Σήμερα συμπληρώνεται μία εβδομάδα από το πρωί της 27ης Σεπτεμβρίου που τα ρίχτερ ταρακούνησαν συθέμελα ολόκληρη την Κρήτη, «καταποντίζοντας» το Αρκαλοχώρι και δεκάδες χωριά.
Ο σεισμός των 5,8 ή των 6 ρίχτερ (και εκεί ακόμα υπάρχει διάσταση) γκρέμισε το μισό Αρκαλοχώρι και σχεδόν ισοπέδωσε το μεγαλύτερο μέρος των χωριών σε μεγάλη ακτίνα.
Από τη μία στιγμή στην άλλη, χιλιάδες άνθρωποι βρέθηκαν στον δρόμο, πρόσφυγες μέσα στον ίδιο τους τον τόπο, σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση και απόλυτα κυριευμένοι από φόβο.
Υπάρχει όμως και μία οικογένεια που ο σεισμός τη βύθισε στο πένθος και στην οδύνη. Θρηνεί για τον άνθρωπό της, ο οποίος χάθηκε στα συντρίμμια της εκκλησίας του Προφήτη Ηλία. Μία απώλεια που μάς βύθισε ακόμα περισσότερο στην θλίψη.
Το πρώτο 24ωρο του σεισμού όλα έμοιαζαν με ταινία θρίλερ και ολέθρου. Πανδαιμόνιο, φόβος, ο κόσμος χαμένος δεν ήξερε πού να πάει και πού να σταθεί από το σοκ και τον φόβο.
Χαμένος… στη μετάφραση και ο συντονισμός κρατικού μηχανισμού και αρμόδιων φορέων και υπηρεσιών σε επίπεδο διαχείρισης. Μπορεί οι προθέσεις να ήταν αναμφίβολα οι καλύτερες, όμως δεν αποφεύχθηκαν προβλήματα και κενά σε βασικά πρακτικά ζητήματα που αφορούσαν κυρίως την προσωρινή φιλοξενία των άστεγων και τρομαγμένων συμπολιτών μας.
Ζητήματα που θα έπρεπε να είχαν προβλεφθεί… χθες.
Αντιθέτως, σε επίπεδο άμεσης κινητοποίησης, ο μηχανισμός ανταποκρίθηκε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, με την αστυνομία και την πυροσβεστική σε πρώτο πλάνο τις πρώτες δύσκολες ώρες κατά τις οποίες έπρεπε να αποκλειστούν χώροι, δρόμοι, να ελεγχθούν κτίρια και σπίτια που είχαν καταρρεύσει, να γίνουν απεγκλωβισμοί και διασώσεις.
Όσο προχωρούσαν οι ημέρες, τόσο αποκαλύπτονταν το μέγεθος της καταστροφής αλλά και της απόγνωσης. Εικόνες πολέμου! Ευτυχώς που δεν ήταν νύχτα, ευτυχώς που δεν ήταν Κυριακή.
Από το Αρκαλοχώρι αυτές τις ημέρες πέρασαν δεκάδες πολιτικοί, από τον πρωθυπουργό μέχρι τους επικεφαλής της αντιπολίτευσης, υπουργοί, βουλευτές, αξιωματούχοι, αρχιεπίσκοποι και μητροπολίτες.
Είδαν κάποιους σεισμοπαθείς, συσκέφθηκαν, ενημερώθηκαν, εξέφρασαν τη συμπαράστασή τους, εξήγγειλαν, έβγαλαν τις απαραίτητες φωτογραφίες.
Η γη εξακολουθεί να σείεται, ο κόσμος να φοβάται και παραμένει η αγωνία για το αύριο.
Ο ουρανός βαρύς από τα σύννεφα. Το κρύο «τρυπάει» τα κόκκαλα τις νύχτες.
Οι μπουλντόζες ακόμα δουλεύουν για τη διαμόρφωση των χώρων για τους οικίσκους. Όλοι τρέμουν διότι ξέρουν τι θα γίνει όταν σβήσουν τα φώτα… Μοναδική αχτίδα φωτός για μία ακόμα φορά οι ψυχάρες εθελοντές αυτού του τόπου!