Ποιος θα φανταζόταν ποτέ, ότι η καλή σχέση με τον έρωντα, η ανταπόκριση στα καλέσματά του, και η υπηρέτηση των ιδανικών του, θα αποτελούσε αντιστασιακή πράξη; Και όμως. Όσο κι αν φαίνεται υπερβολικό ή ακραίο, δεν παύει να αποτελεί μια απόλυτη πραγματικότητα.
Σε μια εποχή δίωξης των αισθημάτων, και αναγόρευσης σε υψηλή αξία της απόκτησης υλικών μόνο αγαθών, της επαγγελματικής επιτυχίας και της εξασφάλισης πλούτου, διά παντός μέσου, η αναφορά και μόνο στον έρωντα, συνιστά σοβαρό αδίκημα εις βάρος της (μικρο)αστικής τάξης, και του (μεγαλο)αστικού κατεστημένου.
Αν υπάρχουν λοιπόν ακόμη κάποιοι ονειροπόλοι, που τιμούν και αναγορεύουν τον έρωντα σε υψηλή αξία, θα πρέπει να γνωρίζουν ότι είναι ήδη φακελωμένοι…
Έρωντα φίλε μου παλιέ, γιάϊντα να μου ξεχάσεις,
κι έχεις στην έρμη μου καρδιά ζαμάνια να περάσεις…
Συναγωνιστές, μην απογοητευτείτε από την έλλειψη του πολύτιμου αυτού εν ανεπαρκεία αγαθού. Ο έρωντας δεν πέθανε. Κρύβεται και κινείται συνομωτικά σε απρόσιτες γιάφκες, σε περίκλειστους ανθισμένους κήπους, και τρυφερές ανατολές. Υπάρχει λοιπόν, και οι ιδέες του συνεχίζουν να απλώνονται, όπως την Απριλιάτικη πρωϊνή πάχνη, ώσπου κάποια στιγμή σας συναντήσουν και εισβάλουν στα διψασμένα τρυποθύριδα της καρδιάς σας…
Με τέχνη και με μαστοριά, και πονηριά μεγάλη,
με τριγυρίζει ο έρωντας και θα με μπλέξει πάλι…
Να προσέχετε σύντροφοι, να μην μπερδέψετε τον έρωντα με τις ποικιλώνυμες εκδοχές των πλαστών προτύπων, που λανσάρουν οι μηχανισμοί της αντίδρασης.
Είναι ανελέητοι αυτοί οι διαμορφωτές συνειδήσεων, που διαστρέφουν την πρωτογενή ερωντική ουσία και ρίχνουν στην αγορά πλαστογραφημένες εικόνες και ψεύτικα αντίγραφα… Εσύ φυσικά γνωρίζεις καλά ποιος είναι ο αληθινός έρωντας, κι εσύ αποφασίζεις πώς θα αντιδράσεις.
Σα θέλεις έρωντα καυγά, σύρε το το δοξάρι,
κι ας πληγωθώ, κι ας σκοτωθώ στα χέρια σου, μαγάρι…
Ασφαλώς και σε συνθήκες παρανομίας, χρειάζονται αυξημένα μέτρα φύλαξης, και διαρκής συνωμοτική εγρήγορση. Αν έχει επέλθει η ενδεχόμενη αγωνιστική κόπωση, οφείλεις να εντείνεις τα μέτρα προφύλαξης και να αυξήσεις τους μηχανισμούς ασφάλειας. Να μην ξεχνάς, ωστόσο, ότι κάποιοι άλλοι θα εύχονταν να βρίσκονται στη θέση σου. Εσύ πάλι έχεις το δικαίωμα της αυτοάμυνας…
Πού να γυρέψω συντρομή, και ποιος να με γλυτώσει,
απού ‘ναι πάλι ο έρωντας γοργό να με ‘γκιλώσει…
Υπάρχουν βέβαια και άνθρωποι, ευεπίφοροι στις ερωτικές διακινδυνεύσεις, και πρόθυμοι να δεχτούν με χαρά τα βέλη του φτερωτού παιδιού και να παραδοθούν ευτυχισμένοι στην κυριαρχία του. Γιατί όχι, άλλωστε; Ποια υψηλή ιδέα, πιο ακριβό αίσθημα, και ποιες άλλες σγουρές και ψημιδευτές συγκινήσεις, μπορούν να σε κάνουν τόσο ευτυχισμένο;
Κάμε μου μιαν απόπειρα έρωντα, και σου μνόγω,
πως με την πρώτη δοξαριά, θα νικηθώ ντελόγο…
Κι εσύ, που παραδίδεσαι με χαμόγελο και αυτοθυσιαστική διάθεση, στη λυτρωτική κυριαρχία του φτερωτού παιδιού, να ξέρεις ότι ανήκεις στην ευγενή τάξη των αισθηματιών, που κοσμούν τον αλλοτριωμένο και άγευστο πια κόσμο μας.
Πόσο ανάγκη τούς έχομε σήμερα, όλους τους καθαρούς και αμόλευτους συνανθρώπους μας που υπηρετούν ιδέες, και όχι σκοπιμότητες. Πόσο πολύτιμοι είναι οι άνθρωποι που γνωρίζονται με τον έρωντα και κρατούν ζωντανό και ακμαίο, τον εσωτερικό, τον πραγματικό κόσμο, της αδιαπραγμάτευτης αγάπης…
Δε βρίνω τόπο να χωστώ, τσ’ αγάπης να γλυτώσω,
γιαυτό μου κάνει την καρδιά ψίχαλα κάθε τόσο…
Κι είναι τόσο γλυκά αυτά τα τραύματα, που αντί για οδύνη, σου προκαλούν αγαλλίαση. Βοηθούν αποτελεσματικά στην απαγκίστρωσή σου από την ευτελή βιωτική μέριμνα, και σου δίνουν διέξοδο για να βγεις στην πιο φωτεινή θέα που προσφέρει, ο άγιος και ευλογημένος, χαλίσικος έρωντας…
Πες το λοιπόν στην αγαπημένη σου, που γίνεται η αιτία να γνωρίσεις την πιο όμορφη και πιο αληθινή διάσταση της ζωής.
Πες το, να μάθει κι αυτή ότι είναι η μοναδική σου έγνοια…
Μόνο σε σένα την καρδιά, την έχω χαρισμένη,
Ολόκληρη, και για κιαμιά ψιχάλι δεν πομένει…