«Δεν ξεχνάμε» αναφέρεται στην επίσημη σελίδα της Γενικής Περιφερειακής Αστυνομικής Διεύθυνσης Κρήτης σε ανάρτηση στη μνήμη του αδικοχαμένου ειδικού φρουρού Στάθη Λαζαρίδη, ο οποίος στις 6 Σεπτεμβρίου του 2015 άφησε την τελευταία του πνοή μετά από «άγρυπνο κώμα», το οποίο κράτησε 8 χρόνια.
Είχε τραυματιστεί βαρύτατα στο κεφάλι στη διάρκεια αστυνομικής επιχείρησης έξω από τα Ζωνιανά Μυλοποτάμου, στις 5 Νοεμβρίου του 2007.
Ο Στάθης Λαζαρίδης ήταν τότε μόλις 28 ετών και πατέρας μίας νεογέννητης κορούλας, την οποία δεν πρόλαβε να χαρεί.
Ξεψύχησε στις 10.05 τη νύχτα της 6ης Σεπτεμβρίου στο 401 στρατιωτικό νοσοκομείο της Αθήνας όπου νοσηλευόταν τα τελευταία χρόνια, καθηλωμένος σε ένα κρεβάτι.
«Ο Στάθης μου ξεψύχησε σαν πουλάκι» ήταν τα λόγια του τραγικού πατέρα, του κυρίου Γιάννη, ο οποίος είχε μιλήσει τότε στην «Π». «Το παλικάρι μου δεν γνώρισε το μοναχοπαίδι του. Δεν το έζησε, δεν είδε να μεγαλώνει η κορούλα του, δεν άκουσε από τα χείλη της τη λέξη “μπαμπά” και αυτό είναι μεγάλος πόνος».
Επί σχεδόν οχτώ χρόνια, ο κύριος Γιάννης και η σύζυγος του Ευθυμία έκαναν εναλλάξ βάρδιες για να είναι κοντά στον μοναχογιό τους. Σήκωναν αγόγγυστα τον σταυρό του μαρτυρίου, όμως ποτέ δεν το έβαλαν κάτω. Εγκατέλειψαν το σπίτι και τις δουλειές τους στο Τσοτύλι Κοζάνης για να είναι κοντά στο παλικάρι τους. Παρά τις απαισιόδοξες γνωματεύσεις των γιατρών σε Ελλάδα και εξωτερικό, δεν έχασαν την ελπίδα τους. Μέσα τους πάντα πίστευαν ότι ο Στάθης θα σηκωθεί και πάλι στα πόδια του. Πολλές φορές ο κ. Γιάννης μας είχε πει ότι το παιδί του καταλάβαινε αλλά δεν μπορούσε να μιλήσει. «Έβλεπα τα δάκρυα του να κυλούν από τα μάτια του. Είμαι σίγουρος ότι μας ένιωθε αλλά ήταν εγκλωβισμένος».
Όπως μας είχε εξομολογηθεί, τους δύο τελευταίους μήνες η ζωή του Στάθη ήταν μαρτυρική. « Ο αγώνας τελικά δεν δικαιώθηκε. Τώρα μπορώ να σας πω ότι ίσως ήταν μία ανακούφιση για εκείνον που έφυγε. Τους τελευταίους δύο μήνες είχε πάρει 300 κιλά χάπια. Καθημερινά του χορηγούσαν δύο με τρεις φιάλες αίμα. Κάθε μέρα πέθαινε και κάθε μέρα ανασταίνονταν. Του φώναζα Στάθη και γυρνούσε το κεφάλι του και ήταν με το βλέμμα του σαν να μου έλεγε: «κάνε κάτι πατέρα, βοήθησε με!»
Το μοιραίο πρωινό της επιχείρησης-φιάσκο στα Ζωνιανά ο Γιάννης Λαζαρίδης είχε τηλεφωνήσει στον γιο του καθώς ένιωθε ανήσυχος. Ο Στάθης όμως του έκλεισε το τηλέφωνο γιατί η επιχείρηση ήταν σε εξέλιξη. Τον τραυματισμό του τον πληροφορήθηκε περίπου 1,5 ώρα μετά από τον διοικητή της υπηρεσίας.
Για τη φονική ενέδρα κατά 49 αστυνομικών που συμμετείχαν στην επιχείρηση στα Ζωνιανά προκειμένου να γίνει έρευνα σε σπίτι υπόπτου για ναρκωτικά, δεν τιμωρήθηκε κανείς. Η αλήθεια για τους φυσικούς αυτουργούς δεν αποκαλύφθηκε στη διάρκεια της πολύμηνης ακροαματικής διαδικασίας στις δικαστικές αίθουσες. Δεν κατέστη εφικτό να προσδιοριστεί ποιος είναι ο κατηγορούμενος από το όπλο του οποίου τραυματίστηκε βαρύτατα ο Στάθης Λαζαρίδης. Άλλωστε στο παραπεμπτικό βούλευμα της πολύκροτης υπόθεσης αναφερόταν ότι «πυρ άνοιξαν και άλλοι άγνωστοι δράστες».
Ειδικοί φρουροί που συμμετείχαν το μοιραίο πρωινό στην επιχείρηση στα Ζωνιανά είχαν καταθέσει στο δικαστήριο: «Ακούσαμε τους πρώτους πυροβολισμούς ενώ βρισκόμασταν 400 μέτρα από το χωριό. Από τον ασύρματο διαβίβασε συνάδελφος ότι ακούγονται πυροβολισμοί. Με αυστηρό τόνο ακούστηκε η εντολή προχωρήστε κανονικά. Οι σφαίρες άρχισαν να πέφτουν, να χοροπηδούν δίπλα μας. Μία σφαίρα έπεσε στο παρμπρίζ του τζιπ και έσπασε το τζάμι. Σταματήσαμε προσωρινά. Ακούγαμε τα πυρά και όλοι προσπαθούσαμε να καταλάβουμε τι γίνεται. Δεν γνωρίζω με πόσα όπλα μας έριχναν, εκτιμώ όμως πως ίσως ήταν και δέκα. Αυτό που βιώσαμε, μας έδειξε ότι η ενέδρα ήταν σχεδιασμένη».
Σχεδόν 12 χρόνια μετά την αιματηρή επιχείρηση, τι πραγματικά έχει αλλάξει στην περιοχή από άποψη αστυνόμευσης, ερευνών και επιχειρήσεων; Το βέβαιο είναι ότι το ΤΑΕ Μυλοποτάμου, το οποίο κατά την ίδρυση του στελεχώθηκε από 70 άτομα, σήμερα λειτουργεί υποστελεχωμένο με μόλις 25 άτομα προσωπικό, πράγμα που σημαίνει ότι μετά βίας καλύπτονται οι βάρδιες με ό,τι συνεπάγεται αυτή η κατάσταση.