Να ζώσουν τον ιερό ναό του Αγίου Μηνά για να προστατεύσουν το χωριό τους από την πανδημία που θερίζει ζωές σε όλο τον πλανήτη σκοπεύουν γυναίκες της Επισκοπής Χερσονήσου, ανατρέχοντας σε τελετουργικά ριζωμένα βαθιά στο χρόνο.
Ο περισχοινισμός των ναών και ακόμα παλαιότερα ολόκληρων χωριών ήταν μια πρακτική προστασίας από το κακό είτε αυτό ήταν η ανομβρία είτε ήταν οι αρρώστιες και οι θάνατοι.
Ήταν δύο ημέρες πριν επιβληθεί η απόφαση γενικής απαγόρευσης όταν τα μέλη της διοίκησης του υπερδραστήριου συλλόγου γυναικών Επισκοπής «Εργάνη» βρήκαν τον ιερέα του χωριού, πατέρα Παύλο Καλουτσάκη, και του εξέφρασαν τη σφοδρή τους επιθυμία να προχωρήσουν στο «ζώσιμο» του ναού, ζητώντας την ευλογία και προστασία της Χάρης του.
Όπως είπαν στην «Π» μέλη του Συλλόγου, διαχρονικά οι δράσεις τους είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με το θρησκευτικό στοιχείο και πίστη και πάντοτε καταφεύγουν στον πατέρα Παύλο, ζητώντας την καθοδήγηση του.
Εβδομάδες τώρα, βλέποντας το κακό να ρίχνει βαριά σκιά σε ολόκληρο τον πλανήτη, γυναίκες του χωριού παρακολουθούσαν ανήσυχες τις εξελίξεις. Τότε ήταν που η κυρία Κατίνα Νοικοκυράκη είπε στις νεώτερες γυναίκες: «γιατί δεν ζώνουμε τον Άγιο Μηνά;
Εκείνος θα μας προστατεύσει όπως έκανε πάντα».
«Θυμάμαι τις αφηγήσεις της μητέρας μου που πάντα επικαλούνταν τον Άγιο Μηνά. Σε κάθε κακό, εκείνον μνημόνευε και ποτέ δεν μας εγκατέλειψε ο Άγιος. Η μητέρα περιέγραφε ιστορίες από την θανατηφόρα γρίπη του 1918. Όμως και εγώ θυμάμαι παιδάκι τον πρωτοθείο μου που ήταν νεωκόρος στον Άγιο Μηνά να μας βάζει να φτιάχνουμε από την βαμβάκα τα φυτίλια των κεριών και των λαμπάδων.
Έζωναν τον Άγιο Μηνά στις αρρώστιες, στους θανάτους και το κακό έφευγε…» περιέγραψε στην «Π» η κ. Κατίνα. «Πρέπει να προσέχουμε και να τηρούμε όσα μας λένε οι ειδικοί, όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε και την πίστη μας, τον Άγιο Μηνά μας. Αυτά δεν τα ξέρετε εσείς οι σύγχρονοι… Ο Άγιος πάντα μας είχε υπό την σκέπη του».
Ο περισχοινισμός του ναού γίνεται από ειδικό νήμα τρεις φορές για 40 ημέρες. Όπως λέει η κ. Κατίνα στα παλιά τα χρόνια το νήμα αυτό φτιαχνόταν από βάμβακα άριστης ποιότητας που ύφαιναν οι γυναίκες στα σπίτια τους. Η περίδεση ξεκινούσε και κατέληγε στην πόρτα της εκκλησίας. Στην συνέχεια και αφού συμπληρώνονταν ο απαιτούμενος χρόνος, μάζευαν το νήμα και έφτιαχναν τα φυτίλια για τα κεριά και τις λαμπάδες.
Στην Κρήτη τόσο για την αποτροπή της γρίπης του 1918 αλλά και άλλα δεινά είχαν ζώσει ολόκληρα χωριά. Με βάση λαογραφικές καταγραφές οι πιο πρόσφατοι περισχοινισμοί αναφέρονται σε χωριά του Ηρακλείου και του Λασιθίου περίπου στα μέσα και στα τέλη του 20ου αιώνα.