρες την ημέρα επιπλέον των οκτώ (8) ωρών, υπό την προϋπόθεση ότι οι επιπλέον των οκτώ (8) ή του μικρότερου συμβατικού ωραρίου ώρες εργασίας την ημέρα ή οι επιπλέον των σαράντα (40) (ή του μικρότερου συμβατικού ωραρίου) ώρες εργασίας την εβδομάδα αφαιρούνται από τις ώρες εργασίας μιας άλλης χρονικής περιόδου (περίοδος μειωμένης απασχόλησης).
Αντί της παραπάνω μειώσεως των ωρών εργασίας, επιτρέπεται να χορηγείται στον εργαζόμενο ανάλογη ημερήσια ανάπαυση (ρεπό) ή ανάλογη προσαύξηση της ετήσιας άδειας με αποδοχές ή συνδυασμός μειωμένων ωρών, ημερών αναπαύσεως και ημερών αδείας. Το χρονικό διάστημα των περιόδων αυξημένης και μειωμένης απασχόλησης δεν υπερβαίνει συνολικά τους δώδεκα (12) μήνες, ενώ δεν επιτρέπεται να είναι μικρότερο της μίας (1) εβδομάδας (περίοδος αναφοράς)».
Γιατί 13ωρο;
Όσον αφορά το 13ωρο εργασίας, «κρύβεται» και στην λογική των «μέσων όρων». Αφού έτσι περιγράφεται η δυνατότητα εβδομαδιαίας απασχόλησης στο νομοσχέδιο.
Πιο συγκεκριμένα στο άρθρο 7 αναφέρεται πως «ο μέσος όρος των ωρών εβδομαδιαίας εργασίας κατά την περίοδο αναφοράς στις οποίες δεν περιλαμβάνονται οι ώρες της υπερεργασίας και των νόμιμων υπερωριών της περιόδου μειωμένης απασχόλησης, παραμένει στις σαράντα (40) ώρες ή, εάν εφαρμόζεται μικρότερο συμβατικό ωράριο, παραμένει στον αριθμό ωρών του μικρότερου αυτού ωραρίου. Οι ώρες εργασίας ανά εβδομάδα δεν επιτρέπεται να υπερβαίνουν τις σαράντα οκτώ (48) ώρες, κατά μέσο όρο».
Η… ασφαλιστική δικλείδα για τους εργαζόμενους
«Ο εργαζόμενος έχει δικαίωμα να αρνηθεί την παροχή της επιπλέον αυτής εργασίας, αν δεν είναι σε θέση να την εκτελέσει και η άρνησή του δεν είναι αντίθετη με την καλή πίστη. Αυτή η άρνηση του εργαζομένου να παράσχει την επιπλέον εργασία δεν συνιστά λόγο καταγγελίας της σύμβασης εργασίας του».
Υπενθυμίζεται ότι ήδη από το 2019 έχει καταργηθεί η υποχρέωση των εργοδοτών να αιτιολογούν τις απολύσεις που κάνουν. Είναι προφανές λοιπόν, πως η συγκεκριμένη πρόβλεψη στερείται ουσιαστικού νοήματος.
Το συνολικό σχόλιο του γενικού γραμματέα του Εργατικού Κέντρου Ηρακλείου, είναι ότι η κυβέρνηση έχει ως πρώτο μέλημα της κυβέρνησης είναι οι εργοδότες, τους οποίους ευνοεί συνέχεια με νομοθετικά τερτίπια. Η κυβέρνηση σύμφωνα με τον κ. Μωυσάκη επιμένει να ευνοεί συγκεκριμένες οικογένειες και συγκεκριμένους «κλάδους». Και βέβαια ο κ. Μυωσάκης, επισημαίνει και το γεγονός ότι η διαβούλευση με τους παραγωγικούς φορείς, έγινε μέσα στο καλοκαίρι, χωρίς να δοθεί ο απαραίτητος χρόνος για διάλογο.
Στο πώς μπορούν να προστατευτούν οι εργαζόμενοι από όλα αυτά που φέρνει το νέο νομοσχέδιο, ο κ. Μωυσάκης απαντάει ότι ο μόνος δρόμος είναι να οργανωθούν οι άνθρωποι στα σωματεία και να απευθύνονται για τις όποιες αυθαιρεσίες στα κατά τόπους Εργατικά Κέντρα.