«Η κραυγή που γροικάς δεν είναι δική σου. Δεν μιλείς εσύ. Μιλούν αρίφνητοι πρόγονοι με το στόμα σου». Ν. Καζαντζάκης. Τούτες τις αμέτρητες φωνές, πολλές από τις οποίες έχουν περάσει ήδη στο προγονικό στάδιο, ζωντανεύει με το δικό του τρόπο ο ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών, κ. Μιχάλης Κασσωτάκης.
Ξεκλειδώνοντας το μηχανισμό της μνήμης του μας μεταφέρει στο Λασίθι του χθες, που ταυτίζεται χρονικά με τα παιδικά του χρόνια, τα οποία έζησε εκεί. Νοσταλγίες και θύμησες ζωντανεύουν και μετουσιώνονται σε καλαίσθητο βιβλίο με τον τίτλο «Αθιβολές και θύμησες».
Ο συγγραφέας, πέρα από τα επιστημονικά του καθήκοντα, έχει ασχοληθεί με τον γενέθλιο τόπο του, που σε προηγούμενες εκδόσεις του έχει τιμήσει, όπως το Λασίθι, η Μονή Κρουσταλλένιας και η εκπαίδευση στην επαρχία Λασιθίου.
Σ’ αυτά πρέπει να προστεθεί και η πρόσφατη μνημειώδης έκδοση: Το γλωσσικό ιδίωμα των κατοίκων του Οροπεδίου Λασιθίου. Στο έργο αυτό καταπιάνεται με μια περιοχή γλωσσικά ανερεύνητη. Καταγράφει λοιπόν τις παλαιές τοπικές λέξεις με τη σαφή απόδοση και ερμηνεία τους. Αναδείχτηκε έτσι η πένα του για το Λασίθι ως «κάλαμος γραμματέως οξυγράφου».
Ακαταπόνητος επιστημονικός ερευνητής και αλύγιστος στα χτυπήματα της μοίρας, αφιερώνει στο Λασίθι μεγάλο μέρος του ελεύθερου χρόνου του. Δημιουργεί έτσι ένα νέο κοινό, το οποίο δεν κάθεται στα πανεπιστημιακά έδρανα, παρακολουθεί όμως και διδάσκεται από την πνευματική του προσφορά.
Ο τίτλος του ομότιμου δεν τον εμποδίζει στο ελάχιστο να ασχοληθεί με το γενέθλιο τόπο του. Δεν επιδίωξε έτσι «καλύβη» για να ξαποστάσει αλλά το επιστημονικό και ερευνητικό απόθεμα των γνώσεών του το αφιερώνει ως «μυρίπνοον άνθος» στον τόπο του και τους κατοίκους του. Πρόλαβε έτσι μεταξύ των άλλων και τον αδίστακτο για τη λαφυραγωγία του χρόνο.
Φίλεργος και επίμονος καθώς είναι με έφεση και δημιουργικό πάθος μάς προσφέρει αβίαστα και άδολα το πνευματικό του προϊόν «εν βίβλοις τισιν εναποτιθέμενον».
Ο ίδιος επιλογικά γράφει μεταξύ των άλλων: «η ενασχόλησή μου με διάφορα θέματα του τόπου μου υπαγορεύτηκε από την επιθυμία μου να συμβάλω στο βαθμό του δυνατού στη διάσωση της πλούσιας πολιτιστικής του κληρονομιάς και τη γνωστοποίησή της στις νεότερες γενιές…». Για τη δομή του λόγου του και την ανεπίληπτη γλωσσική ομοιομορφία του κειμένου του, η μετριότητά μου δεν έχει να προσθέσει κάτι, περιοριζόμενη στα λόγια αυτά. Ευχή ακόμα να συνεχίσει το τοποφελές έργο του.
*Ο Γιώργος Παναγιωτάκης είναι συγγραφέας – ιστορικός ερευνητής