Η αποστολή βομβαρδισμού των ΗΠΑ που στόχευσε τρεις πυρηνικές εγκαταστάσεις στο Ιράν το Σαββατοκύριακο ήταν μια γιγαντιαία επιχείρηση, η οποία δοκίμασε τα όρια της ανθρώπινης αντοχής, αφού οι πιλότοι των βομβαρδιστικών B-2 πέταξαν επί 37 συνεχόμενες ώρες.
Επτά βομβαρδιστικά Stealth με δύο μέλη πληρώματος το καθένα πέταξαν αδιάκοπα ως τη μέση του κόσμου και πίσω, σε μία από τις πιο μακρές αεροπορικές επιδρομές της σύγχρονης στρατιωτικής ιστορίας.
Ο Melvin G. Deaile είναι ένας από τους λίγους ανθρώπους που γνωρίζουν από πρώτο χέρι πώς είναι να βρίσκεσαι στο κόκπιτ κατά τη διάρκεια μιας τέτοιας αποστολής. Ο απόστρατος συνταγματάρχης της Πολεμικής Αεροπορίας ήταν πιλότος σε αποστολή 44 ωρών πάνω από το Αφγανιστάν το 2001 – που ακόμα κρατά το ρεκόρ για τη μεγαλύτερη σε διάρκεια.
Ο Deaile χαρακτήρισε την επιχείρηση του Σαββάτου «απίστευτο κατόρθωμα». Πάνω από 125 αεροσκάφη συμμετείχαν. Εκτός από τα επτά B-2 που πέταξαν ανατολικά από τη βάση Whiteman στο Μιζούρι για να πλήξουν το Ιράν, συμμετείχαν και άλλα B-2 που πέταξαν δυτικά για παραπλάνηση, μαχητικά αεροσκάφη, κατασκοπευτικά και ανεφοδιαστικά, τοποθετημένα κατά μήκος της διαδρομής.
«Το πιο ιστορικό για μένα ήταν το ότι είχαμε επτά βομβαρδιστικά πάνω από τον στόχο, εκτελώντας επτά διαφορετικούς βομβαρδισμούς μέσα σε 30 λεπτά», είπε.
Ο Deaile, πλέον διευθυντής της Σχολής Προηγμένων Σπουδών Πυρηνικής Αποτροπής στο Κολέγιο Επιτελών της Αεροπορίας, μίλησε μόνο για τη δική του εμπειρία του 2001 και ξεκαθάρισε ότι δεν έχει καμία άμεση γνώση για την αποστολή του Σαββάτου και δεν εκπροσωπεί το Υπουργείο Άμυνας.
«Αν ο Πρόεδρος έδινε την εντολή, θα πετούσαμε»
Η αποστολή του Deaile πραγματοποιήθηκε τις πρώτες ημέρες της επιχείρησης «Διαρκής Ελευθερία», που ξεκίνησε ο τότε Πρόεδρος Τζορτζ Μπους μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου για να πλήξει την Αλ Κάιντα και τους Ταλιμπάν. Για το αρχικό κύμα επιθέσεων χρησιμοποιήθηκαν μακράς εμβέλειας και υψηλού υψομέτρου βομβαρδιστικά όπως το B-2.
Οι πιλότοι εκπαιδεύονταν σε προσομοιωτές μακράς διάρκειας, που όμως έφταναν μέχρι τις 24 ώρες. Η μεγαλύτερη πτήση που είχε κάνει ο Deaile πριν την αποστολή ρεκόρ ήταν 25 ώρες.
Οι ομάδες είχαν επιλεγεί εκ των προτέρων, αλλά δεν ήξεραν πότε ή αν θα γίνει τελικά η αποστολή. Οι γιατροί τους χορηγούσαν υπνωτικά χάπια για να ξεκουραστούν πριν την πτήση.
«Ξέραμε μόνο πως αν ο Πρόεδρος έδινε την εντολή, θα πετούσαμε το δεύτερο βράδυ», είπε.
Ξύπνησε 3-4 ώρες πριν την απογείωση για ενημέρωση και απογειώθηκε με το «Spirit of America».
Ύπνος στο κόκπιτ και αμφεταμίνες
Τότε, η πολιτική απαιτούσε και τα δύο μέλη να είναι στις θέσεις τους κατά τις κρίσιμες στιγμές: απογείωση, ανεφοδιασμός, βομβαρδισμός και προσγείωση. Στο ενδιάμεσο, εναλλάσσονταν για ύπνο σε ένα τροποποιημένο ράντζο πίσω από τις θέσεις.
«Ίσως να το έχουν αναβαθμίσει πλέον, αλλά τότε ήταν ένα τροποποιημένο ράντζο. Εκεί ξεκουραζόσουν για 3-4 ώρες μεταξύ ανεφοδιασμών», είπε ο Deaile.
Η ανησυχία πριν από τη μάχη καθιστούσε δύσκολο τον ύπνο. «Όποιος πάει σε μάχη έχει άγχος. Αλλά τελικά θα κοιμηθείς. Το σώμα στο ζητάει».
Η αποστολή του Deaile προς το Αφγανιστάν είχε 24 ώρες συνεχούς ημέρας, κάτι που βοηθούσε να μείνουν ξύπνιοι. Χρησιμοποίησαν και «go pills», δηλαδή αμφεταμίνες, με έγκριση γιατρού.
Χημικές τουαλέτες και σακούλες ούρησης
Το B-2 είναι ένα από τα πιο εξελιγμένα και ακριβά βομβαρδιστικά, αλλά η τουαλέτα του ήταν στοιχειώδης: χημική, χωρίς διαχωριστικό από τις θέσεις των πιλότων. «Η ιδιωτικότητα ήταν να κοιτάξει ο άλλος αλλού», είπε.
Πετούσαν σε μεγάλο υψόμετρο, οπότε αφυδατώνονταν. Έπιναν περίπου ένα μπουκάλι νερό την ώρα και ούρησαν σε «piddle packs», δηλαδή σακούλες με απορροφητικό υλικό τύπου άμμου για γάτες.
«Με τον συγκυβερνήτη μετρούσαμε το βάρος των σακουλών. Αυτά κάνεις όταν έχεις 44 ώρες να περάσεις», είπε γελώντας.
Είχαν φαγητό μαζί τους, αλλά δεν έτρωγαν πολύ. Η ακινησία δεν καίει πολλές θερμίδες.
Πέρασαν πάνω από τον Ειρηνικό και νότια της Ινδίας, μετά στράφηκαν βόρεια προς το Αφγανιστάν, με επανειλημμένους ανεφοδιασμούς. Μόλις έδυσε ο ήλιος, πήρε ένα ακόμη χάπι για να μείνει ξύπνιος.
Έριξαν το φορτίο τους πάνω από το Αφγανιστάν, πέρασαν τέσσερις ώρες συνολικά πάνω από τη χώρα.
Έφυγαν, αλλά τους ζητήθηκε να επιστρέψουν για δεύτερο βομβαρδισμό. Μετά προσγειώθηκαν στη βάση Ντιέγκο Γκαρσία, 1.100 μίλια νοτιοδυτικά της Ινδίας.
Κατά την ενημέρωση είδαν βίντεο των στόχων, έφαγαν, χαλάρωσαν για μια ώρα και κοιμήθηκαν.
«Η πιο σουρεαλιστική στιγμή»
Ο απόστρατος υποπτέραρχος Steven Basham, που πέταξε B-2 στη Σερβία το 1999, δήλωσε στο CNN ότι η απογείωση είναι «η πιο σουρεαλιστική στιγμή» για τους πιλότους τέτοιων αποστολών.
«Εκτελούν μια αποστολή που δεν γνωρίζει σχεδόν κανείς στον κόσμο, παρά μόνο ελάχιστοι», είπε.
Ένα μοναδικό στοιχείο της αποστολής ήταν το φορτίο: οι βόμβες GBU-57 Massive Ordnance Penetrator (MOP) βάρους 13.600 κιλών, σχεδιασμένες να διεισδύουν βαθιά σε βουνά όπου οι ΗΠΑ θεωρούν ότι το Ιράν έκρυβε πυρηνικές εγκαταστάσεις.
Ήταν η πρώτη φορά που αυτές οι βόμβες χρησιμοποιήθηκαν σε μάχη, και μόνο τα B-2 μπορούν να τις μεταφέρουν.
Τα επτά βομβαρδιστικά μετέφεραν πάνω από δώδεκα τέτοιες βόμβες. Η απώλεια του βάρους μετά τη ρίψη δεν είχε αξιοσημείωτη επίπτωση, σύμφωνα με τον Basham.
Οι ανεφοδιασμοί στο ταξίδι της επιστροφής ήταν από τους πιο δύσκολους για τα εξαντλημένα πληρώματα, αλλά όπως είπε ο ίδιος, «το μόνο που τους ανέβασε ήταν το ότι ξανάμπαιναν στον εναέριο χώρο των ΗΠΑ και άκουσαν εκείνο το ‘καλώς ήρθατε’ από τον ελεγκτή».
Πηγή: CNN