Με ένα συγκινητικό, Πένθιμο Λόγο, η Βαρβάρα Τερζάκη Παλλήκαρη αποχαιρετά την αγαπημένη της αδελφή.
Την Κυριακή συμπληρώνονται 40 ημέρες από το φευγιό της…
Χαίρε, Σταυρέ, που μ’ όλα,
μονάχη ελπίδα εσύ αποβαίνεις στις ερημώσεις.
Τ. Παπατσώνης
Και έτσι, στη κορύφωση του καλοκαιριού, με τον ήλιο του Αυγούστου αιώνιο σημάδι, αποφάσισε να φύγει για τον ουρανό…
Εξήντα ετών, έφηβη και ταυτόχρονα προαιώνια, μια ψυχή καθαρή, γενναία, ευγενική, αληθινή. Πλασμένη από ανθεκτικά υλικά, γεννημένη από ευγενές κοίτασμα, δεν της πέρασε ποτέ από το μυαλό ότι ο κόσμος έχει άλλη πίστη από την κατά Χριστόν σωστή και δίκαιη. Έφυγε νωρίς, αλλά έζησε έντιμη ζωή, αγάπησε και αγαπήθηκε.
Μια γυναίκα στολίδι στις καρδιές όλων μας, γεμάτη γενναιότητα, γνώση, πίστη και τρυφερότητα! Μια στήλη φωτός που ανέβλυζε ακόμη και μέσα από το πιο βαθύ σκοτάδι. Κουβαλούσε μια Κρήτη, όρθια, έντιμη και στοργική, που αντέχει στις ριπές του χρόνου και αντιστέκεται στην λήθη των καιρών μας. Βίωσε σε όλο της το βάθος την δυσκολία της σύγχρονης ζωής, το ελάχιστο και το μέγιστο, την οδύνη και την ευφροσύνη της. Ευτύχησε και γέννησε και ανέθρεψε με βλέμμα τρυφερό, ανύστακτο τέσσερα παιδιά, γενναιόφρονα και χρήσιμα στην κοινωνία.
Δεν μπορώ να εννοήσω, αν ο θάνατος δεν είναι παρά πέρασμα απλώς σε μιαν άλλη διάσταση, άχρονη, ή αν πρόκειται για αναστάσιμη ήττα! Η εγκόσμια νομοτέλεια σβήνει τις ψευδαισθήσεις μας και επιβάλλει την αέναη εναλλαγή της ζωής με τον θάνατο μέσα στο χρόνο.Η ανθρώπινη ύπαρξη έχει δύο εκφάνσεις, τη βιολογική ζωή όπως την καταγράφει το ληξιαρχείο, που ως φυσικό φαινόμενο είναι ηθικά ουδέτερο και το ίχνος που αποτυπώνει το άτομο όταν έχει φύγει, στη συνείδηση των ανθρώπων.
Αφού στη γη τα γήινα παραδώσωμε και τα φθαρτά στο χώμα παραθέσωμε, σε μας τώρα, τους προσωρινώς επιζώντες, απομένει η Μνήμη.
Έχουν πάει στον ουρανό και συνεχίζουν να μας αποχαιρετούν πολλοί αγαπημένοι, γονείς, αδέλφια, φίλοι κι εγώ δεν μπορώ να σκεφθώ το τέλος και να εννοήσω τον θάνατο, παρά μόνον με την πίστη ότι, και εκεί στην άνω Κρήτη, στον άνω κόσμο συνεχίζουν να υπάρχουν, να χαίρονται και να σμίγουν, με ένα κάποιον τρόπο.
Η αναπόφευκτη αναχώρηση τους αναμενόμενη η όχι, μας βυθίζει στη λύπη.
Λύπη πρωτοφανής, πένθιμη, αδιαπραγμάτευτη. Η απώλεια τους σαν μια φλόγα που έσβησε οριστικά, αμετάθετα. Μεγάλη, εκκωφαντική η πλέον ομιλούσα σιωπή, επικρατεί παντού.
Η παρουσία των ανθρώπων στη ζωή μας ουδόλως εξαντλείται στην φυσική παρουσία. Προσωρινός ο αποχωρισμός, παραμένουσα εσαεί, η Αγάπη.
Μεγεθύνονται μέσα μας, αντί να μικραίνουν οι άνθρωποι που αγαπούμε, όταν φεύγουν έτσι απροσδόκητα, αφήνοντας ένα κενό στις ζωές μας, μεγαλύτερο από όσο χωρεί ο νους.
“Ύστερα είδαμε πως δεν ήτανε πρόσωπα μα οι σιωπηλές χειρονομίες του ηλιοβασιλέματος… σαν ένας θεός που τον ξέχασαν κι από το βάθος του χρόνου καλούσε βοήθεια… και τα μάτια σου βουρκώνουν, θαμπωμένα ξαφνικά από τους παλιούς λησμονημένους θεούς και τις παντοδύναμες παιδικές ευπιστίες…”
Στ. Χαρκιανάκης
Ο χρόνος που φεύγει είναι ένα κομμάτι του εαυτού μας που όλο και θα το συναντούμε μπροστά μας, όχι μονάχα ως ανάμνηση νοσταλγική, αλλά και ως συνέπεια άμεση, οργανική καθοριστική της ζωής και της φυσιογνωμίας μας.
Η ψυχή της Βούλας συνομιλούσε από καιρό με τη μητέρα της, την Περσεφόνη, περιμένοντας υπομονετικά να ταξιδέψει κοντά της, ανάλαφρη, χωρίς πόνο και ελεύθερη, μαζί με τους αγγέλους, στο ψηλότερο σημείο του ουρανού.
Είχα την αίσθηση λίγο πριν φύγει ότι, αυτά τα τελευταία εν λανθάνουσα λειτουργία κύτταρά της, στις άκρες των δακτύλων έκαναν το σύμβολο του σταυρού, το σύμβολο της ευχαριστίας.
“Η δημιουργία του κόσμου δεν τέλειωσε ακόμα. Την αποτελειώνουν κάθε μέρα οι εργάτες και οι ποιητές.” T. Λειβαδίτης
Με ένα βαθύ αίσθημα απώλειας ο πατέρας, τα παιδιά και τ’ αδέλφια της αποχαιρετούμε την Βούλα μας,
Αιώνια η μνήμη σου θυγατέρα της Ρεθυμνιώτικης γης και τώρα τ’ ουρανού.
Αναπαύσου στην αγκαλιά της ιερής Περσεφόνης, κοιμήσου στην αγκάλη της γης.
Αδελφική μνήμη Ες αεί.
Βαρβάρα Τερζάκη Παλλήκαρη