Στην πλατεία των Καμινίων, το «Στέκι» του Γιώργου Αναγνωστάκη άνοιξε το 1999 και λειτούργησε για 26 χρόνια ως μια οικογενειακή επιχείρηση γεμάτη ζεστασιά και φιλικότητα. Μετά από χρόνια παρουσίας, ήρθε το κλείσιμο λόγω της συνταξιοδότησης του ιδιοκτήτη, κλείνοντας έναν κύκλο που σημάδεψε τη γειτονιά.
Οι καιροί άλλαξαν, αλλά ο κόσμος παρέμεινε ο ίδιος, περνώντας τον χρόνο του στο «Στέκι», σε έναν χώρο που πρόσφερε καθημερινά έναν τόπο συνάντησης και ξεκούρασης.
Ένας από τους θαμώνες του καφενείου, που μίλησε στην «Π», ανέφερε πως είναι ερωτικός μετανάστης εδώ και 40 χρόνια στο Ηράκλειο. Τα τελευταία χρόνια ζει στα Καμίνια και ήταν τακτικός επισκέπτης του «Στεκιού», όπου διάβαζε την εφημερίδα του, απολάμβανε τον καφέ του και, όταν είχε χρόνο, συναντιόταν με έναν φίλο για να παίξουν μια ξερή.
Το καφενείο ήταν ο τόπος όπου ο ελληνικός καφές σερβιριζόταν ζεστός και αχνιστός, ενώ οι κομπολόγυροι γυρνούσαν στα χέρια των παλιών θαμώνων. Το τάβλι και τα χαρτιά γέμιζαν τις ώρες με φιλικές αναμετρήσεις και κουβέντες, δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα οικεία και ζεστή.
Κάθε μέρα, το «Στέκι» είχε κόσμο — μόνιμους θαμώνες και περαστικούς — που έβρισκαν εκεί ένα φιλικό περιβάλλον για να πουν τα νέα τους, να διαβάσουν την εφημερίδα τους ή απλά να ξεφύγουν από την καθημερινότητα.
Το φαγητό ήταν απλό αλλά ουσιαστικό: ψωμί, ελιές, τυράκι, και όποιος ήθελε μπορούσε να φέρει το δικό του κρέας για να το μαγειρέψουν, σε μια από τις παρέες που δημιουργούνταν.
Τις μέρες της Μεγάλης Εβδομάδας, το «Στέκι» ζωντάνευε ιδιαίτερα — τότε άναβε η ψησταριά και μαγείρευαν χταπόδι και άλλα νηστίσιμα, δίνοντας άλλη γεύση στην πλατεία, καθώς ήταν η μοναδική φορά του χρόνου που μαγείρευαν εκεί.
Ο κ. Αναγνωστάκης, με καταγωγή από τα Μούλια, θυμάται με νοσταλγία τις πρώτες δεκαετίες της λειτουργίας, όταν η πλατεία είχε πολλά καφενεία και η γειτονιά ήταν πιο ζωντανή. Μια αξέχαστη στιγμή ήταν μια πρωτοχρονιά, όπου οι θαμώνες έπαιζαν ζάρια ασταμάτητα για περίπου 60 ώρες — από τα κέρδη εκείνων των ημερών, ο κ. Γιώργος αγόρασε το πρώτο του αυτοκίνητο.
Παρόλες τις δυσκολίες και τις αλλαγές με τα χρόνια, το «Στέκι» έμεινε πάντα ένα μέρος όπου οι άνθρωποι συναντιούνταν, ένιωθαν ζεστασιά και περνούσαν όμορφα, μέχρι που ήρθε η στιγμή να κλείσει λόγω συνταξιοδότησης.