Η κυρία Πολύμνια Μαστρογιωργάκη είναι μια ξεχωριστή περίπτωση υγειονομικού. Και μάλιστα σε μια εποχή δύσκολη, αν σκεφτούμε ότι ξεκίνησε το 1973 ως η μοναδική μαία στην περιοχή της Βιάννου. Αυτό δεν την εμπόδισε να ξεγεννήσει 250 γυναίκες της περιοχής, πολλές φορές κάτω από δύσκολες συνθήκες, που σήμερα μοιάζουν πολύ μακρινές!
Όπως διαβάζουμε στο ρεπορτάζ του Cretalive.gr, η κυρία Πολύμνια Μαστρογιωργάκη- Καρτσάκη, από το 1973 μέχρι και την τελευταία ημέρα λειτουργίας του τότε Σταθμού Υγείας Βιάννου, ήταν στο πλάι των γυναικών της περιοχής.
Σε χωράφια, θερμοκήπια, σπίτια, ήταν πάντα εκεί, ό,τι ώρα τη χρειάζονταν βρισκόταν στο πλάι τους ως ένας άλλος άγγελος. Αποφοίτησε από την σχολή μαιών στην Αθήνα το 1969, 4 έτη μετά διορίστηκε στη Βιάννο, το χωριό της όπου γεννήθηκε το 1946.
Θυμάται την πρώτη φορά που έτρεξε στο πλευρό λεχώνας, “ήρθαν και με πήραν από την εκκλησία του Άι Γιάννη εκτάκτως με ένα δίκυκλο, και πήγαμε σε ένα θερμοκήπιο” λέει.
Κάθε λέξη της ίδιας αλλά και του συζύγου της κυρίου Μιχάλη Καρτσάκη, είναι γεμάτη αγάπη, αγάπη για το έργο της ως μαία, αγάπη του συζύγου της για την ίδια.
“Μια φορά το μωρό βγήκε χωρίς τις αισθήσεις του. Πήρα έναν κουβά ζεστό νερό, κι έναν κρύο, το βουτούσα εναλλάξ μέσα, και τότε ως θαύμα επανήλθε! Το είχα αεροβαφτίσει Αναστασία, φοβούμενη τα χειρότερα, τελικά οι γονείς κράτησαν το όνομα” διηγείται.
“Είμαστε ευγνώμονες” λέει ο σύζυγος της, “Έχουν μεγαλώσει τα παιδιά μας. Το επάγγελμά της κι ο Θεός μάς βοήθησαν να πάνε όλα καλά. Κάνουμε το σταυρό μας γιατί τα κατάφερε. Βραβεύτηκε για το αξιέπαινο κατόρθωμά της, πως δηλαδή και οι 250 γεννήσεις στέφθηκαν με επιτυχία, όλες οι γυναίκες ήταν υγιείς” αναφέρει ο κύριος Καρτσάκης, ο οποίος υπήρξε δάσκαλος στο επάγγελμα αλλά και συνεχώς στο πλευρό της από το 1970 που ενώθηκαν με τα δεσμά του γάμου.
Ο ίδιος μάλιστα διηγείται: “το πρώτο μου ταξίδι στο Ηράκλειο το έκανα με την Πολύμνια και μια έγκυο γυναίκα, ετοιμόγεννη στο πίσω κάθισμα. Δεν ήξερα τον δρόμο, είχα κι εκείνες πίσω που φώναζαν, επικρατούσε πανικός στο μυαλό μου, άλλα τώρα τα θυμάμαι όλα αυτά με νοσταλγία και ευτυχία”, και είναι αλήθεια, όση ώρα μιλούσε υπήρχε αυτό το χαμόγελο στα χείλη του, το χαμόγελο της ευτυχίας, του ολοκληρωμένου ανθρώπου.
Υπήρξαν στιγμές που ακούγονταν να ψιθυρίζουν “συνωμοσιολογικά” και να γελάνε πνιχτά σαν έφηβοι που έχουν τα δικά τους μυστικά, τις ιστορίες που κρατάνε για τον εαυτό τους. Μπορεί τα χρόνια να περνάνε από το σώμα αλλά η ψυχή μας μπορεί να είναι για πάντα εκείνη ενός έφηβου, που τα μετράει ακόμη στα δάχτυλα του χεριού του.