Τις τελευταίες εβδομάδες, ο δημόσιος διάλογος γύρω από τις παρατυπίες και καταχρήσεις στο «αμαρτωλό» ΟΠΕΚΕΠΕ έχει «φουντώσει», με την Κρήτη να βρίσκεται για ακόμη μία φορά στο επίκεντρο συζητήσεων· ωστόσο, αυτό συνιστά μια επικίνδυνη στοχοποίηση.
Η Κρήτη, πράγματι, παρουσιάζει σοβαρές υπερβολές, με χαρακτηριστικά φαινόμενα «φουσκωμένων» εκτάσεων και υπερδιπλασιασμένων ζωικών κεφαλαίων.
Όμως, θα ήταν λάθος και άδικο να περαστεί το πρόβλημα σε ένα νησί, αποσιωπώντας τις εξίσου σοβαρές παρανομίες σε άλλες περιοχές της χώρας.
Η εικόνα είναι πανελλαδική: η Ελλάδα έχει βρεθεί επανειλημμένα εκτεθειμένη απέναντι στους μηχανισμούς, καθώς καταγράφονται εκτεταμένες παραβιάσεις της Ευρωπαϊκής Νομοθεσίας, όσον αφορά τις επιδοτήσεις.
Εικονικά βοσκοτόπια, δηλώσεις εκτάσεων χωρίς ιδιοκτησιακή και ενοικιαστική τεκμηρίωση, είναι μερικά παραδείγματα.
Ανύπαρκτα δηλωμένα ζώα, ελλιπείς και ασαφείς χαρτογραφήσεις συνθέτουν ένα σκηνικό, που επηρεάζει την συνολική αξιοπιστία της χώρας.
Η Κρήτη, χωρίς αμφιβολία, παρουσιάζει διογκώσεις στις δηλώσεις των δικαιούχων -ιδιαίτερα σε ορεινές περιοχές.
Όμως, και στην ηπειρωτική Ελλάδα, οι παρανομίες δεν είναι λιγότερες.
Στα Τρίκαλα, παρατηρούνται ανάλογες υπερβολές, με εκτάσεις που δηλώνονται ως βοσκοτόπια, χωρίς την παραμικρή βόσκηση.
Στη Σαμοθράκη, έχουν εντοπισθεί περιπτώσεις διπλοεγγραφών ζώων και τεμαχίων.
Στην Αρκαδία, παρατηρούνται παρόμοια φαινόμενα. Ενώ στο Μέτσοβο, περιοχή με μακρά παράδοση, έχουν εντοπισθεί περιπτώσεις δηλώσεων ζώων που δεν αντιστοιχούν ούτε σε σταβλικές υποδομές, ούτε σε πραγματική παραγωγή.
Η πραγματικότητα είναι ότι ολόκληρη η χώρα φέρει ευθύνη. Δεν είναι μόνο οι παραγωγοί, οι συνεταιρισμοί που καταστρατηγούν το σύστημα.
Είναι και η ανεπάρκεια των ελεγκτικών μηχανισμών, η ανοχή της διοίκησης, τα κενά στην χαρτογράφηση των επιλέξιμων εκτάσεων και η απουσία διασταυρωτικών ελέγχων σε πραγματικό χρόνο.
Πάνω απ’ όλα, όμως, φταίει η κουλτούρα που, για χρόνια, αντιμετωπίζει τις κοινωνικές ενισχύσεις ως εργαλείο συμπλήρωσης εισοδήματος κι όχι ως μοχλό ενίσχυσης της παραγωγής.
Ο κίνδυνος είναι πλέον διπλός: πρώτον, να χάσει η Ελλάδα μέρος της χρηματοδότησης λόγω κυρώσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και δεύτερον, να τιμωρηθούν οι πραγματικοί παραγωγοί που τηρούν την νομιμότητα, που εκτρέφουν ζώα, που δουλεύουν καθημερινά για να κρατήσουν ζωντανή την ύπαιθρο.
Είναι αναγκαίο να αποκατασταθεί η ισορροπία στον δημόσιο λόγο.
Η Κρήτη πρέπει να αντιμετωπισθεί με τα ίδια μέτρα και σταθμά με την υπόλοιπη Ελλάδα.
Οι ευθύνες πρέπει να αποδοθούν εκεί που πραγματικά ανήκουν. Όχι βάσει γεωγραφίας, αλλά βάσει στοιχείων.
Οι ευρωπαϊκές ενισχύσεις είναι χρήματα των φορολογουμένων. Δεν ανήκουν σε λαούς, ούτε σε περιοχές· ανήκουν στην παραγωγή και σε όσους αποδεδειγμένα παράγουν.
Η εξυγίανση του ΟΠΕΚΕΠΕ δεν είναι θέμα τοπικισμού. Είναι ζήτημα διαφάνειας, νομιμότητας και εθνικού συμφέροντος.
Και μόνο όταν το συνειδητοποιήσουμε όλοι, Πολιτεία, αγρότες, πολίτες, θα μπορέσουμε να διεκδικήσουμε με αξιοπρέπεια το μέλλον της αγροτικής Ελλάδας.
Η χώρα χρειάζεται στήριξη, όχι ενοχοποίηση. Και η λύση δεν θα έρθει με στοχοποιήσεις, αλλά με συναίνεση, έλεγχο και δικαίωση για όλους.
Το φαινόμενο των επιδοτήσεων δεν περιορίζεται μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σε χώρες όπως η Ιταλία, η Ισπανία ακόμα και η Γαλλία, οι οποίες έχουν βρεθεί κατά καιρούς στο στόχαστρο της Ευρωπολιτικής Επιτροπής για καταστρατήγηση του πυλώνα της κοινής αγροτικής πολιτικής.
*Ο Κώστας Ξυλούρης είναι εκδότης της “Π”