Πέντε γυναίκες και δύο άντρες γράφουν στο Patris.gr για την έμφυλη βία και τις συνθήκες που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες σε καθημερινό επίπεδο, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών.
Μην μας σκοτώνετε, μην μας καταπιέζετε, μην μας υποτιμάτε, μην μας φοράτε ρόλους μόνο και μόνο επειδή είμαστε γυναίκες, είναι το μήνυμα που εκπέμπουν.
Από τη μεριά των αντρών, ο Μιχάλης καταθέτει μια προσωπική μαρτυρία που τον σημάδεψε σε ηλικία 5 ετών, ενώ ο Γιώργος σημειώνει ότι οι γυναίκες δεν χρειάζονται σωτήρες και ότι η πραγματική αλλαγή δεν μπορεί να προκύψει από τα κέντρα εξουσίας που συνήθως αποτελούν μέρος του προβλήματος.
Τα μηνύματα των πέντε γυναικών και των δύο αντρών
Κατερίνα – Νεφέλη 27 ετών
Να μην είναι μελό. Να μην είναι ψεύτικα ελπιδοφόρα. Να μην είναι μαύρη κι άραχνη. Τι να είναι τελικά αυτή η παράγραφος για τη μέρα εξάλειψης της βίας κατά των γυναικών;
Πόσες λέξεις, για να σας πούμε “εμ συγγνώμη αν μπορείτε μωρέ, να, μην μας σκοτώνετε, μην μας καταπιέζετε, μην μας φιμώνετε, μην μας φέρεστε σαν αντικείμενα, άμα μπορείτε ε, νο πρέσουρ.”
Τι θέλω; Σεβασμό. Αλληλεγγύη. Αγάπη.
Όχι γιατί θα μπορούσα να είμαι η αδερφή σου, όχι γιατί θα μπορούσα να είμαι η μάνα σου. Απαιτώ σεβασμό κι αλληλεγγύη γιατί είμαι γυναίκα. Τελεία.
Όχι γιατί είμαι γυναίκα που έχει αδερφό, πατέρα, σέβεσαι εκείνους – άρα δεν πειράζεις εμένα.
Βλέπεις; Τέτοια μέρα, θα έπρεπε να μιλάω για τις αδερφές μου, αλλά και πάλι σε εσένα άγνωστε άνδρα απευθύνω τον λόγο μου.
Γιατί εσένα φοβάμαι.
Εσένα φοβάμαι όταν βγαίνω από το σπίτι, για εσένα κρατάω τα κλειδιά σφιχτά στο χέρι όταν επιστρέφω, για εσένα αλλάζω πεζοδρόμιο μην τυχόν και.
“Μα δεν είναι όλοι οι…” Ναι είναι. Μέχρι να μην είναι κανένας, θα είστε εν δυνάμει. Όλοι.
Κι αν εσύ που το διαβάζεις δεν είσαι, τότε, πράττε. Σε κάθε αδικία που βλέπεις, μίλα.
Εμείς αυτό κάνουμε, κι αυτό θα συνεχίσουμε να κάνουμε.
Καμία δεν είναι μόνη.
Από τη Ράφα, στο Ηράκλειο και πίσω, είμαστε όλες, όλα μαζί.
Αγγελική, 36 ετών
Καλό θα ήταν να επικεντρωθούμε στο από που πηγάζει σε αυτή την κοινωνία τόση διαστροφή και κακοποίηση και γιατί τα περιστατικά έμφυλης βίας συνεχίζουν να αναπαράγονται σε τέτοιο βαθμό; Η κοινωνία προσπαθεί να βρει λύσεις χωρίς να επικεντρώνεται στην πηγή του προβλήματος αλλά στην μετέπειτα φάση, εφόσον έχουν συμβεί ήδη τα περιστατικά…
Αυτό που θα έπρεπε να μας προβληματίζει είναι το πως οι άνθρωποι που κατέληξαν να ασκούν βια έφτασαν μέχρι εκεί και γιατί η ίδια η κοινωνία που παρατηρεί δεν ενεργεί προληπτικά για να μην πάρουν έκταση επικίνδυνες και δυσάρεστες καταστάσεις. Όση παραπάνω είναι η ανοχή, η σιωπή και ατιμωρησία, το πρόβλημα θα συνεχίζει να υπάρχει… Ελπίζω τα θύματα και όσοι είναι μάρτυρες τέτοιων καταστάσεων να βρίσκουν τη δύναμη να σπάνε τη σιωπή για να υπερασπιστούν όχι μόνο τον εαυτό τους αλλά και άλλα θύματα τέτοιων τραγικών συμβάντων…
Η έμφυλη βία δεν θα περάσει! Κάθε σιωπή τρίτου και συνενοχή! Κάθε σιωπή θύματος αιώνια καταδίκη! Η ευθύνη είναι κατά βάση της κοινωνίας που ζούμε και κατ’επεκταση προσωπικά όλων μας!
Κατερίνα, 30 ετών
“Εσείς οι γυναίκες είστε καλύτερες σε αυτό», είπε κάποιος… «Οι άντρες είναι από τη φύση τους έτσι», είπε κάποια… «Κάνει διαφορά ότι υπάρχει γυναίκα μέσα στο σπίτι, ωραία διακόσμηση», είπε κάποιος… «Ευτυχώς που έχουμε και έναν άντρα μαζί μας στο ταξίδι», είπε κάποια…
Ακούω διάφορα κοινωνικά στερεότυπα με βάση το φύλο κατά καιρούς. Αυτό που κάνω πάντα ειναι να μην επιτρέπω να ακούγεται και ν´αναπαράγεται τίποτα σχετικό όταν είμαι μπροστά. Αν αφήσεις έστω και το παραμικρό να πέσει κάτω, αυτό το αφήγημα— οι προκαταλήψεις, θα συνεχίσουν να διαιωνίζονται και να περνάνε από γενιά σε γενιά.
Χαρά, 32 ετών
Μέσα στη μέρα μου οι μικρές χαρακιές δεν φαίνονται, μα με βαραίνουν. Τα σχόλια που ντύνονται αστεία, τα βλέμματα που με μετρούν χωρίς να με βλέπουν, τα «άσ’ το, εγώ θα το κάνω» που μου κλέβουν τον χώρο πριν καν τον διεκδικήσω.
Είναι μια βροχή από σταγόνες που δεν έγιναν ποτέ καταιγίδα, μα διαβρώνουν αργά το χώμα μου. Κι όμως, κάθε φορά που ορθώνω τη φωνή μου, νιώθω τον κόσμο να αλλάζει τόσο δα. Σαν να ανοίγει ένα μικρό παράθυρο αέρα μέσα σε αυτή τη σιωπηλή, καθημερινή μάχη να υπάρξω ολόκληρη.
Μάιρα, 27 ετών
Όσο η κοινωνία μας προβάλλει αδύναμες, τόσο, αδύναμες θα φαινόμαστε.
Όσο οι γυναίκες πιστεύουμε ότι είμαστε ευάλωτες, τόσο η κοινωνία θα δείχνει πόσο ευάλωτες θα φαινόμαστε.
Μιχάλης, 30 ετών
Από το διπλανό διαμέρισμα ακουγόταν πάλι εκείνη η φωνή, ραγισμένη, σπασμένη, σαν να παρακαλούσε τον κόσμο να σταματήσει για λίγο…μια φωνή που προσπαθούσε να κρύψει τον πόνο της πίσω από πνιχτές ανάσες. Κι εγώ τότε ήμουν μόλις πέντε χρονών, ένα παιδάκι που δεν καταλάβαινε πολλά, μόνο πως κάτι πολύ άδικο συνέβαινε. Στο παιδικό μου μυαλουδάκι έστηνα ιστορίες σωτηρίας∙ φανταζόμουν πως “έκλεβα” την ανύπαρκτη καραμπίνα του πατέρα μου και έμπαινα μέσα σαν μικρός, άτρωτος ήρωας. Πως θα άνοιγα την πόρτα και θα την έπαιρνα μακριά από τον φόβο της. Μα όλα αυτά ήταν μόνο φαντασία. Ο πατέρας μου δεν είχε καραμπίνα, κι εγώ… εγώ δεν είχα τίποτα περισσότερο από μια παιδική καρδιά που πονούσε χωρίς να μπορεί να κάνει απολύτως τίποτα.
Αυτή η ιστορία κόλλησε πάνω μου σαν σκιά που μεγαλώνει μαζί μου. Με στοίχειωσε όχι μόνο για το τι έγινε εκείνη τη νύχτα, αλλά και για το τι δεν μπόρεσα να κάνω. Δε θέλω να μείνω ξανά θεατής. Nα μη μείνει κανείς μόνος πίσω από έναν τοίχο που κανείς δεν άκουσε.
Γιώργος, 38 ετών
Η δημιουργία μιας παγκόσμιας ημέρας ευαισθητοποίησης, όσο καλοπροαίρετη και αν φαίνεται, δεν αρκεί για να λύσει ένα τόσο βαθιά ριζωμένο κοινωνικό φαινόμενο όπως η έμφυλη βία. Οι επετειακές δηλώσεις και οι θεσμικές καμπάνιες συχνά λειτουργούν σαν μια μορφή προοδευτικότητας που καλύπτει την απουσία ουσιαστικών πολιτικών και κοινωνικών αλλαγών.. Όταν οι ίδιες οι δομές της κοινωνίας αναπαράγουν ανισότητες, όταν οι γυναίκες βρίσκονται στο περιθώριο της οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής ζωής, τότε μια ημέρα μνήμης(;) ή προβολής δεν αλλάζει το έδαφος πάνω στο οποίο γεννιέται και αναπαράγεται η βία. Ο πόλεμος ενάντια στην έμφυλη βία δεν μπορεί να είναι μια αφηρημένη, γενική υπόθεση, είναι μια μάχη που αφορά πρωτίστως τις γυναίκες, γιατί η καταπίεση αυτή βαραίνει τις δικές τους ζωές. Και σε έναν κόσμο που σπάνια χαρίζει δικαιώματα, τίποτα δεν πρόκειται να κερδηθεί χωρίς αγώνα.
Οι γυναίκες λοιπόν δεν έχουν να περιμένουν σωτήρες. Έχουν όμως, δυνητικά τη δύναμη όταν η φωνή τους μετατραπεί σε συλλογική πάλη και όταν οι ίδιες αναλάβουν την ηγεμονία των αγώνων που αφορούν τη δική τους ελευθερία. Η πραγματική αλλαγή δεν μπορεί να προκύψει από τα κέντρα εξουσίας που συνήθως αποτελούν μέρος του προβλήματος. Δεν μπορεί να έρθει από πρωτοβουλίες που καθοδηγούνται από άντρες ή από θεσμούς που αντιμετωπίζουν την έμφυλη βία ως ένα διαχειρίσιμο επικοινωνιακό ζήτημα ειδικά μάλιστα όταν υπάρχει σύγκρουση συμφερόντων. Η ουσία βρίσκεται στην αυτοοργάνωση των ίδιων των γυναικών, στη συλλογική τους φωνή και στη διεκδίκηση του δικαιώματος να καθορίζουν οι ίδιες τους όρους της ζωής τους.