Σχεδόν επτά χρόνια από τον θάνατο της 4χρονης Μελίνας Παρασκάκη, μετά από επέμβαση για «κρεατάκια» στο Βενιζέλειο Νοσοκομείο, το 2015, η υπόθεση φαίνεται να κλείνει οριστικά δικαστικώς σε ποινικό επίπεδο.
Χθες, πριν καλά καλά ξεκινήσει η εκδίκαση της υπόθεσης σε δεύτερο βαθμό, το Τριμελές Εφετείο Πλημμελημάτων Ανατολικής Κρήτης έκανε δεκτή την ένσταση των συνηγόρων υπεράσπισης της αναισθησιολόγου, με την οποία ζητούσαν να απορριφθεί η έφεση που είχε ασκήσει ο εισαγγελέας κατά της πρωτόδικης αθωωτικής απόφασης της γιατρού.
Η υπεράσπιση ζήτησε να μην προχωρήσει η διαδικασία, κρίνοντας ότι η έφεση του εισαγγελέα που δεν πληρούσε τις προϋποθέσεις που ορίζει ρητώς ο νόμος για εμπεριστατωμένη και απόλυτα αιτιολογημένη έφεση.
Η εισαγγελέας της έδρας απέρριψε την ένσταση της υπεράσπισης, όμως το δικαστήριο την έκανε δεκτή και έτσι η υπόθεση έκλεισε πριν ξεκινήσει. Αυτό σημαίνει ότι παραμένει σε ισχύ η πρωτόδικη απόφαση αθώωσης της αναισθησιολόγου.
Αν η οικογένεια της 4χρονης Μελίνας δεν προσφύγει στον Άρειο Πάγο-και δεν διαφαίνεται κάτι τέτοιο-ο φάκελος στο ποινικό μέρος του κλείνει οριστικά.
Η εξέλιξη αυτή σαφέστατα και απογοήτευσε τους γονείς του αδικοχαμένου κοριτσιού που ακόμα αναμένουν απαντήσεις για τις συνθήκες θανάτου του παιδιού τους, θεωρώντας ότι υπήρξε ιατρική αμέλεια.
«Το δικαστήριο έκρινε ως απαράδεκτη την έφεση που είχε ασκήσει ο εισαγγελέας έδρας, την απέρριψε, η υπόθεση δεν προχώρησε και ισχύει η πρωτόδικη απόφαση. Ο νόμος ζητά συγκεκριμένες προϋποθέσεις για την άσκηση εφέσεως από τον εισαγγελέα. Είναι πλέον θεσμοθετημένο ότι απαιτείται η έφεση να είναι εμπεριστατωμένη και απολύτως αιτιολογημένη και να κάνει αντίλογο στις παραδοχές της απόφασης, κάτι που δεν συνέβη», δήλωσε η συνήγορος υπεράσπισης, κ. Αλεξάνδρα Σπανάκη.
Από την πλευρά του ο έτερος συνήγορος υπεράσπισης, κ. Γιώργος Στειακάκης, τόνισε: ”Η έφεση του εισαγγελέα ήταν προδήλως αόριστη και αναιτιολόγητη, διότι δεν υπήρχε κάποιο κενό στην πρωτόδικη απόφαση που αθώωσε την κατηγορούμενη. Η απόφαση ήταν πλήρως και εμπεριστατωμένα αιτιολογημένη, γι’ αυτό το εφετείο επικύρωσε την αθωωτική απόφαση”.
Καταλυτικό ρόλο στην κρίση του πρωτοβάθμιου δικαστηρίου διαδραμάτισαν και οι θέσεις των τριών πραγματογνωμόνων τους οποίους είχε διορίσει, προκειμένου να δώσουν απαντήσεις-διευκρινίσεις επί συγκεκριμένων ζητημάτων-ερωτημάτων της έδρας.
Οι τρεις πραγματογνώμονες εξετάστηκαν ενδελεχώς και οι θέσεις τους, τόσο οι προφορικές όσο και οι γραπτές στην έκθεση πραγματογνωμοσύνης «συντάσσονταν» με τη θέση και τους ισχυρισμούς της αναισθησιολόγου.
Στην απολογία της η αναισθησιολόγος είπε ότι κατέβαλε το σύνολο των δυνάμεων της, ψυχικών, γνωσιακών και ανθρώπινων για να σώσει το παιδί, το οποίο δεν άφησε στιγμή από τα μάτια της, αρνούμενη ότι επέδειξε αμέλεια ή αργοπορία.
Απέδωσε τον θάνατο της 4χρονης Μελίνας σε μία σπάνια επιπλοκή κατά τη διαδικασία ενός καθημερινού χειρουργείου, σε σοβαρή διφασική αλλεργική αντίδραση (4ου βαθμού) σε χορηγούμενο φάρμακο (αντίδοτο στη νάρκωση).
Ο εισαγγελικός λειτουργός, ο οποίος μετέπειτα άσκησε την έφεση, είχε προτείνει ενοχή, υποστηρίζοντας ότι οι λανθασμένες ενέργειες της κατηγορούμενης ήταν εκείνες που οδήγησαν στον θάνατο. Το κλειδί της υπόθεσης, κατά τον εισαγγελικό λειτουργό, βρίσκεται στο βρογχόσπασμο που παρουσίασε το παιδί κατά την ανάνηψη, κρίνοντας ότι αφενός δεν έγινε έγκαιρα αντιληπτός με αποτέλεσμα η 4χρονη να υπομείνει μία παρατεταμένη κατάσταση μη αντιμετώπισής του και αφετέρου όταν πλέον διαπιστώθηκε ο βρογχόσπασμος, δεν είχε την ορθή αντιμετώπιση.