Με έναν τρόπο συγκινητικό, τρυφερό και βαθιά ανθρώπινο η Ηρακλειώτισσα Ειρήνη Καραμπίνη, αποχαιρετά τον Mr. Parker! Πρόκειται για τον αδέσποτο γάτο που βρήκαν όταν ζούσαν στα Χανιά, που τους διάλεξε, τον διάλεξαν και από τότε έγινε μέλος της οικογένειας τους για 13 χρόνια.
Ο γάτος έφυγε πριν από δύο εβδομάδες και η ανάρτηση για όσα μοιράστηκαν όλα αυτά τα χρόνια και το “φευγιό” του είναι πραγματικά συγκινητική. Γράφει στην ανάρτηση της η Ειρήνη Καραμπίνη:
“Καλοκαίρι 2012, Χανιά.
Όλοι μαζί, καθισμένοι μπροστά στην τηλεόραση. Μόλις έχει τελειώσει η ταινία «Η Ζωή του Πι». Ξαφνικά, πετιέται ο μικρός μου γιος:
— «Το βρήκα! Έτσι θα πούμε τον γατούλη μας… Richard Parker! Όπως την τίγρη της Βεγγάλης!»
— «Δύσκολο το Richard Parker», λέει ο μεγάλος, 8 χρονών τότε. «Να τον πούμε… Mr Parker;»
Και κάπως έτσι, ο αδέσποτος γατούλης που τριγυρνούσε στον κήπο μας απέκτησε όνομα. Δεν έγινε αμέσως μέλος της οικογένειας ήταν περήφανος, ελεύθερος και ανεξάρτητος.
Ερχόταν όποτε ήθελε, ζητούσε τροφή, φροντίδα και χάδια μόνο όταν το αποφάσιζε εκείνος. Μας κοιτούσε πάντα με εκείνο το διαπεραστικό, σχεδόν ανθρώπινο βλέμμα που έλεγε «σας αγαπώ», αλλά ως εκεί. Όχι πολλά-πολλά.
Όταν μετακομίσαμε από τα Χανιά, ούτε που μας πέρασε από το μυαλό να τον πάρουμε μαζί μας. Ήταν άγριος, ελεύθερος, ολόδικός του.
Την ημέρα της μετακόμισης… εξαφανισμένος. Φύγαμε με μια θλίψη, αλλά πιστεύαμε ότι έτσι έπρεπε να γίνει.
Μια εβδομάδα αργότερα, ο Μάνος γύρισε να μαζέψει τα τελευταία πράγματα και να παραδώσει τα κλειδιά. Μόλις έφτασε στο παλιό μας σπίτι, μπροστά στην πόρτα τον περίμενε… ο Mr Parker. Κουβέντιασαν χαϊδεύτηκαν και εξαφανίστηκε!
Καθώς ο Μάνος έβγαινε από τον κήπο με τα τελευταία πράγματα, άκουσε πίσω του ένα ανεπαίσθητο νιαούρισμα. Γύρισε και τον είδε. Στεκόταν εκεί, στον διάδρομο και το βλέμμα του έλεγε ξεκάθαρα:
— «Εδώ θα με αφήσεις; Αποφάσισα. Έρχομαι μαζί σας.»
Και έτσι έγινε. Μπήκε με τον Μάνο στο αυτοκίνητο ξάπλωσε πάνω στο παρμπρίζ χωρίς να κουνήσει καθόλου σε όλη την διαδρομή και από εκείνη την ημέρα, ο Mr Parker έγινε ισότιμο μέλος της οικογένειάς μας!
Από τότε, πέρασαν 13 ολόκληρα χρόνια.
Ο Mr Parker δεν έπαψε ποτέ να κουβαλάει κάτι από την αγριάδα του. Ήταν ένας γάτος περήφανος, με άποψη, με χαρακτήρα. Τρεις φορές τον σώσαμε από βέβαιο θάνατο, μία πριν τη μετακόμιση, άλλη μία σε έναν γατοκαβγά που το έσκασε απ το μπαλκόνι και η πιο πρόσφατη πριν 8 μήνες, όταν υπέστη θρόμβωση και παρέλυσε το μπροστινό του πόδι . Με φροντίδα, υπομονή και πολλή αγάπη, επανήλθε. Και συνέχισε να πηδάει, να σκαρφαλώνει, να κυκλοφορεί σαν άρχοντας του σπιτιού. Ο αρχηγός της αγέλης!
Τα τελευταία χρόνια, όταν πια είχε δεχτεί πως ζει σε διαμέρισμα, προστατευμένος και φροντισμένος, άρχισε να χαλαρώνει. Κι έτσι, έγινε η σκιά μου. Με ακολουθούσε παντού μέσα στο σπίτι γίναμε αυτοκόλλητοι, μαζί κοιμόμασταν μαζί ξυπνούσαμε, Ήταν ενας γλύκας μέσα στα χάδια και στα γουργουρητά σαν αυτά τα γατιά που χαζεύουμε στα βίντεακια… Μου έκανε μέχρι και «νόημα» να πάμε για ύπνο όταν περνούσε η συνηθισμένη μας ώρα. Πολλές φορές τα νιαουρίσματά του ήταν πιο καθαρά από λέξεις, ήταν επικοινωνία.
Καλοκαίρι 2025, Ηράκλειο.
Ο Parker με περίμενε να γυρίσω σπίτι για να με αποχαιρετήσει.
Μια δεύτερη, πιο σοβαρή θρόμβωση ήρθε αιφνίδια. Μέσα σε μισή ώρα, έσβησε. Σχεδόν μέσα στην αγκαλιά μου, καθώς προσπαθούσα να τον βάλω στο κλουβάκι για τον κτηνίατρο. Δεν πρόλαβα…
Ή ίσως, πρόλαβα απλώς να είμαι εκεί. Να είμαι μαζί του στην τελευταία του ανάσα.
Mr Parker, σ’ αγαπήσαμε όλοι μας πολύ. Ήσουν η αδυναμία μου!
Ήσουν κάτι παραπάνω από γάτος.
Ήσουν φίλος, ήσουν οικογένεια.
13 χρόνια… μια ολόκληρη ζωή, καλή αντάμωση!