Καθημερινά, εκατοντάδες άνθρωποι παίρνουν το αστικό λεωφορείο για να κινηθούν στην πόλη. Μία από τις πιο συνηθισμένες διαδρομές είναι από το κέντρο μέχρι το Jumbo, μια διαδρομή που κάνουν πολλοί κάθε μέρα. Στην αρχή, το λεωφορείο είναι σχετικά άδειο, αλλά όσο περνούν οι στάσεις, γεμίζει με κόσμο. Άλλοι μπαίνουν βιαστικά, άλλοι κάθονται ή στέκονται, ενώ οι συζητήσεις και τα κινητά γεμίζουν τον αέρα με φωνές και ιστορίες, που οι επιβάτες σχεδόν αναγκάζονται να ακούσουν.
Ο καθένας στο λεωφορείο κουβαλά τη δική του ιστορία. Μερικοί είναι βυθισμένοι στο κινητό τους, άλλοι κοιτάζουν έξω από το παράθυρο, ενώ άλλοι συνεχίζουν τις συζητήσεις τους, μερικές πιο έντονες, άλλες πιο ήσυχες, δημιουργώντας έναν ήχο που μοιάζει με φόντο στην καθημερινότητα. Κάθε στάση προσθέτει νέους επιβάτες, νέες φωνές, και νέες ιστορίες.
Ορισμένοι κατευθύνονται αμέσως προς τα πίσω, άλλοι κάθονται μπροστά, προσπαθώντας να αποφύγουν τις τυχαίες κουβέντες που πάντα ξεκινούν.
Το φαινόμενο της κλήσης είναι συχνό. Κάποιος θα μιλήσει δυνατά στο κινητό του, και η συζήτηση του θα γεμίσει το λεωφορείο. Οι πρώτες λέξεις μπορεί να είναι αθόρυβες, αλλά σύντομα οι τόνοι ανεβαίνουν. “Είναι τρελό, σου λέω, αλλά αν το κάνω, θα σπάσει ο πάγος,” ακούγεται κάποιος και οι λέξεις του ξεχύνονται σε όλο το λεωφορείο. Όλοι, χωρίς να το θέλουν, γίνονται ακροατές σε μια συζήτηση που δεν τους αφορά, αλλά την παρακολουθούν αναγκαστικά.
Η διαδρομή συνεχίζεται με το ίδιο μοτίβο: νέοι επιβάτες, νέες φωνές, νέες ιστορίες που έρχονται και φεύγουν. Κάποιοι είναι χαρούμενοι, άλλοι σκυθρωποί, κάποιοι μιλούν, άλλοι είναι βυθισμένοι στη σιωπή τους, αλλά όλοι συνυπάρχουν στον ίδιο χώρο, χωρίς να γνωρίζονται.
Κάθε ιστορία και κάθε πρόσωπο είναι μέρος αυτής της καθημερινής ρουτίνας, που συνεχίζεται με την ίδια αίσθηση αναγκαίας συνύπαρξης.
Είναι φυσικό να ακούει κανείς διάφορες συνομιλίες γύρω του – κάποιος μιλάει για δουλειές, άλλος για τα οικονομικά του, κάποιοι μοιράζονται προσωπικές στιγμές. Όμως, δεν χρειάζεται να τα μάθει όλο το λεωφορείο. Καθώς το λεωφορείο φτάνει στον προορισμό του, κλείνεις το τηλέφωνο και αφήνεις πίσω σου όλα όσα δεν χρειάζεται να μοιραστείς με τους γύρω σου.
Το λεωφορείο, τελικά, είναι απλώς το μέσο που σε φέρνει από το σημείο Α στο σημείο Β, και η διαδρομή, όσο γεμάτη κι αν είναι με ανθρώπους και ιστορίες, παραμένει μια μικρή παύση από τη ροή της καθημερινότητας.