Μετά τη Ράνια και τον Διονύση, οι οποίοι έσβησαν άδικα στην άσφαλτο σε τροχαία δυστυχήματα που σημειώθηκαν αντίστοιχα στον ΒΟΑΚ, στο ύψος του Μπαλί, και στο δρόμο προς Σταυράκια, το κακό στους δρόμους της Κρήτης τρίτωσε με το χαμό του 19χρονου Παναγιώτη, ο οποίος τραυματίστηκε θανάσιμα με το μηχανάκι του, στα Περιβόλια Χανίων. Μέσα σε 30 ώρες χάθηκαν τρεις ζωές και βυθίστηκαν στο πένθος πολλές άλλες.
Προκαλεί μάλιστα ανατριχίλα η ανάρτηση της κοινότητας Περιβολιών ότι πριν από πέντε χρόνια ο αδερφός του Παναγιώτη είχε χαθεί με παρόμοιο τρόπο λίγο πιο πέρα από τον τόπο του προχθεσινού δυστυχήματος. Ποιος γονέας μπορεί να αντέξει τόσο πόνο… «Ένα νέο παιδί του χωριού μας έφυγε να πάει να συναντήσει τον αδερφό του που πριν πέντε χρόνια, λίγο πιο κάτω, στον παράλληλο της εθνικής είχε φύγει με τον ίδιο τρόπο… μετωπική με δύο μηχανάκια! Εκφράζουμε τη συμπόνια μας, την αμέριστη στήριξη μας σε αυτή την άτυχη οικογένεια των συγχωριανών μας κι ας είναι το τελευταίο θύμα της ασφάλτου!».
Στο μεταξύ πλήθος κόσμου συνέρρευσε χθες στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου, στην Καλλιθέα Ρεθύμνου, για το τελευταίο αντίο στην 60χρονη Ράνια που έχασε τη ζωή της στην άσφαλτο. Στο μοιραίο όχημα βρισκόταν και το εγγονάκι της, το οποίο ευτυχώς ανασύρθηκε σώο καθώς ήταν τοποθετημένο στο ειδικό παιδικό κάθισμα.
Σήμερα το μεσημέρι συγγενείς, φίλοι και συνάδελφοι θα πουν το τελευταίο «αντίο» στο κοιμητήριο της Καισαριανής στον 36χρονο Διονύση Ξυδιά. Λαμπρός επιστήμονας, ασυμβίβαστο πνεύμα, εξαιρετικός άνθρωπος.
Στη μνήμη του η οικογένεια του, όπως ανακοίνωσε ο Σύλλογος Ερευνητών/ τριών και Εργαζομένων στην Έρευνα Ηρακλείου, ζήτησε, «ακολουθώντας το δρόμο που μας έδειχνε και θα μας δείχνει με το ήθος του», αντί για κατάθεση στεφάνων, να δοθεί η όποια συνεισφορά στην κοινωνική κουζίνα «Ο Άλλος Άνθρωπος».
Όπως αναφέρεται μεταξύ άλλων στην ανακοίνωση: «Ο Διονύσης ήταν μια πολυσχιδής προσωπικότητα που ασχολήθηκε μεταξύ άλλων με το φοιτητικό και εργατικό κίνημα, με τον αυτοοργανωμένο, αντιφασιστικό αθλητισμό και με το αναρχικό κίνημα της πόλης. Πολλοί και πολλές από εμάς τον θυμόμαστε από τα φοιτητικά του χρόνια. Ήταν ένας ζεστός και χαμογελαστός άνθρωπος που γινόταν πολύ εύκολα αγαπητός. Μοιάζει να έπαιρνε δύναμη απ’ αυτά του τα χαρακτηριστικά, την οποία διοχέτευε στον αγώνα του για μια άλλη κοινωνία, δίκαιη και άξια για να τη ζούμε.
Αυτός ο αγώνας του τον έφερε αρκετές φορές αντιμέτωπο είτε με το καθηγητικό κατεστημένο του Πανεπιστημίου Κρήτης, είτε με την κρατική καταστολή. Έβγαινε όμως, πάντα πιο δυνατός απ’ αυτές τις καταστάσεις και με πιο πολλούς συντρόφους στο πλάι του.
Σε μία συνέντευξη που είχε δώσει το 2011 μετά από τον αποκλεισμό του από μεταπτυχιακό πρόγραμμα σπουδών του τμήματος Φυσικής λόγω των πολιτικών του πεποιθήσεων (παρ’ όλο που είχε πρωτεύσει στο ίδιο τμήμα) είχε πει:
«Το βασικότερο πράγμα που μας χωρίζει από τους καθηγητές που μας πολέμησαν είναι η ερμηνεία του όρου επιστήμονας. Αρνούμαστε να αποδεχθούμε το μοντέλο του ελιτιστή, κοινωνικά νεκρού επιστήμονα που συναναστρέφεται μόνο με όμοιούς του και διαφεντεύει τον μικρόκοσμό του στο πανεπιστήμιο, αποκομμένος από την κοινωνία γύρω του».